Tom, Rozdzial

 1  I,2  |        panowie, przytulił nas tu w swoim Lubiczu, nas, biednych exulów,
 2  I,3  |           spuszczając, jako pani w swoim domu gości przyjmująca,
 3  I,5  |        Stary Billewicz dostał go w swoim czasie od ojca pana Andrzeja,
 4  I,7  |         szczególnie w miłosierdziu swoim przyozdobił.~- Szczęśliwy
 5  I,10 | zasypujących swą wełną i zwłaszcza swoim zbożem rynki miast pruskich.~
 6  I,10 |         Bezrękim, bo był prawicę w swoim czasie, broniąc chorągwi,
 7  I,10 |      Skoraszewski począł się śmiać swoim szczerym, poczciwym śmiechem
 8  I,10 |     tchórzem podszyty, który oczom swoim wierzyć nie chciał.~- Jeńców
 9  I,10 |            oni jeszcze podpisali w swoim i waszym imieniu, że wyrzekamy
10  I,11 |          Skrzetuski przedarł się w swoim czasie z oblężonego Zbaraża
11  I,13 |            Kiejdan, abym choć oczy swoim kochaniem mógł napełnić...
12  I,13 |           haniebny! Wiem, że nie w swoim imieniu tylko proszę, ale
13  I,17 |           ostatnim tchem końskim i swoim.~- Toć tu karczma o dwie
14  I,17 |         więźniowi pozwolił uciec w swoim własnym hełmie i opończy,
15  I,17 |           hełmie i opończy, ba, na swoim własnym koniu, toż to niesłychana
16  I,18 |            niezbyt pospiesznie, ku swoim, którzy także zbliżyli się
17  I,19 |         rzeka. Pan Wołodyjowski ze swoim pułkiem był w środku łuku.
18  I,23 |      podróż...~- Dziś gotowym!~- I swoim kosztem, bo u mnie z pieniędzmi
19  I,23 |         rozwodzi! Jeśli pojadę, to swoim kosztem.~- Ale tam trzeba
20 II,2  |           wolno brać, ale jeżeli i swoim bierzecie, toście hultaje,
21 II,2  |          Kiemliczom, ich czeladzi, swoim i ruszać.~Lecz nim doszedł
22 II,2  |       mojej i ratuj w miłosierdziu swoim, bo zginę...~Tu głos zadrgał
23 II,5  |          póki Bóg nie da osiąść na swoim. A ten pierścień dał mi
24 II,5  |      wiedzieli, czyja zasługa, i w swoim czasie nie omieszkamy jej
25 II,6  |      Gradywa nie zażywał". Każdy w swoim życiu czynił to przeciw
26 II,10 |       który czas kary mojej w ręku swoim położy. Jeżeli chyżo swego
27 II,12 |           patrzące przenikliwie. W swoim białym habicie wyglądał
28 II,17 |              by czy to zwycięstwem swoim, czy śmiercią i ofiarą obudzić
29 II,17 |            przy panu Czarnieckim w swoim rajtarskim stroju i z kiszką
30 II,20 |        zamieszaniu nabyć. To, co w swoim czasie mówił cesarskiemu
31 II,21 |      chłopstwo nikczemne przy panu swoim się oponować. Wojsko pod
32 II,22 |        będzie, iż pierwszy króla w swoim starostwie spiskim przyjmie
33 II,22 |        zamyślił się nieco i począł swoim zwyczajem usta raz po raz
34 II,22 |          upierał się on wcale przy swoim zdaniu, jak mówisz, jeno
35 II,23 |       kręcił się nad królem, gdy w swoim czasie z Warszawy przed
36 II,26 |      Wojowałem z Chowańskim, ale i swoim byłem ciężki. W części musiałem
37 II,28 |           włożyć. Niechże sobie ze swoim kunktatorstwem da spokój
38 II,30 |          Tykocina szedł z wojskiem swoim wielkimi pochodami na południe;
39 II,30 |           bowiem zawrzeć w imieniu swoim i stanów takie przymierze,
40 II,31 |          Tykocina szedł z wojskiem swoim wielkimi pochodami na południe;
41 II,31 |           bowiem zawrzeć w imieniu swoim i stanów takie przymierze,
42 II,35 |          sokół nasz Kmitah, nie da swoim barankom krzywdy uczynić!~
43 II,35 |            prawdziwe królewiątko w swoim Zamościu: człek w sile wieku,
44 II,36 |            i odzież darował Kmicic swoim Tatarom i ruszyli szybko
45 III,1 |           widząc Duglas pospieszył swoim z wyborową rajtarią na ratunek.
46 III,2 |           Gryzeldy słyszał, jako w swoim czasie sam książę Jeremi
47 III,3 |         począł, wedle zwyczaju, na swoim pozłocistym krześle, usta
48 III,5 |       naprawdę następuje, lecz on, swoim zwyczajem, wysyłał tylko
49 III,5 |           Lubomirski nadciągnie ze swoim wojskiem, które na pięć
50 III,6 |           Pachołek jechał oklep na swoim źrebaku bez uzdy, przed
51 III,11|            ich na szable. Skoczyła swoim w pomoc rajtaria szwedzka
52 III,12|            którą książę Bogusław w swoim ogródku zasadził. Gorliwy
53 III,13|            którą książę Bogusław w swoim ogródku zasadził. Gorliwy
54 III,15|          Zagłoba zaś rzucił się ze swoim oddziałem na tarasy i wysiekłszy
55 III,18|      świętą Ewangelię! Waszmość ze swoim rozumem kanclerzem litewskim
56 III,23|      Którego że Bóg w miłosierdziu swoim konserwował, tak też mniemam,
57 III,27|           wątpił nigdy nie tylko o swoim życiu, ale i o wygranej.
58 III,28|            na koniu, znalazł się w swoim żywiole, a będąc żołnierzem
59 III,29|         Chrystusa! skoczże waść ze swoim szwadronem na tę piechotę;
60 III,30|        oczyma żaden zdrajca, jak w swoim czasie migotał Radziwiłł,