Tom, Rozdzial

 1  I,9  |         staremu jeden by z nas to krwią zapieczętował. Nie szablą,
 2  I,10 |         to sprawę my musimy teraz krwią i głowami nakładać... Ot,
 3  I,10 | prywatnych fortunach, zasługami i krwią przodków zdobytych, przejdzie
 4  I,13 |        żołnierska, gdy odkupiwszy krwią grzechy leci z pola ku niebu -
 5  I,16 |     Tymczasem Kmicic, cały okryty krwią i kurzawą, stawił się z
 6  I,17 |           chciał hetman sam naszą krwią się mazać, żeby odium na
 7  I,17 |          Birż, to odwiozę... Krew krwią, a służba służbą.~- Mów
 8  I,18 |         obronie, okupując obficie krwią śmierć własną.~W godzinę
 9  I,22 |         Tak jest! - rzekł z zimną krwią. - Wielki książę litewski,
10  I,22 |           oblicze książęce zaszło krwią i oczy zabłysły mu dzikim
11  I,25 |           okolic dymiących świeżą krwią i pożarem, wyglądali go
12  I,26 |          Bóg zacniejszą od innych krwią przyozdobił, ale też i zobowiązał,
13 II,7  |       Janusz, z oczyma nabiegłymi krwią, z obwisłymi powiekami i
14 II,8  |          Twarz Janusza nabrzmiała krwią.~- Uważasz, jak to on do
15 II,11 |          krążyć po żyłach wraz ze krwią. Odetchnął tak głęboko,
16 II,12 |      ćwiczyć, aż mu barki i plecy krwią spłynęły.~
17 II,15 |         wracali zdyszani, umazani krwią jak wilcy, którzy uczyniwszy
18 II,16 |           a serce zalewało mu się krwią czarną ze złości.~- Smoła
19 II,18 |          Zbrożka twarz oblała się krwią.~Kaliński, który stał tuż
20 II,18 |   wyszłych na wierzch i nabranych krwią oczach przynajmniej tyle
21 II,20 |   powrócić, sprofanowane kościoły krwią nieprzyjacielską nasycić,
22 II,20 |      nikogo.~Lecz ogień podsycany krwią, zamiast gasnąć, wzmagał
23 II,21 |           pieczętować woskiem niż krwią!~Lecz pan Koryciński nie
24 II,21 |            że i Korycińscy często krwią, nie samym woskiem pieczętowali...~
25 II,21 |         bo oto tęsknią już za swą krwią jagiellońską i za ojcowskimi
26 II,23 |     poprawił, że się przerodził i krwią za swe winy odpokutował?...
27 II,24 |          skóry owcze, ubroczonych krwią i potrząsających dymiącymi
28 II,24 |       była blada, cała zabryzgana krwią, której grube sople zakrzepły
29 II,25 |        podłogę, a skronie magnata krwią się oblały.~Zdumieli się
30 II,27 |          ucisku znosić ci, którzy krwią się oponują - odrzekł poważnie
31 II,29 |    nieszczęsnym, nad jej bólami i krwią przelaną litowały się obce
32 II,34 |            Lecz oczy Akbaha-Ułana krwią zaszły. Przez czas jakiś
33 II,40 |           nie wahasz się ojczyzny krwią oblewać.~- Tfu! - zakrzyknął
34 II,41 |          Rozumiał, że tylko zimną krwią i panowaniem nad sobą zdoła
35 III,1 |      szlacheckich szabel opłynęły krwią szwedzką.~Tym bardziej zaś
36 III,4 |          całej duszy, pragnąc się krwią nasycić i gołąbską klęskę
37 III,4 |        wojsko wprzód wytraciwszy, krwią własną teraz hańby nie przypieczętuję
38 III,5 |     dopomóż Bóg!~- I my dopomożem krwią naszą! - rzekł Polanowski.~
39 III,6 |        płowa czupryna spłynęła mu krwią, ostrza rapierów podziurawiły
40 III,6 |   sukmaniną w strzępach, zamazany krwią szwedzką i własną jak nieboskie
41 III,6 |              Własną ręką i własną krwią - odparł Szandarowski. -
42 III,7 |          że jeno od tej pory żywą krwią pluwam i przyjść do siebie
43 III,9 |        osłaniać. Spiż, poplamiony krwią i mózgiem, połyskiwał złowrogo
44 III,9 |     przybrany, z twarzą obryzganą krwią, bo okrutnie pracował i
45 III,9 |        istotnie całkiem pokrytego krwią nieprzyjacielską, ulitował
46 III,11|          wszystkie, przestał pluć krwią, krew grała w nim po dawnemu
47 III,15|           Lecz coraz nowe zastępy krwią dyszących wojowników napływały,
48 III,15|      dawnych bohaterów, zbryzgane krwią, patrzyły martwą źrenicą
49 III,16|       Rzeczpospolita zalewała się krwią, uroczystościom nie było
50 III,16|         było miejsca nie oblanego krwią i plany ucieczki nie przedstawiały
51 III,17|            a miecznikowa nabiegła krwią na widok młodego księcia,
52 III,23|      który całą tę Rzeczpospolitę krwią oblał, który połowę jej
53 III,26|         raby Ranicki z senatorską krwią w żyłach, Uhlik, na czekaniku
54 III,26|      sobie - ale wprzód ziemia ta krwią spłynie!~I począł wojować
55 III,27|           Częstochowskiej, której krwią własną służył, i patronowi
56 III,27|    pruskiej.~Rzeka zrumieniła się krwią w jednej chwili, armaty
57 III,29|          końca.~Miecznik, umazany krwią, zdyszany, ale radosny,
58 III,31|         grudka ziemi nasyciła się krwią. Nazwiska rycerzy, prześwietne
59 III,32|      trudem, naszym potem i naszą krwią zostawujem. Niech, gdy ciężkie