Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         niespokojna strona, szabli z ręki nie popuść. Toteż, choć
 2  I,1  |     przyjaciel, bo często się z jego ręki pożywi. Wzięło się też i
 3  I,7  |  najbliższego Butryma wyleciała mu z ręki śladem Kmicicowej, jakby
 4  I,8  |       czegokolwiek odmówić, choćby i ręki? Nuż by popróbował? Nuż
 5  I,8  |        wszystkom oddać gotowa, prócz ręki.~Pan Wołodyjowski wstał.~-
 6  I,8  |             po nią przyjechał, a żem ręki prosił, to nie za zapłatę,
 7  I,9  |            dziw pewno, żem spod jego ręki żyw wyszedł? Sam też sobie
 8  I,10 |         niezwyczajne, mające kształt ręki jabłko trzymającej, serca
 9  I,10 |              wznieść świętokradzkiej ręki na takiego magnata. Owszem,
10  I,12 |            wahał się świętokradzkiej ręki podnieść.~- Ba, Kromwell
11  I,14 |           miał dobrowolnie przyłożyć ręki. Bogu Waszą Książęcą Mość
12  I,17 |           nie śmiał na mnie podnieść ręki! - odpowiedział Zagłoba. -
13  I,25 |   królewskiej - piegłasiewiczowskiej ręki?... Tfu! do wszystkich rogatych
14  I,26 |           pierwszej bitwie szpada do ręki przyrośnie.~- To fortel!
15  I,26 |        myślisz, że mi włos z głowy z ręki Jana Kazimierza spadnie?~-
16  I,26 |           Lubieniec nie popuszczał z ręki z drugiej strony.~- Wasza
17  I,26 |            oczach wydarł mu szablę z ręki i sztychem przebił. Ledwie
18 II,2  |           zacząć? do czego przyłożyć ręki?~I znów mu przyszło do głowy:~"
19 II,7  |           począł macać palcem prawej ręki po całej twarzy, wreszcie
20 II,8  |         rozcięte spinane były wzdłuż ręki. Naokoło szyi miał wyłożony
21 II,8  |              wileński wziął pismo do ręki i przeżegnał. Zawsze tak
22 II,10 |            Znaki na słońcu w postaci ręki i miecza były... Boże, bądź
23 II,10 |         Kmicicowi wielki palec lewej ręki, inne zaś trzymając gotowe
24 II,16 |         jakby pod naciskiem żelaznej ręki; z jaskiń jego duszy nowy
25 II,16 |       powtórz! - rzekł, nie zniżając ręki, głosem tak potężnym, że
26 II,16 |               wyjął mu szybko list z ręki, rozerwał pieczęcie i począł
27 II,17 |            taka, że palców u własnej ręki nie dojrzysz.~Starszyzna
28 II,18 |         parskać począł.~- Nie podaję ręki zdrajcom, którzy przeciw
29 II,21 |             chciał do zamachu na nas ręki przyłożyć, ale pierwszy
30 II,22 |            nie tylko na świętą osobę ręki podnieść nie zamierzał,
31 II,23 | podejrzewałem.~Lecz Kmicic umknął mu ręki.~- O, nie może być! - odrzekł. -
32 II,24 |            pragnących się szwedzkiej ręki uchronić. Prowadzili ich
33 II,26 |           tego narodu, podniesieniem ręki na majestat dotąd nieskalanej,
34 II,26 |             zaś nie tylko do ratunku ręki nie przyłożym, lecz jeszcze
35 II,27 |         bardziej; wziął znowu akt do ręki i znów czytał, i uśmiechał
36 II,30 |       nieprzyjaciela świętokradzkiej ręki na Patronkę Rzeczypospolitej
37 II,31 |       nieprzyjaciela świętokradzkiej ręki na Patronkę Rzeczypospolitej
38 II,33 |           chwycił Kmicica za przegub ręki i rzekł:~- Pomiarkuj się
39 II,33 |             spoglądać, a potem już i ręki mu nie umknęła, gdy ją od
40 II,33 |           się wielce oglądać, gdy do ręki młodej księżniczki pretenduje...
41 II,39 |        wrażenia, wyprawił skinieniem ręki owych towarzyszów, następnie
42 III,4 |         wolał szarpać lub puszczać z ręki pojedyncze partie, jakby
43 III,9 |          zsiadając; konie karmiono z ręki. Rzeki, bory, wsie, miasta
44 III,11|           jako zwyczajnie żołnierze, ręki żelaznej nad sobą nie czujący.~
45 III,12|              można ich na dzień spod ręki puścić, bo bardzo swawolą
46 III,12|            To rzekłszy, król wziął z ręki księdza Cieciszowskiego
47 III,13|              można ich na dzień spod ręki puścić, bo bardzo swawolą
48 III,13|            To rzekłszy, król wziął z ręki księdza Cieciszowskiego
49 III,15|             do niego swej drapieżnej ręki, przez wzgląd na osobę Radziejowskiego.
50 III,15|             a buława marszałkowska z ręki wypadła. Tymczasem straszliwa
51 III,16|         spojrzenie, każde-dotknięcie ręki, każde słowo, nic nie szło
52 III,16|      Kmicicowej nie chciał przyłożyć ręki, i za wszystko, co dla niej
53 III,27|           więc miecz wysuwa mu się z ręki, a sam pada krwawym obliczem
54 III,27|          zarzynany kur i chorągiew z ręki wypuścił; w tej chwili środek
55 III,28|  ukoronowanej obietnicą podniesienia ręki na króla, na ojca całej
56 III,31|               Panie, policz mu, że z ręki nieprzyjaciół ginie... Panie,
57 III,31|               Panie, policz mu, że z ręki nieprzyjaciół ginie... Odpuść
58 III,32|             orszański na osobę naszą ręki podnosić nie obiecywał,
59 III,32|          wsiów od nieprzyjacielskiej ręki uchronił, o tym tamtejsi