Tom, Rozdzial

 1  I,1  |     przestraszył, ale jakże pociągnął zarazem właśnie tą fantazją, tą
 2  I,4  |              w tej rozterce wzrastała zarazem z każdą chwilą uraza i do
 3  I,6  |         jęcząc, przeklinając i grożąc zarazem. Strach zabobonny zdjął
 4  I,6  |        Gosiewskim, hetmanem polnym, a zarazem podskarbim Wielkiego Księstwa
 5  I,7  |               siebie tylko osłonić, a zarazem oszczędzić przeciwnika -
 6  I,8  |               to nasze uważaj W. Mość zarazem za dowód zaufania, jakie
 7  I,10 |       sprawował sam Wittenberg, który zarazem był naczelnym wodzem całej
 8  I,10 |      Radziejowski, a zatem polityczną zarazem i rzymską; po czym postanowił
 9  I,12 |             może na nas wymyślić. Ale zarazem cieszymy się, iż nadchodzą
10  I,12 |              go lepiej od waćpanów, a zarazem czczę i miłuję, dlatego
11  I,12 |              twarz wojownika i władcy zarazem. Długie, zwieszające się
12  I,13 |              on tu jest. I gniew, ale zarazem żal niezmierny pochwycił
13  I,17 |     podśpiewywali z cicha, wypatrując zarazem pilno drogi, bo noc, choć
14  I,19 |              zwiększając jego siłę, a zarazem przynosząc najrozmaitsze
15  I,19 |               Szlachta i chłopstwo. A zarazem, nie poprzestając na Szwedach,
16  I,20 |          twarzą niespokojną i chmurną zarazem.~Kmicic pokłonił mu się
17  I,20 |       waszmości złożyć, ale przybyłem zarazem i z rozkazu księcia, który
18  I,22 |         śmierć, gdyby mógł - jej, ale zarazem i sobie.~Życie tak mu się
19  I,23 |           wolentariusza wyjdziesz, to zarazem wyjdziesz spod mojej inkwizycji,
20  I,24 |                a mówię dlatego, ażeby zarazem powiedzieć: odpuszczam z
21  I,25 |               w młodym kawalerze, ale zarazem przekonanie, że po prawdziwej,
22  I,26 |             ale kuźnia i kołodziejnia zarazem, w której jadący traktem
23 II,3  |              Kmicicowi, przysłuży się zarazem hetmanowi i królowi, co
24 II,3  |              go bać jak ognia, żywiąc zarazem ku niemu pewien rodzaj afektu,
25 II,4  |               więc twarz mu drgała, a zarazem i krzywił się, bo od czasu
26 II,6  |         publicznej pochwały, a chcący zarazem przed wojskiem swoją skromność
27 II,8  |               i żądze, ale był w niej zarazem jakiś majestat, który nakładał
28 II,11 |               bojaźń, pełna czci, ale zarazem nieznana radość, wielka,
29 II,11 |          jakiś niezmierny majestat, a zarazem i spokój. Ten szmat ziemi
30 II,12 |         uczucie rozkoszy, szczęścia i zarazem śmiertelnej obawy odjęło
31 II,12 |               Kordeckiego, które były zarazem odpowiedzią na to, co z
32 II,13 |              aż zgiął się we dwoje, a zarazem wychudłą, drapieżną ręką
33 II,15 |        przyszłość pozostała, gdzie by zarazem Majestat Boski błagano o
34 II,15 |            istotnie wstydliwe i wabne zarazem spojrzenia na pana Andrzeja
35 II,16 |               ów chłodny, grzeczny, a zarazem pogardliwy sposób mówienia,
36 II,16 |              zgoła mu się nie udała i zarazem nie przypadła do smaku,
37 II,17 |        wielkich dział z Krakowa, lecz zarazem o zbliżaniu się chana z
38 II,19 |        lepszego nie można uczynić, bo zarazem zamknie się gębę polskim
39 II,19 |         ostrzegający o szturmie, lecz zarazem o wyruszeniu Jana Kazimierza
40 II,20 |              przybytkiem, odezwał się zarazem we wszystkich sercach magnackich,
41 II,25 |               mieszkał w Januszu, był zarazem i wielki, nie cofał się
42 II,29 |       Kiejdanach, drugi paź, medyk, a zarazem astrolog książęcy, i Charłamp.~
43 II,33 |            tylko w Kiejdanach ujrzał, zarazem sobie pomyślał: to żołnierz
44 II,34 |      Akbah-Ułan bił czołem królowi, a zarazem wręczył mu listy chanowe,
45 II,34 |               by oddział prowadził, a zarazem ludzi i samego Akbah-Ułana
46 II,37 |           samych prochami, zniszczyli zarazem wszystkie działa zamkowe.~
47 II,38 |           samych prochami, zniszczyli zarazem wszystkie działa zamkowe.~
48 II,40 |             teraz stało się surowym i zarazem zawziętym. Łatwo zgadłeś,
49 III,4 |          zaczęła się zmniejszać. Lecz zarazem stało się coś dziwnego.
50 III,4 | białogrodzkich Tatarów, lecz małym, a zarazem nad ludzką wiarę zręcznym
51 III,5 |               nocleg w Przeworsku był zarazem pierwszym alarmem. Oddziały
52 III,5 |           wojska imieniu pokłonili, a zarazem donieśli o znacznej wiktorii,
53 III,11|              ludzi. W ten sposób byli zarazem Szwedzi wraz z nagromadzonym
54 III,16|           może doprowadzić do celu, a zarazem znajdował w niej upodobanie
55 III,16|           żeby ich zbliżać, łączyć, a zarazem wyłączać z tłumu innych
56 III,16|             darować, iż go kochała, a zarazem nie mogła go zapomnieć nienawidząc. ~
57 III,19|              Musiałem gasić i trzymać zarazem. Wtem dur mnie schwycił,
58 III,20|     miłosierdzie nad Rzecząpospolitą; zarazem przestali wątpić i o własnym
59 III,23|            chęci, zgadującym myśli, a zarazem trzymał się z dala, z całym
60 III,26|              rozniecał i dawną miłość zarazem podsycały. Co dzień też
61 III,28|          przyszły znów wieści radosne zarazem i straszne, które tysiącznym
62 III,30|        zatrzęsło nim, aż krzyknął, bo zarazem zdało mu się, że słyszy
63 III,32|            szedł z głową podniesioną, zarazem zmieszany i szczęśliwy.~