Tom, Rozdzial

 1  I,2  |          Na to powstali wszyscy ze swych miejsc i poczęli go w ramiona
 2  I,6  |     pokryli się w lasy, rozpuścili swych łotrzyków - i ludzie spokojni
 3  I,10 |       wałach, podobna do kwiatów w swych różnobarwnych kabatach;
 4  I,11 |       lubił i dzieciom opowiadać o swych dawniejszych przewagach,
 5  I,12 |               Nie bardzo książę na swych gości, którzy mu zaufali,
 6  I,12 |          że Radziwiłł nie zapomina swych przyjaciół ani tych, którzy
 7  I,13 |             że nie chciał połączyć swych chorągwi, stojących w Trokach,
 8  I,13 |       przepychem, ale i dwornością swych obyczajów; ten sam, o którym
 9  I,14 |         rozgrzeszony ze wszystkich swych win dawniejszych - rzekł
10  I,16 | potężniejszego argumentu na obronę swych przyjaciół znaleźć. Dumna
11  I,17 |        zbrojną ręką upomnieć się o swych pułkowników, że wzburzenie
12  I,21 |         się z nim i wciągnąć go do swych planów, ale Sapieha odesłał
13  I,21 |       coraz bardziej. Wróciwszy do swych komnat rzucił się pan Andrzej
14  I,22 |            ucztę, którą hetman dla swych ludzi wyprawił. Musiał tedy
15 II,2  |          jakiej podkomendni witają swych naczelników, a na twarzach
16 II,6  |        były do opozycji i względem swych przywódców z lada powodu.
17 II,6  |            wieziono. On sam zasług swych nie ukrywał i sprawiedliwość
18 II,6  |       Zagłoba poczynał opowiadać o swych dawnych przewagach: jako
19 II,6  |            w krąg światła na czele swych oficerów, mając i pana Wołodyjowskiego
20 II,7  |           Pontusa mawiał nieraz do swych dworzan:~- Parę lat temu
21 II,9  |          nagrzeszywszy, niczym win swych nie zgładzili i z całym
22 II,12 |           zaślepienie, aby miarę w swych nieprawościach przebrał.
23 II,13 |            kalwiński zabobon guseł swych odprawował w tym przybytku
24 II,16 |            16~Zgodnie z życzeniami swych oficerów Miller znowu rozpoczął
25 II,16 |       Nocami Szwedzi tulili się do swych ognisk, woląc ginąć od kul
26 II,17 |            całego kraju dźwigał na swych ramionach, pochylił się
27 II,19 |           Laertiadesie, z fortelów swych znany! - zakrzyknął książę
28 II,19 |  Oficerowie zerwali się wszyscy ze swych miejsc i poczęli patrzyć
29 II,19 |         admiratorów, a Kuklinowski swych wrogów i waszmość należałeś
30 II,23 |         odpokutował?... Czym zdoła swych szczerych intencji dowieść,
31 II,23 |       ograniczył się na udzieleniu swych podejrzeń samemu tylko królowi,
32 II,36 |             a ze mnie instrumentum swych żądz uczynić, a kto wie,
33 II,36 |           rękę i przycisnęła ją do swych bledziuchnych ust. A po
34 II,41 |         drugiego, nie mogąc twarzy swych wzajemnie dojrzeć. Po chwili
35 II,42 |    Babiniczem i zdał mu relację ze swych czynności. Pan Andrzej kontent
36 II,42 |            szykował wśród płomieni swych Tatarów, aby powieść ich
37 III,1 |           Wittenberg, ze ździerstw swych sławny, a ostatkiem zdrowia
38 III,1 |       Waldemara, on zwrócił się do swych frasobliwych jenerałów i
39 III,2 |     Zagłoba często o krotochwilach swych przy nim zapomina. A jak
40 III,3 |  niekłamaną miał chęć wypróbowania swych dział i murów na Szwedach.
41 III,3 |  niecierpliwie, pomni dawniejszych swych nad Chmielnickim tryumfów.
42 III,3 |          wszystko na próżno, bo po swych najlepszych argumentach,
43 III,3 |         końską spyżę ze wszystkich swych majętności. W dalszych zaś
44 III,6 |           już nieraz poprzednio do swych oficerów, że woli na własną
45 III,9 |          Wołodyjowski omylił się w swych przewidywaniach. Margrabia
46 III,11|           tę porę do promulgowania swych praktyk z nieprzyjacielem
47 III,11|     wszyscy, co tchu w koniach, do swych chorągwi skacząc przez płoty
48 III,11|       główny oddział, poświęciwszy swych towarzyszów, wpadł co prędzej
49 III,14|             Kmicic zaś powrócił do swych Tatarów.~Ale nie dojechał
50 III,15|          się obchodzili i które ze swych~szczupłych racyj karmili,
51 III,16|         natychmiast zamknęła się w swych komnatach, nikogo prócz
52 III,17|           gospodarz czuły na dobro swych gości nie mogę pozwolić,
53 III,21|     całkiem pogrążył onę malutką w swych ogromnych wąsach i począł
54 III,21|           i Oleńka, zapomniawszy o swych zgryzotach, rozweseliła
55 III,23|      przeszli znów Dubisę na czele swych chłopów i resztek szlachty
56 III,26|       trzymał pan Kmicic na smyczy swych Tatarów, że wreszcie, gdy
57 III,27|         tyle właśnie przewyższając swych przeciwników, o ile biegły
58 III,27|    podskarbi leciał przy jednej ze swych chorągwi z promiennym szczęściem
59 III,28|            on był inny, gdyby przy swych narowach, dzikości i swawoli
60 III,30|          straszną zajadłością ciał swych towarzyszów, aby się potem
61 III,32|          szlachty, która z pola do swych majętności wracała.~Lecz