Tom, Rozdzial

 1  I,1  |                 Śmiejący się to waćpan mówisz... ależ my to jeszcze w
 2  I,4  |        waćpanna do ciurów pana Kmicica mówisz. Prawda jest, żeśmy mieli
 3  I,4  |               zapałem Rekuć.~- Co waść mówisz: świece? - sosny! A pyski
 4  I,5  |          zmienionym głosem:~- Prawdęli mówisz czy udajesz?~- Prawdę mówię,
 5  I,8  |               diabelska.~- I waćpan to mówisz wszędy, że on nie zdrajca?~-
 6  I,9  | Wołodyjowskiego, potem rzekł:~- Waćpan mówisz jak mój szczery przyjaciel.~-
 7  I,11 |                 Dla Boga!... Co waćpan mówisz!... Poddali się?!...~- Nie
 8  I,12 |               mu zaufali, łaskaw.~- Co mówisz, Michale! - odparł Charłamp. -
 9  I,12 |             Zagłoba - i o nieszczęściu mówisz, jakbyś był z niego rad?~
10  I,12 |        Wołodyjowski.~- Słusznie waćpan mówisz - rzekł Stanisław. - Dajże
11  I,12 |            starania. Jak to? Co waćpan mówisz? Niczym nie nagrodzono?
12  I,12 |               Michał- bo to, co waćpan mówisz, że tu tak o promocję łatwo,
13  I,13 |                   Na Boga, co waszmość mówisz?!~- Niech tu trupem padnę,
14  I,13 |               strzeże.~- Co zaś waćpan mówisz!... Kto się Bogu polecił
15  I,15 |           zawołał Zagłoba.~- Co ojciec mówisz! - odpowiedział Jan - jeszczem
16  I,16 |              nieszczęsny, przed kim to mówisz?~- Wasza książęca mość nie
17  I,17 |         Niesłychana to rzecz!~- Zacnie mówisz... Ale uważ no, Rochu :
18  I,17 |                   Wolę to, że szczerze mówisz, chociaż pierwej byłem twym
19  I,17 |              że do starszych od siebie mówisz!~Pan Roch drgnął i mimo
20  I,17 |               rzekł Oskierko. - To, co mówisz, żeśmy mu pomogli, to głupstwo,
21  I,17 |           pękają...~- Ale w potrzebie, mówisz waćpan, że i szablą potrafi
22  I,17 |        skonfundować... Ale co waszmość mówisz, że nam głów nie poucinają,
23  I,21 |             liście wasza książęca mość mówisz? Bo oni, przeczytawszy sami
24  I,23 |               wasza książęca mość dziś mówisz, to dlaczego trzymamy ze
25  I,24 |                afekta!~- Także to waść mówisz? - spytał Kmicic.~- Jako
26  I,24 |        zupełnie do siebie.~- Co waćpan mówisz, żem cię niesłusznie posądzała,
27 II,4  |         zdrajców nie brak.~- Zdrajców? mówisz waćpan. A cóż to, proszę,
28 II,4  |       flegmatycznie:~- Czemu to waćpan mówisz: t a k ż e, skoro sam nie
29 II,4  |               z oczu patrzy, że prawdę mówisz, bo ja się na tym znam),
30 II,4  |          manier nauczył, i bacz, z kim mówisz, abyś w konfidencji miary
31 II,6  |              nadciągnął.~- Na Boga! co mówisz? przecieby dali znać. Lipnicki
32 II,8  |          eks-króla wasza książęca mość mówisz? Kto je czyni? Gdzie się
33 II,9  |               koloryzować!~- Za śmiele mówisz, młodziku. Skądżeś jest,
34 II,10 |                proroctwach, wasza mość mówisz? - spytał wreszcie starostę,
35 II,11 |             jakiej imprezie wasza mość mówisz?~- Za mało się znamy, panie
36 II,11 |          zaprawdę szczególne rzeczy mi mówisz.~- Ja szukam fortuny tam,
37 II,12 |             składa się to z prawdą, co mówisz. Jakże to nam więc pobożnych
38 II,13 |                 Co? Na Boga! Co waćpan mówisz?~- Jazdę słyszę.~- To jeno
39 II,14 |     przeciągnąć, rzekł:~- Waszmość tak mówisz, jakbyś był przeorem częstochowskim
40 II,16 |            widzeniu:~- To, co waszmość mówisz, że Jan Kazimierz nas opuścił,
41 II,16 |               posłem!...~- At! co waść mówisz?!~- Może niechcący... Ale
42 II,16 |             zaciekawił się.~- Sapieha, mówisz waćpan, Radziwiłła gnębi?~-
43 II,16 |           paskudną twierdzę!~- To waść mówisz jako prywatny?~- Tak jest.~-
44 II,19 |               łaskawym - pan szczerzej mówisz od innych, co myślisz, bo
45 II,19 |                żyje!~- Jak to? Co waść mówisz? Co się stało? - spytał
46 II,20 |             trzeci spytał Kiemlicza:~- Mówisz tedy, że książę złaman?~-
47 II,21 |          kanclerza wielkiego koronnego mówisz! - rzekł pan Ługowski.~Kmicic
48 II,21 |           byśmy nie wątpili, że prawdę mówisz, i zasługa twoja ani ból
49 II,22 |           wcale przy swoim zdaniu, jak mówisz, jeno tak gadał, jako inni,
50 II,26 |              się pomieszał. Teraz znów mówisz, żeś to ty Chowańskiego
51 II,26 |                 Dziw, jak ważne rzeczy mówisz - rzekł król - przynajmniej
52 II,26 |                iść zaciągi; skoro, jak mówisz, bezecność na tobie cięży,
53 II,35 |                 kiedy nie wiesz, o kim mówisz... Nie żadna to firka, jeno
54 III,5 |                wyciągnę.~- Co waszmość mówisz? - pytał marszałek.~- Mówię,
55 III,6 |              spadnie, ale jeśli prawdę mówisz, proś, o co chcesz.~A pacholik
56 III,8 |            Czarniecki:~- Słusznie waść mówisz! Jeśli żyw, powinien bym
57 III,10|                Armat nie straciliście, mówisz, nic?~- Owszem. Straciliśmy
58 III,10|        zagwoździli.~- Widzę, że prawdę mówisz; powiadaj tedy, jako się
59 III,14|            Waćpan tak dobrze po polsku mówisz, panie kawalerze, jak każdy
60 III,21|            mnie martwi, co mi waćpanna mówisz, że ich u pana hetmana nie