Tom, Rozdzial

 1  I,6  |      błogosławieństwa.~Więc chwilami zdawało się pannie, że to jakieś
 2  I,7  |      przyszła szczęśliwa, jak mu się zdawało, myśl do głowy.~- Jest inny
 3  I,7  |             małe,~prawie nieznaczne; zdawało się, że chciał siebie tylko
 4  I,7  |                Podnieś!~Przez chwilę zdawało się, że Kmicic rzuci się
 5  I,8  |            migotał między wierzbami, zdawało się, że to drugie słońce
 6  I,10 |          nawałnica. Na pozór nic nie zdawało się potwierdzać tej wieści,
 7  I,10 |             ich od spokojnych zajęć, zdawało im się, że na wojnę nie
 8  I,13 |        godności.~Lecz widocznie, jak zdawało się obecnym, pamiętał hetman,
 9  I,14 |             targał duszę Radziwiłła.~Zdawało mu się chwilami, że prócz
10  I,14 |      żołnierzom. Zostali sam na sam.~Zdawało się, że nie ma ani jednej
11  I,17 |         zamiast osłabić w nim ducha, zdawało się go jeszcze podniecać.
12  I,20 |          uderzyła do twarzy Kmicica; zdawało się przez chwilę, że wybuchnie
13  I,20 |              chwili biała jak kreda; zdawało się, że znów zemdleje, lecz
14  I,22 |          zasłyszanych zdań to, które zdawało się go najbardziej uniewinniać:~-
15  I,25 |            wypukłe nabrały blasku, i zdawało się, że chrapami wyrzuca
16 II,7  |            cna konfederaci.~Chwilami zdawało się księciu, że upada w
17 II,8  |           były już daleko, ale teraz zdawało się hetmanowi, że odżył
18 II,10 |              się straszno i chwilami zdawało mu się, że niech tylko światło
19 II,11 |              wyniosłości lub parowy, zdawało się Kmicicowi, że ciemność
20 II,12 |              kim jest, gdzie jest... Zdawało mu się, że umarł, że dusza
21 II,12 |              piersi, bo mu się teraz zdawało, że grzeszył ciężko, sądząc,
22 II,14 |             na krańcach, gdzie niebo zdawało się stykać z ziemią i rozciągały
23 II,15 |              wysileń, mimo czujności zdawało się, że pożoga prędzej czy
24 II,15 |        podobna było rozpalić drewek. Zdawało się, że oblężnicy mówią
25 II,18 |          siną, żyły wytężone tak, iż zdawało się, że pękną lada chwila,
26 II,18 |              Kmicic zatrzymał konia; zdawało mu się, że rozróżnia głosy
27 II,19 |              całym obozie szwedzkim; zdawało się, że nowy duch wstąpił
28 II,19 |            Nastała chwila milczenia; zdawało się, że wódz i jego podwładni
29 II,19 |        dziękczynną, a tłumom ludzkim zdawało się, że to biały anioł ją
30 II,19 |           biały anioł ją odprawia. I zdawało się także, że duszę wyśpiewa
31 II,20 |        magnata nad Oleńką, a chociaż zdawało mu się, że tej pomście pogróżkami
32 II,21 |              Kmicicowi na jego widok zdawało się, że ktoś mu żelazną
33 II,24 |           dojechano do Nowego Targu. Zdawało się, że wszelkie niebezpieczeństwo
34 II,24 |             jęk.~Przerażonym Szwedom zdawało się w pierwszej chwili,
35 II,25 |             krzyków tak gromkich, iż zdawało się, że śnieg od nich z
36 II,25 |      wysadzany, a polerowany tak, iż zdawało się, że słońce na piersiach
37 II,29 |             naprzód okropna jasność; zdawało się, że świat cały w ogień
38 II,41 |             nieczułość i obojętność. Zdawało się, iż nie rozeznaje wcale,
39 III,1 |            nie mógł odgadnąć. Czasem zdawało mu się, że jest jako człowiek,
40 III,6 |              przez chwilę zwycięstwo zdawało się chylić na ich stronę.
41 III,6 |        wydawał. Na pierwszy rzut oka zdawało się, że i chłopakowi niewiele
42 III,11|        Zanosiło się na walną bitwę i zdawało się, że nieprzyjaciel jej
43 III,15|            się, rósł coraz bardziej. Zdawało się przez chwilę, że rozhukana
44 III,16|         łudził samego siebie, czasem zdawało mu się, że jest od niej
45 III,17|       dotychczas spokojnie, choć się zdawało, że nie tylko ojczyzna,
46 III,17|             nie była zbyt trudna, bo zdawało się, że ich nie strzegą
47 III,17|     skończyła się rozmowa i wszystko zdawało się składać jak najpomyślniej,
48 III,19|             na podłogę; przez chwilę zdawało się, że mowa została szlachcicowi
49 III,22|        spodziewać, iż go zabił, gdyż zdawało mu się, że koncerz obsunął
50 III,23|          przypiekani żelazem.~Nieraz zdawało się, że dziki starosta chce
51 III,23|      szwedzkiej w widłach rzecznych. Zdawało się, że koniec tuż, tuż.
52 III,23| Rzeczypospolitej:~- Warszawa wzięta!~Zdawało się, że ziemia rozstępuje
53 III,23|              był prawą ręką zdrajcy.~Zdawało mu się, że pozostaje jedno
54 III,24|        pozostawał w tyle. Częstokroć zdawało się, że igra ze Szwedami,
55 III,25|        pozostawał w tyle. Częstokroć zdawało się, że igra ze Szwedami,
56 III,26|       ubezpieczonych dotąd stronach. Zdawało się, iż każdy Tatar umiał
57 III,27|          poczerwieniał. Przez chwilę zdawało się, że albo krew go zaleje,
58 III,27|           proch musi upaść wszystko. Zdawało mu się, że z ramion wyrastają
59 III,27|          Tatarów, bród był tuż, tuż. Zdawało się, że w kilku skokach
60 III,31|             inna musi być wola boża. Zdawało się jej, że jakaś ręka wszechmocna