Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         czekały. Chwała Bogu, że całkiem mnie nie usiekli. Pozwól
 2  I,3  |        się w tył, zamknęła oczy, całkiem pędowi się oddając. Poczuła
 3  I,4  |          się ogień, pozasłaniały całkiem jakieś figury plecami ku
 4  I,6  |   statków, ani bydła nie brali i całkiem Lubicz w spokoju zostawili.
 5  I,7  |     prawie zasłoniętą włosami, i całkiem nie podniosła jej słysząc
 6  I,8  |          warcholić... Gotowa się całkiem wyrzec i zamążpójścia, i
 7  I,9  |   zamiast wdzięczność mi okazać, całkiem mnie spostponowała; po wtóre:
 8  I,11 |         do Wielkopolski i już ją całkiem zajęli.~Pan Zagłoba zerwał
 9  I,12 |         jego porządkom, bo ulice całkiem były brukowane kamieniami,
10  I,12 |    wielki to ród Kmicica, ale to całkiem młodziak i podobno siła
11  I,12 |          młodszym, że męstwo nie całkiem jeszcze wygasło w Rzeczypospolitej...
12  I,12 |           drugi, młodszy, ubrany całkiem czarno, mniej rycerską miał
13  I,17 |    wydostał i waćpanów także!... Całkiem mnie zatkało, że tchu nie
14  I,18 |     drodze jak w piekarni... Uf! całkiem mi ręce zemdlały... Oficer
15  I,21 |          nad tym, czyby Podlasia całkiem na razie nie opuścić i księcia
16  I,23 |   największą powagą w Prusiech i całkiem może Prusaków w ręce wziąść,
17  I,23 |  zbawienny, bo inaczej ci ludzie całkiem ją zgubią.~- To wszystko,
18  I,24 |         jeden regiment dragonów, całkiem na francuski ład musztrowany,
19  I,25 |      Prus elektorskich, na razie całkiem od wojny zabezpieczonych.
20  I,25 |       później ukazał się, znowu, całkiem przybrany już jak do drogi
21  I,25 | Kmicicowi trzymali dwa zapasowe, całkiem osiodłane konie, z których
22 II,1  |      folgować, nie chciała zrazu całkiem przyznać się do winy: Radziwiłłowie
23 II,2  |     ogromnymi głowami, porosłymi całkiem niezmiernie gęstym i twardym
24 II,2  |    Otwierały się przed nim jakby całkiem jakieś nowe krainy. Siąść
25 II,5  |          ten, co byłem, a da Bóg całkiem inaczej jeszcze o mnie usłyszycie. -
26 II,9  |       kraj od nich w trwodze, bo całkiem bezkarnie im wszystko uchodzi,
27 II,10 |         duszy.~Lecz pan starosta całkiem odmienne miał na to, co
28 II,14 |        szli i śpiewali zatopieni całkiem w Bogu, jakoby niczego więcej
29 II,15 |    fenomenu w życiu nie widział. Całkiem to jest przeciwne naturze,
30 II,18 |         trochę pali... Nic to!.. Całkiem mi dobrze!~I siadł na krawędzi
31 II,18 |         Andrzeju obudził się już całkiem dawny Kmicic.~- O! nie może
32 II,22 |          lepiej by nie poradził! Całkiem votum za tym zdaniem daję
33 II,23 |  pojawiła się przed koniem biała całkiem ptaszyna i poczęła krążyć,
34 II,23 |         ustępował.~Owa zaś biała całkiem wielkością i kształtem była
35 II,28 |          taki czas, żem ją sobie całkiem z głowy wybił, i sam Kmicic,
36 II,29 |    Chwilami myślał, że otacza go całkiem inny kraj, inni ludzie.
37 II,29 |     rzekł znów książę otwierając całkiem przytomnie oczy. - Ale jam
38 II,32 |      podszyć, a już w Kiejdanach całkiem się pogrążył.~Tu pan Wołodyjowski
39 II,36 |        indziej, a prócz tego był całkiem i sam przekonany, że co
40 II,42 |         przesadzę!~- Niechaj jej całkiem, jako Chrystus niechał,
41 III,2 |       śmierć odpowiedzialność.~- Całkiem inaczej by ta bitwa poszła -
42 III,4 |       kopytami, a one pokryją go całkiem i drą zeń żywe kawały mięsa -
43 III,7 |     robactwo po domach i wyparto całkiem z miasta. Szynkler schronił
44 III,9 |          wiekowego męża istotnie całkiem pokrytego krwią nieprzyjacielską,
45 III,10|       jeno jeszcze powiedz. Zali całkiem pan Sapieha rozbit?~- Gdzie
46 III,12|      Wołodyjowski z Wańkowiczem, całkiem niemal został zniesiony.
47 III,13|      Wołodyjowski z Wańkowiczem, całkiem niemal został zniesiony.
48 III,14|        ziemią ubraniu, na twarzy całkiem dymami prochowymi okopcony,
49 III,18|     jeszcze bardziej, bo właśnie całkiem przeciwne o wierności książęcej
50 III,20|          jak najprędzej!~Łzy jej całkiem oschły i brwi ściągnęły
51 III,21|          porwawszy ją za rączkę, całkiem pogrążył onę malutką w swych
52 III,22|         mnie ta przeklęta febris całkiem zbawiła.~- Zazdrość mi,
53 III,23|        ucieczkę utrudnia, jeżeli całkiem niepodobną jej nie uczyni,
54 III,23|       przed nim, bo karał ciężko całkiem bez winy, nad wszelką miarę.
55 III,26|        Sapieże został, bo spuchł całkiem z płaczu i z desperacji
56 III,28|        uderzyć na Poniewież, aby całkiem powiat oczyścić; czekał
57 III,28|       Pacunele do połowy, Morozy całkiem, Goszczuny najsroższego
58 III,28|       pod panem Sapiehą służąc - całkiem księcia Bogusława w czasie
59 III,29|    podchodzić i niszczyć, dopóki całkiem go nie zgnębi. I szczęście
60 III,29|    Oleńkę, która zachowywała się całkiem inaczej. Z początku, gdy
61 III,31|           Mario! To on!" Po czym całkiem opuściła ją świadomość,
62 III,31|         Bóg nie odwrócił jeszcze całkiem od niego łaski swojej...