Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          nieprędko, jeszczem nie waćpana - odrzekła Oleńka.~- Ale
 2  I,1  |          Już siedzę.~- Zdrajca z waćpana, Judasz!~- A nieprawda,
 3  I,1  |          czołem bić. ~- A gdzież waćpana laudańscy ludzie znaleźli?~-
 4  I,1  |           bo inaczej na oczy bym waćpana widzieć nie mogła.~- A to
 5  I,3  |        Na wojnę z nimi!"~ ~- Kto waćpana wyuczył tak wdzięcznych
 6  I,5  |          wszyscy w okolicy mieli waćpana za statecznego i sprawiedliwego
 7  I,5  |      żołnierzy odpowiesz."~- Bóg waćpana będzie błogosławił - zawołała
 8  I,5  |    Prawdę mówię, bo mi reputacja waćpana na sercu leży, bo mi wstyd,
 9  I,5  |       sądy ścigać nie będą prócz waćpana!~- Ej, niechże cię o to
10  I,5  |           wierzę, że i mój dziad waćpana nie znał!~Oczy Kmicica poczęły
11  I,5  |    pokornie. Chcę poczciwości od waćpana i tego wymagać żaden mi
12  I,5  |         owi zbóje do wszystkiego waćpana podmawiają...~- To nie zbóje,
13  I,5  |        oficyjerowie...~- Jam tym waćpana oficyjerom kazała pójść
14  I,5  |       wyciągając ręce.~- Krew na waćpana ręku jako na Kainowym! -
15  I,7  |      tylkom pewien, ale i żal mi waćpana, bom o tobie jako o sławnym
16  I,8  | chorągiew oddał, i mówił, że zna waćpana z reputacji jako sławnego
17  I,8  |        Oleńka zaraz odrzekła :~- Waćpana o to nikt nie posądzi, bo
18  I,8  |          Żeby to wszyscy byli do waćpana podobni ! - westchnęła panna.~-
19  I,8  |     sympatii i wdzięczności.~- Z waćpana tak zacny człowiek, tak
20  I,8  |     Wołodyjowski!~Znając szczerą Waćpana służenia ojczyźnie intencję
21  I,9  |        to sobie przed spotkaniem waćpana zawsze myślał: jeżelim nie
22  I,9  |        Wołodyjowski - ale nie od waćpana o tym dopiero się dowiaduję,
23  I,9  |         że za ostro postąpiono z waćpana kompanami, ale czy to ich
24  I,9  |        szablą, to z rusznicy bym waćpana ustrzelił i niechby mnie
25  I,9  |   powiedzieć, że jest wolna, bom waćpana usiekł, wnet ją zamroczyło
26  I,9  |      chciała.~- Powiedziałem, że waćpana miłuje, nie powiedziałem,
27  I,9  |       zwykłem chować. Jeśli więc waćpana na dobrą drogę namówię,
28  I,9  |         Kmicic - dla kogo?~- Dla waćpana. A teraz wiedz, że mając
29  I,9  |             Przykład, przykład z waćpana innym brać! - odrzekł Kmicic. -
30  I,13 |        mi się, że srodze polubię waćpana za ten afekt do pana Michała,
31  I,13 |        ludzkie widziała z powodu waćpana wylewane... Bom groby widziała,
32  I,13 |  umierającemu odpuszcza.~- Niech waćpana Bóg ochrania i wyprowadzi -
33  I,17 |      spodziewali.~- Święte słowa waćpana - rzekł Jan Skrzetuski. -
34  I,20 |          W ręce waszmości... Rad waćpana widzę w domu moim.~- Rad
35  I,20 |          na służbie i mam rozkaz waćpana przywieźć, ale póki nie
36  I,20 |      dostać kulą w łeb niż tu po waćpana przyjeżdżać. Włos nie spadnie
37  I,20 |       ratunku on więcej teraz od waćpana potrzebuje.~- A najwięcej
38  I,20 |    miecznika:~- A co robi krewna waćpana?~- Modli się pewnie za tę
39  I,24 |          młodego junaka.~- Ja do waćpana nie chowam urazy... - rzekła
40  I,24 |      moją odpuścił!...~- Niechże waćpana Bóg prowadzi i nawróci na
41  I,25 |        omylił. Ale wszakże twarz waćpana mi znana, choć sobie nazwiska
42 II,4  |      dobre i rzekł:~- Głupi, kto waćpana tych manier nauczył, i bacz,
43 II,13 |        ja bym tu inaczej jeszcze waćpana nazwał, jeno mi strach,
44 II,21 |       wraz u wejścia przedstawię waćpana królowi... Chodź, chodź,
45 II,23 |     mości panie! Czemu to ja się waćpana nie wypytuję, gdzieś przebywał
46 II,23 |      masz i słuszność, ale mi na waćpana mruczno.~- To przestań mruczeć...
47 II,28 |      Eksperiencja wojskowa przez waćpana mówi, nie można rzec! -
48 II,33 |          wyjdzie, ale cholera na waćpana tak była w niej wielka,
49 II,34 |       wywdzięczyć!~- Ba! Przecie waćpana rozstrzelać chciałem!~-
50 II,34 |      rycerstwem bardziej kogo od waćpana miłuję!...~Tu znowu poczęli
51 II,35 |        mi ludzie, że się Tatarzy waćpana gorzej ognia boją. No, co?
52 II,36 |         jesteś gościem i rad bym waćpana choćby cały rok zatrzymać.
53 II,36 |        się jakowyś bachmacik dla waćpana wybierze, który cię w potrzebie
54 II,36 |      sami rajtarowie ją odwiozą, waćpana zaś, któremu w dalszą drogę
55 II,41 |          i ozwał się:~- Chybiłem waćpana?~- Nie ze wszystkim - odpowiedział
56 III,8 |     rzekł:~- Poznaję natychmiast waćpana: tyś to usiekł Kanneberga.~
57 III,11|        tym niedobrze by było dla waćpana ściągać na się nieżyczliwość
58 III,20|          Kiedy kończy się służba waćpana?~- Za pół roku dopiero.~
59 III,20|    wojnie, w pokoju, będę się za waćpana modliła, będę prosiła Boga,
60 III,23|          słowa więcej w życiu do waćpana nie przemówię, tak niech
61 III,28|          ostatniej toni piszę do Waćpana, jeśli mnie pamiętasz (choć
62 III,28|        Lecz tylko po życzliwości Waćpana, którą mi w drodze z Zamościa
63 III,28|          i ja będę się modlić za Waćpana, którego dziś jeno dobrym
64 III,30|         Ten list lepiej ode mnie waćpana objaśni - rzekł Wierszułł,