Tom, Rozdzial

 1  I,17 |      Oskierko mówi: podrwiłeś głową, kawalerze. Pistoleciska też musiałeś
 2  I,20 |          spytał:~- A dokąd to, panie kawalerze?~Wszyscy skamienieli z podziwu
 3  I,20 |           rzekł pan Zagłoba.~- Panie kawalerze - mówił Wołodyjowski zwracając
 4  I,20 |             Na Boga! - mówię - panie kawalerze, czemu to tego listu nie
 5  I,20 |       Kmicica.~- Wolny jesteś, panie kawalerze - rzekł od razu Wołodyjowski -
 6  I,20 |            chodzi. Powiedz no, panie kawalerze, czy Radziwiłł przyrzekł
 7  I,22 | pociągającego, że aż serce w biednym kawalerze zadrgało z żalu i bólu. "
 8  I,25 |       tęsknota wzmagała się w młodym kawalerze, ale zarazem przekonanie,
 9  I,25 |               Wybaczaj waćpan, panie kawalerze - rzekł uprzejmie - bo widzę,
10  I,25 |             pokroju.~- Siadaj, panie kawalerze - rzekł. - Rad cię bliżej
11  I,25 |            do roboty. Powiem ci, mój kawalerze, żem się nudził jak diabeł
12  I,25 |                Rozumieszże ty, panie kawalerze, po francusku albo po niemiecku?~-
13  I,25 |           się śmiać.~- Młody jesteś, kawalerze, młody! Ale mniejsza z tym!
14  I,25 |           tego traci... Bo, słuchaj, kawalerze, czego jeszcze ode mnie
15  I,25 |            Czego tedy życzysz, panie kawalerze, a raczej, piękny kuzynie? -
16  I,25 |           się!~- Bystry masz dowcip, kawalerze, bo to szczera prawda, że
17  I,25 |         wszystkich rogatych diabłów, kawalerze, czas z tym skończyć!...
18  I,25 |           Czas z tym skończyć, panie kawalerze, czas spełnić to, o czym
19  I,25 |          nigdy na świecie. My, panie kawalerze, możem wprawdzie śpiewać:
20  I,25 |              podaje! Tfu! tfu! panie kawalerze! kanalia w tym kraju żywie
21  I,25 |           dalej mówił:~- Jest, panie kawalerze, zwyczaj w tym kraju, iż
22  I,25 |        wiedzieć!~- Odchodzisz, panie kawalerze?~- Tak jest.~Książę spojrzał
23  I,25 |             księcia.~- Jak się masz, kawalerze? - rzekł wesoło książę. -
24  I,25 |           tak jest. Spraw się, panie kawalerze, dobrze, a będę ci wdzięczny
25  I,25 |               O co tedy idzie, panie kawalerze?~- Rzecz jest taka, wasza
26  I,26 |              mnie puścić tym chamom, kawalerze, bo mi ramiona wykręcą.
27  I,26 |            probuj!~- Nie dbam, panie kawalerze, o ciebie i twoją krócicę...~
28  I,26 |             i rzekł:~- Diabeł ci to, kawalerze, na twarzy napisał, żeś
29  I,26 |           żyw, i kwita!~- Nie, panie kawalerze! Przede wszystkim ty za
30  I,26 |      trzeciego...~- Jak mi Bóg miły, kawalerze, tak mi się podobasz!...
31  I,26 |           Gdzieżeś się taki uchował, kawalerze? Skąd jesteś?~- Chorąży
32  I,26 |             nie gadać? Przyznaj się, kawalerze, do jednej rzeczy: żeś mnie
33  I,26 |           Nie znasz się na polityce, kawalerze - przerwał Bogusław.~- Niechże
34  I,26 |            świat was wydały?~- Panie kawalerze - przerwał zimno książę
35  I,26 |             gniew i rzekł:~- Dobrze, kawalerze! Na śmierć i życie między
36 II,8  |              że odżył w tym świetnym kawalerze, który toż samo nosił nazwisko.~
37 II,11 |             Za mało się znamy, panie kawalerze, abym ci się miał spuścić
38 II,11 |             Zanadtoś domyślny, panie kawalerze - odpowiedział oficer -
39 II,11 |             ku niemu spytał:~- Panie kawalerze, rozumiesz po niemiecku?~-
40 II,12 |                 Cóż tedy opowiadasz, kawalerze, i dlaczego, w jakim zamiarze,
41 II,12 |             z przyciskiem:~- Powoli, kawalerze, powoli. Głosu nie podnoś!~
42 II,12 |             Bogu! - zawołał.~- Panie kawalerze! - rzekł do niego ksiądz
43 II,13 |             Szwedów nie widać, panie kawalerze, a jak nie nadejdą, to reputację
44 II,16 |                Miło mi będzie, panie kawalerze - odrzekł - jeśli i z powrotem
45 II,16 |              począł:~- Waćpan, panie kawalerze, wydajesz mi się roztropny
46 II,21 |          kanclerz. - Powiedzże panie kawalerze, jakim sposobem żywot uniosłeś
47 II,21 |            zadaję ci kłamstwa, panie kawalerze, ale jeżeli prawda, coś
48 II,33 |             co książę Bogusław o tym kawalerze powiadał, ale przeciwnie:
49 II,36 |          pożegnanie:~- Czuwaj, panie kawalerze, czuwaj! I tym się nie ubezpieczaj,
50 II,41 |          rachunki... Mogę cię, panie kawalerze, kazać ze skóry obedrzeć.~-
51 II,41 |             pomyślał chwilę.~- Panie kawalerze - rzekł - namyślam się,
52 III,6 |           dostrzec.~W Szandarowskim, kawalerze ognistym, krew poczęła kipieć
53 III,6 |              niezmierną się okryłeś, kawalerze!...~- A co rajtarów przedtem
54 III,7 |             Co słychać? Cóżeś, panie kawalerze, uczynił z księciem? - pytał
55 III,14|              po polsku mówisz, panie kawalerze, jak każdy z nas. Zostań
56 III,14|              wreszcie rzekł:~- Panie kawalerze, nie powiadaj o niej jeno
57 III,16|        poczęła go wypytywać:~- Panie kawalerze - rzekła -tyle wieści krąży
58 III,16|                 Nie czyń tego, panie kawalerze - odrzekła żywo panna widząc,
59 III,16|              nich nie mówić.~- Panie kawalerze - rzekła wreszcie - odpowiedz
60 III,16|         kapelusza.~- Dziękuję, panie kawalerze - rzekła wyciągnąwszy doń
61 III,16|                 Słowo jeszcze, panie kawalerze.~- I każde jest dla mnie
62 III,20|        rzekła:~- Słuchaj mnie, panie kawalerze. Będę mówiła jako do brata,
63 III,22|             Bogusława wolna.~- Panie kawalerze - rzekła - szczęście prawdziwe
64 III,22|        Oleńka zatrzymała go.~- Panie kawalerze, uwolnij się od tej służby,
65 III,27|         słowie.~- Dziękuję ci, panie kawalerze! - odrzekł książę krajczy. -