Tom, Rozdzial

 1  I,1  |           Orszy, choć to podobno na końcu świata.~- Szczęśliwa panna!~-
 2  I,7  |            poczęły wilgotnieć, aż w końcu łzami wezbrały, które wypłynęły
 3  I,8  |    turbowali się niektórzy, że to w końcu lipca, przed żniwami, trzeba
 4  I,10 |            prześladowcami, którzy w końcu, bez uwagi na ród i godność
 5  I,10 |           usposobienie zapanowało w końcu w obozie. Jedni upadli na
 6  I,11 |            wrzeszczał; ale męstwo w końcu przemogło i Bohun, upuściwszy
 7  I,11 |           Złe to są znaki - rzekł w końcu posępnie Jan. - Dawniej
 8  I,12 |         nieład, hańbę i zdradę, a w końcu na triumf nieprzyjaciela.
 9  I,12 |         gwar coraz większy, który w końcu zlał się w jeden olbrzymi
10  I,14 |         coraz ich było więcej, aż w końcu ujrzał książę jakoby wojska
11  I,15 |          jedna i druga godzina, a w końcu poczęło świtać. Szare blaski
12  I,17 | Czarnieckiego za głowę ściskać, a w końcu rzekł: "Choćby takie czasy
13  I,24 |         nieszczęsnych terminach i w końcu nic nie wymyślić... Trzeba
14  I,26 |          się wasza książęca mość na końcu drogi - rzekł Kmicic.~Bogusław
15 II,1  |         oczy poczęły mu gorzeć, a w końcu rzekł:~- Tedy on górą, ale
16 II,1  |         krzywda dla ojczyzny - aż w końcu ogarnął go przestrach i
17 II,2  |             więc ów list, w którego końcu umieścił kilka nieśmiałych
18 II,5  |             przebył i fortuny się w końcu dorobił. Nie wstydząc się
19 II,5  |         poznałbym cię, Rzędzian, na końcu świata!~- Z przeproszeniem
20 II,9  |          nas lepiej.~- Musimy ich w końcu napotkać - odpowiadał pan
21 II,10 |              jeno przed siebie, i w końcu rzekł:~- I jakże tu Szwedów
22 II,11 |         Kmicica siedzącego w drugim końcu izby i podszedłszy ku niemu
23 II,14 |         Okrzyk nagle uczynił się na końcu procesji:~- Szwedzi! Szwedzi
24 II,15 |           oddziału, Kmicic na samym końcu i ruszyli wzdłuż okopu,
25 II,16 |          jego mówiły co innego, a w końcu rzekł:~- Lecz życie niżej
26 II,17 |          głowy spostrzegł jenerał w końcu, o co księdzu Kordeckiemu
27 II,17 |             że twierdza podda się w końcu. I biorąc rzeczy po ludzku,
28 II,17 |           przeciwko pojedynkom, a w końcu zabronił towarzystwu wstępu
29 II,17 |         obozu. Wynikło z tego, że w końcu oba wojska leżały obok siebie
30 II,18 |             i ostrożnym. Przy samym końcu pochyłości przystanął i
31 II,25 |            od nich z gór opadnie. W końcu za wojskami widać było karety
32 II,25 |            coraz była większa. Przy końcu uczty jaskrawa łuna uderzyła
33 II,34 |          każdy się boi, to i nogi w końcu ledwie z głodu wlokłem.~-
34 II,37 |         teraz brodę, dość długą, na końcu w szwedzki wicher zakręconą,
35 II,38 |         teraz brodę, dość długą, na końcu w szwedzki wicher zakręconą,
36 III,2 |     Czarniecki koncept Carolusowi w końcu powariuje! - zauważył Wołodyjowski. -
37 III,3 |          słusznie, że choćby ulec w końcu przyszło, zawsze zatrzyma
38 III,4 |         bezsenności, wiedząc, że na końcu drogi nie jadło ich czeka,
39 III,6 |      Zagłoba - a dlaczego, to się w końcu mojej relacji okaże, teraz
40 III,7 |          słuchając opowiadania, a w końcu rzekł:~- Niech ci Bóg sekunduje,
41 III,8 |      Andrzeja.~- Król jest w drugim końcu obozu - rzekł. - Zechciejcie
42 III,9 |             słyszeli doskonale, a w końcu widzieli ludzi i konie,
43 III,9 |          lasy i pola rosą okryte. W końcu Warka; a raczej jej zgliszcza,
44 III,11|           uczty. To mówię wam, że w końcu do tego doszło, że jak tylko
45 III,12|           myśl, że i załodze musi w końcu zabraknąć żywności, gdyż
46 III,13|           myśl, że i załodze musi w końcu zabraknąć żywności, gdyż
47 III,17|          wpływ wielki, zdołała go w końcu uspokoić tłumacząc mu, że
48 III,21|        znacznie, a Anusia poczęła w końcu parskać na miecznika jak
49 III,21|             wozy i działa, tak że w końcu komunikiem iść przyszło.
50 III,23|           na białym czole, tak że w końcu przezwano ją zakonnicą i
51 III,23|           stara żołnierska dusza. W końcu zaczął się zamykać w swojej
52 III,24|             niej nie lża... i tak w końcu trzeba się będzie wynieść.~-
53 III,25|             niej nie lża... i tak w końcu trzeba się będzie wynieść.~-
54 III,27|            dzisiaj okrutnie, aleś w końcu dobro publiczne dla prywaty
55 III,28|       ciałem jako osinowy liść, a w końcu płacz straszny, rozpaczliwy
56 III,28|         ziemię a niebo zostawuje.~W końcu zaś:~- Babinicz Taurogi
57 III,29|             nim jak niewolnikiem, w końcu zdradziła.~Sakowicz należał
58 III,30|            lada chwila doścignąć.~W końcu nędza ich przeszła wszelką
59 III,31|      następną parę przy dyszlu, a w końcu drabiniasty półtorak otoczony
60 III,32|              aż laudańscy musieli w końcu otoczyć i bronić od natłoku
61 III,32|           nimi zapchana. Dobiegli w końcu do dziedzińca. Piesi przedostawali