Tom, Rozdzial

 1  I,1  |            jeszczem nie waćpana - odrzekła Oleńka.~- Ale będziesz,
 2  I,1  |     proszę?~- To z tych samych! - odrzekła dygając stara panna.~- Dobry
 3  I,1  |          jak ryś, aż nimi kłuje - odrzekła druga. - Takiemu się nie
 4  I,1  |         dziękuję za dobrą chęć! - odrzekła Oleńka i oczy jej spojrzały
 5  I,1  |          Aleksandra spoważniała i odrzekła po krótkiej chwili milczenia:~-
 6  I,1  |              Strach z takim żyć - odrzekła już weselej Oleńka.~- No!
 7  I,3  |       Honor to dla mnie niemały - odrzekła Billewiczówna - przyjmować
 8  I,3  |              Niewinna to omyłka - odrzekła panna Aleksandra - i nic
 9  I,3  |      Dobrze waćpannie?~- Dobrze - odrzekła podnosząc zarękawek i przytulając
10  I,4  |           tylko co go nie widać - odrzekła panna. - Rad on wam, opiekunowie,
11  I,4  |          upuścimy.~- Dziwi mnie - odrzekła Billewiczówna - że waćpanowie
12  I,5  |           pan Andrzej.~Oleńka nie odrzekła nic, jeno ręce wsparła na
13  I,5  |          Bóg natchnie inaczej ! - odrzekła Oleńka.~- Pojadę! Gorzki
14  I,5  |           mnie słodyczą napoił? - odrzekła głosem, w którym drgały
15  I,7  |         srodze. Billewiczówna nie odrzekła ani słowa, natomiast zachwiała
16  I,7  |          To ja... ostrożnie!... - odrzekła cichym głosem.~Pan Wołodyjowski
17  I,8  |             ot, koza!~Marysia nie odrzekła nic, podniosła skopek i
18  I,8  |          jest, jakoż Oleńka zaraz odrzekła :~- Waćpana o to nikt nie
19  I,8  |        wbiła oczy w podłogę i nie odrzekła ani słowa.~- Ma on za swoje -
20  I,13 |            wasza książęca mość! - odrzekła dziewczyna.~- A ja bym cię
21  I,13 |     modlił:~- Mogęż ja wierzyć? - odrzekła dziewczyna.~- Możesz, jak
22  I,24 |       Boże i waćpanu szczęście! - odrzekła panna Aleksandra.~I stała
23 II,8  |           więcej, ale szczerzej - odrzekła ściągając wedle ówczesnej
24 II,8  |        ćma nie boi się pochodni - odrzekła wdzięcząc się i krygując
25 II,8  |          waszej książęcej mości - odrzekła Oleńka.~Po rozejściu się
26 II,10 |       Jeśliś mi waćpan życzliwy - odrzekła na to panna - to uczyńże
27 II,10 |     rumieńce wybiły na policzki i odrzekła cichym, do szmeru liści
28 II,10 |  tchnienia, do godziny śmierci! - odrzekła ze łkaniem.~Jeszcze nie
29 II,19 |          posła, lecz ona wręcz im odrzekła:~- Nikt inny nie chciał
30 II,35 |           do mnie przyprowadzał - odrzekła obojętnie księżna Gryzelda. -
31 II,36 |         chodzi też o nic więcej - odrzekła księżna - jeno byś ją do
32 III,16|           Nie bój się..." - a ona odrzekła, iż właśnie boi się, by
33 III,16|           tego, panie kawalerze - odrzekła żywo panna widząc, że młody
34 III,16|        gdzie schronić.~Oleńka nie odrzekła nic.~Ketling czekał jeszcze
35 III,17|           ratunku myśleć trzeba - odrzekła Oleńka.~I nuż przedstawiać
36 III,20|       trzeba porzucić tę służbę - odrzekła patrząc nań ze współczuciem
37 III,20|        znowu?~- Ketling odmawia - odrzekła dziewczyna.~- Wszystko tu
38 III,20|         tylko nie chce on pomóc - odrzekła skarżąc się jak małe dziecko -
39 III,20|        sumienia!~A gdy Oleńka nie odrzekła nic, tylko jeszcze mocniej
40 III,21|        strzygąc spod czoła oczyma odrzekła:~- Ej, daleko mnie do aniołów!
41 III,21|          płaczesz?~- Od radości - odrzekła na to Oleńka - ale i ze
42 III,21|           Już my tego próbowali - odrzekła Oleńka.~- I nie udało się
43 III,21|           i Zagłoba.~- Znam ich - odrzekła ze zdziwieniem Anusia -
44 III,21|        nie widziała?~- Ej, nie! - odrzekła Anusia - przecieby głośno
45 III,21|            A ja mówię, że skoro - odrzekła tupiąc nóżką - bo skoro
46 III,21|      dopuści.~- Braun pogrążon! - odrzekła cienkim głosikiem i spuszczając
47 III,21|       Fitz-Gregory?~- Pogrążon! - odrzekła jeszcze cieniej.~- A Ottenhagen?~-
48 III,21| przeszkodzą?~- Pójdą z nami!... - odrzekła wyciągając główkę i mrużąc
49 III,21|         przychodzą tu tak późno - odrzekła Oleńka - a najlepszy dowód
50 III,21|          wróży.~- Raczej dobrze - odrzekła panna.~Na to Ketling:~-
51 III,21|           pomyślnych.~- Znajdę! - odrzekła Anusia stukając pod suknią
52 III,21|  Babinicza widziałam w Zamościu - odrzekła prędko Anusia - i gdybym
53 III,22|     wyprawą się stało.~Oleńka nie odrzekła nic; miecznika oczywiście
54 III,22|           wszystko musi podobać - odrzekła wzdychając Anusia.~Książę
55 III,23|          niewypowiedzianą pogardą odrzekła:~- Wiedziałam - i cóż?~-
56 III,23|         Prawda, Anusiu, prawda! - odrzekła Oleńka.~- Nie turbujże się,
57 III,23|         Przed panem Babiniczem! - odrzekła dygając z wielką ceremonią.~-
58 III,29|      mniejszy grubian.~- A może - odrzekła na to w zamyśleniu Oleńka -
59 III,31|          nie chcę o nim myśleć! - odrzekła.~- Bo to widzisz... pochudłaś...
60 III,31|           się spełnić?~- Nigdy! - odrzekła Oleńka. - Dziaduś zostawił
61 III,32|              Na wieki wieków... - odrzekła półgłosem Oleńka. I więcej