Tom, Rozdzial
1 I,1 | tu ptakiem śpieszyłem do nóg panny łowczanki się pokłonić.
2 I,1 | Kiedy kochasz, padaj do nóg" - ot tak!~To rzekłszy pan
3 I,3 | Mojaż ty królowo! Do nóg ci padnę!~- Kompania się
4 I,4 | zwierzem iść, to ci koło nóg, padło, swawoli i za poły
5 I,4 | sieni schylił się jej do nóg. ~- A jak tobie zdrowie,
6 I,5 | koń wyskoczy i paść jej do nóg, i prosić o zapomnienie,
7 I,6 | Idź z Bogiem.~- Kłaniam do nóg.~- Powiedz panu... czekaj...
8 I,7 | człek, który rzucił się do nóg rycerza.~- Ratunku, jaśnie
9 I,7 | ziemię... i runął twarzą do nóg pułkownika...~- Żyje! -
10 I,10 | chciano.~Kulą żelazną u nóg tego wojska był nieprzeliczony
11 I,13 | ci tu przy wszystkich do nóg padnę i będę błagał, abyś
12 I,13 | cisnął ją z trzaskiem do nóg księcia. Drugi cisnął Mirski,
13 I,15 | nie mógł dojrzeć prócz, nóg szkockich piechurów ustawionych
14 I,24 | jej oczy, usta, potem do nóg się rzucił - na koniec zerwał
15 I,25 | sprzączki na przegubach nóg u wysokich podróżnych butów,
16 I,25 | Piotrowin...~- Fatygi z nóg mnie obaliły i w głowie
17 I,26 | rzekł Bogusław.~- Żem mu do nóg padł - zakrzyknął Kmicic -
18 II,4 | wszystką krew wytoczyć, byle do nóg tej pannie paść, a w tej
19 II,10 | grzmotnął się jak, długi jej do nóg. Chciała uciekać, nie puścił
20 II,11 | fortuna usuwała mu sprzed nóg wszelkie przeszkody, polskimi
21 II,17 | naszego pana ruszam. Tam mu do nóg padnę i powiem: "Miłościwy
22 II,17 | klasztorze, ażeby znużenie z nóg go nie zwaliło, lecz on
23 II,20 | Tam też pojedziemy panu do nóg się pokłonić, służby ofiarować.
24 II,20 | Ziemia usuwała im się spod nóg; zamiast dawnych przyjaciół,
25 II,21 | świecie. Chciałby się do tych nóg rzucić, kolana objąć i prosić
26 II,21 | Andrzej rymnął jak długi do nóg pańskich.~Jan Kazimierz
27 II,21 | runął bez przytomności do nóg królewskich.~Podniesiono
28 II,21 | poczciwy, że sama abominacja z nóg go zwaliła, albo jaki tego
29 II,23 | zeskoczyć z konia, upaść do nóg królewskich i raz zrzucić
30 II,25 | krew, wszystko składam u nóg waszej królewskiej mości!~-
31 II,26 | i chciałem związanego do nóg waszej królewskiej mości
32 II,26 | łoża i padł jak długi do nóg królewskich.~- Na Boga,
33 II,27 | Skłonił się naprzód panu do nóg, potem dość hardo dygnitarzom
34 II,32 | mości błagać, a i ja do nóg twoich za nim, miłościwy
35 II,33 | tak spieszno?~- Panu do nóg paść, aby mi komendę nad
36 II,34 | audiencji się trzymał, padł do nóg pańskich i rzekł:~- Miłościwy
37 II,34 | pierwszym ruchem chciał paść do nóg swego pułkownika, bo był
38 II,34 | wachmistrza:~- Masz!~- Do nóg upadam waszej miłości! Ej!
39 II,34 | jeszcze raz młody junak do nóg pańskich, po czym w towarzystwie
40 II,34 | Akbah-Ułan leżał już u jego nóg i bił czołem.~W godzinę
41 II,36 | kawalera, przypadła jej do nóg z prośbą o pozwolenie, księżna
42 II,36 | służbie.~Anusia padła do nóg księżnie i długo nie można
43 II,36 | po nim skry przeszły od nóg do głowy.~- Daj panna spokój,
44 II,41 | Czołem do radziwiłłowskich nóg przy prośbie, mopanku!..
45 II,41 | książęcej mości... paść do... nóg gotów...~Zadowolenie błysnęło
46 II,41 | czy za chwilę rzuci się do nóg, czy do piersi książęcej...~
47 II,41 | pijany, jęknął i padł do nóg Bogusławowych.~A książę
48 II,41 | bez oporu skrępować. Ale nóg mu nie wiązano. Oficer wyprowadził
49 III,2 | pułkowników. Padli jej do nóg obaj, rzewne łzy na widok
50 III,4 | szakale, czekając, rychło z nóg się zwali, a on wie, że
51 III,7 | o tym, że pierwej się do nóg Radziwiłłowi rzucił, bo
52 III,9 | które nosiła piechota, rąk i nóg sterczących tak bezładnie
53 III,14| jak powiadają, pannie do nóg i o wzajemność w afektach
54 III,14| padł tak, jakby go kosą z nóg ścięto, tego samego dnia,
55 III,15| poprzedniego dnia pokłonił się do nóg królewskich z prośbą, by
56 III,15| padł mu młody rycerz do nóg jak długi.~Po czym nie zwłócząc
57 III,16| wyrok śmierci, rzucił jej do nóg. - Rządź, rozkazuj! Taurogi
58 III,18| buty razem z wiechciami z nóg zlecą... A com mu powiedział: "
59 III,20| pragnienie, by paść jej do nóg i żebrać przebaczenia, lecz
60 III,23| koniec rzucił się jej do nóg i przyrzekł, że w Taurogach
61 III,26| zmęczony ptak, aby zaś u nóg twoich się położyć. Rzeczypospolitej
62 III,27| wróg leżał teraz u jego nóg we krwi, żywy jeszcze i
63 III,29| zdaje się uciekać spod ich nóg, a ci lecą ławą zbitą, rzekłbyś:
64 III,30| prędzej jak w tydzień będzie u nóg Oleńki.~Tu powstał pan Andrzej,
65 III,31| przed słabszym, czołem do nóg Rzeczypospolitej uderzył
|