Tom, Rozdzial

 1 II,2  |       nowa sztuka, a od jakiegoś Babinicza prędzej przyjmą przestrogę."~
 2 II,3  |           czy one wydane na imię Babinicza, czy na pana Kmicica, ale
 3 II,12 |     Kordecki prezentował im pana Babinicza ze Żmudzi, po czym powtórzył
 4 II,15 |            A dawajcie mi tu tego Babinicza! - zakrzyknął pan miecznik -
 5 II,17 |    pilnie patrzyli w młodą twarz Babinicza; on zaś rzekł:~- Tu wycieczka
 6 II,22 |      Krótko mówiąc, nie posądzaj Babinicza - rzekł król - gdyż i co
 7 II,24 |             krzyknął - szukać mi Babinicza! Niechaj mu choć pogrzeb
 8 II,26 |   zdrajcą nie zakrzyknął? Więcem Babinicza imię przybrał i całą Rzeczpospolitą
 9 II,27 |    kawalera stracili, niejakiego Babinicza, który kolubrynę szwedzką
10 II,27 |        wasza królewska mość pana Babinicza powitać, gdyż takiego drugiego
11 II,32 |        dłonie.~- Zawołaj tu pana Babinicza - rzekł do pazia, który
12 II,34 |        Rozpytuj o Tatarów i pana Babinicza. A teraz ruszaj spać do
13 II,34 |        wojewodzie, w którym pana Babinicza, wiernego sługę naszego,
14 II,35 |     decorum byłoby zachowane. Za Babinicza ja ręczę. Powiem ci i to,
15 II,35 |         nie ruszę. Wreszcie sama Babinicza wybadasz i sama go prosić
16 II,36 |     oficyjerze. Kłaniajże się od Babinicza panu staroście i powiedz
17 II,37 |        że i bała się trochę tego Babinicza, więc nie rzekła nic - westchnęła
18 II,38 |        że i bała się trochę tego Babinicza, więc nie rzekła nic - westchnęła
19 II,39 |     podziwiali ten pochód i pana Babinicza, że tak prowadzić umiał.~-
20 II,39 |       gniewnie, gdy kto przy nim Babinicza wspominał, i mówił do Oskierki:~-
21 II,39 |       nadlatywali krzycząc:~- Od Babinicza! Jeńcy! Cała kupa!... Siła
22 III,7 |        rozmowę przerwał im widok Babinicza, którego wyniosłą postać
23 III,12|          zakrzyknął:~- Godzi się Babinicza zluzować w komendzie. A
24 III,12| pospieszą, bo całą zawziętość na Babinicza obracają - odrzekł król. -
25 III,12|      szturm nakażę, jeno jeszcze Babinicza przeżegnam.~To rzekłszy,
26 III,13|          zakrzyknął:~- Godzi się Babinicza zluzować w komendzie. A
27 III,13| pospieszą, bo całą zawziętość na Babinicza obracają - odrzekł król. -
28 III,13|      szturm nakażę, jeno jeszcze Babinicza przeżegnam.~To rzekłszy,
29 III,15|          miał pan więcej jeszcze Babinicza na myśli ni Zagłobę, zaś
30 III,21|          waćpan pod komendę pana Babinicza.~- Waćpanna masz większą
31 III,21|          cichego afektu dla pana Babinicza. Nieraz ze sobą o tym rozmawiały.~-
32 III,21|     naszym obozie...~- Tego pana Babinicza widziałam w Zamościu - odrzekła
33 III,21|     końmi i z nami razem do pana Babinicza przeszedł.~- Uczyń to waćpanna!
34 III,22|        nie ekspediował na pościg Babinicza z lekkimi chorągwiami.~Bogusław
35 III,22|        licho nie przyniosło tego Babinicza... Do dwóch razy sztuka!
36 III,23|        była rada i ze względu na Babinicza, bo czuła swoją moc i przychodziło
37 III,23|      wzięciu Warszawy ordynowano Babinicza, aby przez Prusy na Litwę
38 III,24|  posłużyć do wprowadzenia w błąd Babinicza.~- Nie wytrzyma on, gdy
39 III,24| miejscowa ludność uwiadomi o tym Babinicza. Jakoż tak się stało.~Książę
40 III,24|        że i pan Gosiewski wyrwał Babinicza z toni, ale przecie na ratunek
41 III,24|           ale przecie na ratunek Babinicza nie potrzebował król całej
42 III,24|      Szeroko rozsławiła ona imię Babinicza między Mazurami. Watahy
43 III,25|  posłużyć do wprowadzenia w błąd Babinicza.~- Nie wytrzyma on, gdy
44 III,25| miejscowa ludność uwiadomi o tym Babinicza. Jakoż tak się stało.~Książę
45 III,25|        że i pan Gosiewski wyrwał Babinicza z toni, ale przecie na ratunek
46 III,25|           ale przecie na ratunek Babinicza nie potrzebował król całej
47 III,25|      Szeroko rozsławiła ona imię Babinicza między Mazurami. Watahy
48 III,26|     żałością przejęły serce pana Babinicza. Gruchnęło o wielkiej bitwie
49 III,26|     obfitych, przywiązali się do Babinicza jako psy gończe do myśliwca
50 III,27|    pomieszały jego rachubę.~Pana Babinicza, jako znającego już dobrze
51 III,27|        piersi z głosami na cześć Babinicza. Czapki wylatywały w górę,
52 III,28| powtarzać usta ludzkie: nazwisko Babinicza.~- Babinicz głównie do wiktorii
53 III,28|        chciał słuchać:~- Ja pana Babinicza znam! On mnie z Zamościa
54 III,29|       człowieka z listem niby od Babinicza, w którym oznajmiał w imieniu
55 III,29|         zaś w niezwyciężoną siłę Babinicza i tajemnicy z tego nie czynił,
56 III,29|   dlatego, żeby uzyskać pochwały Babinicza, który na dobrych rozporządzeniach
57 III,29|     Wołmontowiczach dla widzenia Babinicza. Same Wołmontowicze zostałyby
58 III,29|    czekali na powrót miecznika i Babinicza krzątając się przy tym,
59 III,30|        chciał tylko wpaść w ręce Babinicza, bo wieść głosiła powszechnie,
60 III,30|          skreślony ręką:~"Do JMP Babinicza, pułkownika wojsk tatarskich
61 III,31|          zostali przez nadejście Babinicza uratowani. Cały dzień zeszedł
62 III,32|        pod przybranym nazwiskiem Babinicza był wyprawiony..."~Gdy to
63 III,32|        poczynała mówić o czynach Babinicza, o porwaniu Bogusławá, o