Tom, Rozdzial

 1  I,4  |        Siedzące przy grubie przed ogniem postacie odwróciły się ku
 2  I,6  |          jak bisurmanin nawiedził ogniem i mieczem. Aż dziw było,
 3  I,7  |           z zaciśniętymi ustami i ogniem w oczach.~- Niech żyje nasza
 4  I,13 |        jej brał przemocą, szablą, ogniem, jeno zacnymi uczynkami
 5  I,19 |          nie zdołałby się pod ich ogniem przeprawić na drugą stronę.~
 6 II,1  |     gnębić, zajeżdżać!... prawem, ogniem i mieczem ścigać, póki mi
 7 II,6  |          nie zniszczył poprzednio ogniem i mieczem województwa. Zniszczyły
 8 II,6  |           zacnym wojskiem, tak go ogniem i mieczem nawiedzę. Nie
 9 II,6  |          Okolica cała płonęła już ogniem.~W dzień po podjazdach zaczęli
10 II,12 |          rozdrażnionego orlika, z ogniem w źrenicach i rumieńcem
11 II,14 |       Częstochówce, odpowiedzieli ogniem działowym.~Teraz bowiem,
12 II,16 |     wszystkich jego nieprzyjaciół ogniem i mieczem ścigać będzie.~
13 II,17 |     Budynki klasztorne zasypywano ogniem.~Grający na wieży czuli
14 II,17 |        piechoty podsuwały się pod ogniem ku górze, jak gdyby miały
15 II,19 |      odpowiedział świstowi.~- Pod ogniem jesteśmy, cofać się! - zakomenderował
16 II,19 |      trybem. Na ogień odpowiadano ogniem, na pocisk pociskiem, jeno
17 II,20 |          i komendantom niszczenia ogniem i mieczem wszelkiego oporu
18 II,21 |     przywiązał i męczyć począł, i ogniem boki palił.~- Na Boga żywego!~-
19 II,21 |         belki przywiązać i lepiej ogniem przypiekłem.~To rzekłszy
20 II,21 |         siadła królowa, jeszcze z ogniem w źrenicach i falującą piersią;
21 II,26 |         nagłą śmiercią i wiecznym ogniem ukarze! Panie mój, jeżeli
22 II,26 |       zaścianek Butrymów napadł i ogniem i mieczem zabójstwo ukarałem...
23 II,26 |         boleści, jakby mnie żywym ogniem palono, bo i dziewka moja,
24 III,3 | zmarszczył groźnie, lecz czekał z ogniem w źrenicach i głową dumnie
25 III,4 |      Słońce sypnęło z nieba żywym ogniem i wraz pękła zimowa skorupa;
26 III,4 |         bitwy z płonącym licem, z ogniem w źrenicach. Dzidy i muszkiety
27 III,4 |          odpowiedzi zacinał usta, ogniem sypał z oczu i ukazywał
28 III,4 |     szablą wzniesioną nad głową i ogniem w źrenicach pan dzierżawca
29 III,6 |    chwiejący się na nogach, ale z ogniem niezgasłym jeszcze w źrenicach.
30 III,8 |         swawolę i niestałość kraj ogniem płonie, przez wasze to wiarołomstwo
31 III,11|     przeważną liczbą i zasypywano ogniem muszkietowym, więc cofać
32 III,12|         fosy i zionął nieustannym ogniem na nieszczęsne miasto. Przepyszny
33 III,12|           przyjęli ich morderczym ogniem z muszkietów, dział i bitwa
34 III,12|          reszta, pod nieustającym ogniem, schroniła się na powrót
35 III,12|   kilkanaście kartaunów ziało nań ogniem nieustannym, rzucano weń
36 III,12|       żegnać daleki nasyp, okryty ogniem i dymami, mówiąc:~- Boże
37 III,13|         fosy i zionął nieustannym ogniem na nieszczęsne miasto. Przepyszny
38 III,13|           przyjęli ich morderczym ogniem z muszkietów, dział i bitwa
39 III,13|          reszta, pod nieustającym ogniem, schroniła się na powrót
40 III,13|   kilkanaście kartaunów ziało nań ogniem nieustannym, rzucano weń
41 III,13|       żegnać daleki nasyp, okryty ogniem i dymami, mówiąc:~- Boże
42 III,14|       Jeno za tę niedziwotę małym ogniem bym go przypalał; za tę
43 III,15|      twierdzę, przyjęła rzęsistym ogniem napastników.~Lecz grad kul
44 III,15|          lecz ci, którzy byli pod ogniem, gdyby nawet byli chcieli,
45 III,16|      położeniem. Żądze trawiły go ogniem, rozum doradzał powściągliwość,
46 III,16|           pod Szawlami, niszczyły ogniem i mieczem cały kraj.~Wówczas
47 III,16|           pamięci, ale nieczystym ogniem, bo cię chce pohańbić, nie
48 III,17|     nozdrzami, z płonącą twarzą i ogniem w oczach, jak gniewna Minerwa.
49 III,20|        wszystkie źrenice zapałały ogniem; to, co się wydawało przedtem
50 III,21|      rozruszał się, jakoby go kto ogniem przypiekł; poczęła także
51 III,23|       Prus, ale tam wkrótce przed ogniem i mieczem nie będzie bezpieczno,
52 III,26|       okolicy, póki jej mieczem i ogniem na kilka mil nie zniszczył.
53 III,27|          szczęściem w twarzy, a z ogniem w oczach, bo raz wyprowadziwszy
54 III,28| strasznych kompanionów, buchające ogniem z nozdrzy. I jakże prędko
55 III,28|        niewoli! Całe Prusy jednym ogniem płoną!~W kilka tygodni później
56 III,29|       Taurogach, które splądrował ogniem i mieczem, zasięgnął języka
57 III,31|    komyszom, które pan Lubomirski ogniem i mieczem spustoszył.~Lecz
58 III,32|         skazany, a przedtem żywym ogniem palony."~Tu już płacz niewieści
59 III,32|       Tamże nieprzyjacielski kraj ogniem i mieczem spustoszył, do