Tom, Rozdzial

 1 II,16|          do klasztoru.~Był to pan Kuklinowski, pułkownik chorągwi wolentarskiej,
 2 II,16|      rozbijać stajnie i skrzynie. Kuklinowski sam mniej był za to podobny
 3 II,16|      innym wziętości. Takim był i Kuklinowski. Sroga odwaga i niezmierna
 4 II,16|     sadzać u swego stołu. Obecnie Kuklinowski sam narzucił mu się na pomocnika,
 5 II,16|      dotknięty w miłości własnej, Kuklinowski powziął śmiertelną urazę
 6 II,16|       zawiódł go do definitorium.~Kuklinowski rzucił okiem znawcy na pana
 7 II,16|        Najświętszej Panny.~- A ja Kuklinowski, także pułkownik, o którym
 8 II,16|           wyszedł jeden z księży. Kuklinowski udał się z nim razem do
 9 II,16|          Na koniec ukazał się pan Kuklinowski. Twarzy jego nie mógł dojrzeć
10 II,16|         bronić się nie możem.~Pan Kuklinowski stanął i pociągnął go za
11 II,16|     pogrążyli się w ciemności.~Tu Kuklinowski stanął i chwyciwszy znów
12 II,16|         do naszej kompanii... Ja, Kuklinowski, to waści proponuję. Chcesz,
13 II,16|       Parol kawalerski! - odrzekł Kuklinowski - że mówię szczerze, i nie
14 II,16|        Tedy słuchajże mnie, panie Kuklinowski (tu Kmicic nachylił się
15 II,16|         ci jeszcze w oczy plunąć?~Kuklinowski zdumiał się do tego stopnia,
16 II,16|     chcesz, bym ci w oczy plunął?~Kuklinowski błysnął szablą, lecz Kmicic
17 II,16|       Prywatnemu, nie posłowi!...~Kuklinowski potoczył się na dół, jak
18 II,16|       Owszem, namawiał mnie potem Kuklinowski, bym do Szwedów przeszedł.~-
19 II,16| przynajmniej wróg. Co mi tam taki Kuklinowski! Ani się na niego obejrzę. ~
20 II,18|      polskich Zbrożek, Kaliński i Kuklinowski.~Ten ostatni na widok Kmicica
21 II,18|      kompucie.~Ledwie usłyszał to Kuklinowski, zerwał się jak opętany,
22 II,18|      Tymczasem w sąsiedniej izbie Kuklinowski przyparł Millera do okna
23 II,18|         Miller - czego ty chcesz, Kuklinowski, czy żebym temu Kmicicowi
24 II,18|          być!~- Ja chcę - odrzekł Kuklinowski - żebyś wasza dostojność
25 II,18|       znieważył.~- Co ci uczynił? Kuklinowski zatrząsł się i zębami zazgrzytał.~-
26 II,18| podejrzenie błysło mu w twarzy.~- Kuklinowski! - rzekł - może ty chcesz
27 II,18|         może ty chcesz go ocalić?~Kuklinowski rozśmiał się cicho, ale
28 II,18|      akcentem pogardy:~- A co pan Kuklinowski zamierza z jeńcem uczynić?~
29 II,18|        zamierza z jeńcem uczynić?~Kuklinowski, zwykle pochylony, rozprostował
30 II,18|      cicha szablą.~- Parol, panie Kuklinowski! - rzekł Zbrożek.~- Parol,
31 II,18|       Oficerowie zostali w izbie, Kuklinowski zaś siadł na koń przed kwaterą.
32 II,18|        słyszał, co do niego mówił Kuklinowski; nie wiedział nawet, jak
33 II,18|       tego gaszka do naga - rzekł Kuklinowski - związać mu linką z tyłu
34 II,18|           linę i zawiąże! - rzekł Kuklinowski.~W minutę rozkaz był spełniony.~-
35 II,18|           nad klepiskiem. Wówczas Kuklinowski umoczył kwacz w płonącej
36 II,18|     kompanijka Kuklinowskiego, bo Kuklinowski lepszy. Ejże, sławny pułkowniczek
37 II,18|        pułkowniczek pan Kmicic, a Kuklinowski ma go w ręku i Kuklinowski
38 II,18|        Kuklinowski ma go w ręku i Kuklinowski mu boczków przypiecze...~-
39 II,18|           przypiecze! - dokończył Kuklinowski.~I dotknął płonącym kwaczem
40 II,18|           to ty, stary! - odrzekł Kuklinowski.~- Co za sprawa? kiej diabeł?~-
41 II,18|         wyparł!~- Dobrze! - rzekł Kuklinowski.~Po czym zwrócił się do
42 II,18|       Wisi.~Wierzeje skrzypnęły i Kuklinowski wsunął się do stodoły, lecz
43 II,18|        oczy, rzekł:~- Ach, to pan Kuklinowski!... Teraz ja mam z waścią
44 II,18|     zedrzeć.~Po upływie kwadransa Kuklinowski wisiał już skrępowany za
45 II,18|         straszliwie.~- Cóż, panie Kuklinowski - rzekł - kto lepszy: Kmicic
46 II,18|            kto lepszy: Kmicic czy Kuklinowski?...~Wtem porwał palący się
47 II,18|        się rozchodzić po stodole.~Kuklinowski skurczył się, aż lina poczęła
48 II,18|         uśmiechnął się.~- Dobrych Kuklinowski miał z was sług! - rzekł. -
49 II,19|            Spodziewam się, że tam Kuklinowski już go ze skóry obłupił.~-
50 II,19|        oznajmić?~- W każdym razie Kuklinowski zgodzi się - odrzekł Wrzeszczowicz -
51 II,19|           pułkownik zakrzyknął:~- Kuklinowski nie żyje!~- Jak to? Co waść
52 II,19|     wierzył, bo to nieludzka moc. Kuklinowski nieżywy, trzech żołnierzy
53 II,19|          tu swoich admiratorów, a Kuklinowski swych wrogów i waszmość
54 II,19|     nadjechali, weszli do izby.~- Kuklinowski zamordowan! - powtarzali
55 II,19|     powtarzali jeden za drugim.~- Kuklinowski zabit!~- Oddział jego rozprasza
56 II,19|           pomyślałem sobie: niech Kuklinowski czyni z nim, co chce...
57 II,19|          mi jeno o to, żeby jeśli Kuklinowski postąpi sobie z nim przeciwnie
58 II,19|          noc... Zbliżam się tuż - Kuklinowski!~- Na belce? - spytał Miller.~-
59 II,19|          tacy ludzie, jakich miał Kuklinowski, gotowi byli bez wahania
60 II,19|     nożami - szepnął Zbrożek.~- A Kuklinowski?~- Na Kuklinowskim ran nie
61 II,19|       żołnierz, który widział, że Kuklinowski był w stodółce? Dawajcie
62 II,21|           zaś uciekłeś?~- Niejaki Kuklinowski wyprosił mnie u Millera,
63 II,21| Częstochową stoi... Prawda!~- Ów. Kuklinowski posłował wprzódy od Millera