Tom, Rozdzial

 1  I,3  |             przez was za niespokojnego ducha, i języki na mnie ostrzyli
 2  I,5  |            zajętych. Ludzie śmielszego ducha między szlachtą zbierali
 3  I,5  |                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!~- Strzały aż tu
 4  I,7  |                masz w tym sprawy złego ducha, jeno ludzka przemyślność.~
 5  I,10 |               jeszcze nikogo?~- Żywego ducha prócz piechoty łanowej...
 6  I,10 |                sposób ten wódz dodawał ducha swym żołnierzom.~- Król
 7  I,10 |              spokój uśpił wojowniczego ducha i potomków tych rycerzy,
 8  I,10 |            naszych listów?~- Że zwątlą ducha do ostatka, że panowie senatorowie
 9  I,10 |              pan Skrzetuski, podniosła ducha. Pierwsza szczęśliwa bitwa
10  I,11 |           czyniliśmy, cośmy mogli, aby ducha między szlachtą do oporu
11  I,12 |                 Nam nie sił brak, jeno ducha. Niecnotą ginie ojczyzna.
12  I,13 |             rycerza, jakby patrzyła na ducha zjawiającego się z tamtego
13  I,14 |            okiem... Byli ludzie małego ducha i małej fantazji. Takim
14  I,17 |              ale zamiast osłabić w nim ducha, zdawało się go jeszcze
15  I,19 |                łozinie nie było żywego ducha.~Sam hetman zdumiał się,
16  I,20 |           pierzchła jak na widok złego ducha, a natomiast wyszedł naprzeciw
17  I,20 |       prowadzić, a sam ledwiem z konia ducha nie wyparł, ażeby wam jak
18  I,21 |             wesołą twarz pokazywać, by ducha w ludziach pokrzepić...
19  I,22 |               stronnikach i wojskowych ducha ożywić, ale okazać, że ogół
20  I,22 |        hetmańscy, nawet ludzie słabego ducha nie śmieli naśladować radości
21 II,1  |           przeszpiegi albo dlatego, by ducha psuć i ludzi do Radziwiłłów
22 II,9  |         wiwatować. W kościele Świętego Ducha, w kościele Bernardynów
23 II,9  |                ma żadnej. Najlepiej by ducha wyzionąć, by na ten świat
24 II,13 |              katolików, którzy u złego ducha służbę przyjęli! - wołały
25 II,13 |                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! W imię Najczystszej
26 II,14 |             tak zmienił ich tchnieniem ducha własnego, że mimowiednie
27 II,16 |                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! - ozwało się kilka
28 II,16 |                  W imię Ojca i Syna, i Ducha!~- Nie gniewajcie się, ojcze...
29 II,17 |              to razem wzięte podniosło ducha w oblężonych do tego stopnia,
30 II,19 |             niektórzy księża słabszego ducha do niej należeli. Prócz
31 II,23 |                za nim inni w skupieniu ducha powtarzali pobożne słowa.~
32 II,27 |        podnosił głowę, przeradzał się, ducha zmieniał i w uniesieniu
33 II,29 |                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!~Nastała chwila
34 II,30 |           wszyscy słuchali w skupieniu ducha, a on stał ciągle z wyciągniętymi
35 II,31 |           wszyscy słuchali w skupieniu ducha, a on stał ciągle z wyciągniętymi
36 II,32 |                 ale wszystkie dodawały ducha. Więc naprzód konfederacja
37 II,35 |               pewna ociężałość ciała i ducha oraz przyrodzone łakomstwo
38 III,1 |      tyszowiecką wojna mogły pruskiego ducha ożywić, w wierności go utwierdzić,
39 III,1 |              to zwątlą serca i odbiorą ducha wszystkim, którzy na głos
40 III,2 |             nimi świadomi. Pan Zagłoba ducha dodawał i opowiadał o nieprzyjacielu
41 III,3 |                strzelać dzień i noc.~- Ducha w nich pognębię, do układów
42 III,4 |            których nie znaleźli żywego ducha.~Pustka ta zdziwiła Kanneberga.~-
43 III,6 |          zawsze iść z tylną strażą, by ducha obecnością swą dodawać.~
44 III,8 |         wypoczynku, więc nabrali zaraz ducha i wojennej postawy. Pan
45 III,9 |               głosami: "...i poczęła z Ducha Świętego!..."~Wszystkie
46 III,9 | Rzeczypospolitej wywrze, jak podniesie ducha, jaki rozbudzi zapał; widział
47 III,11|       przybycie palbą z samopałów, aby ducha mieszkańcom stolicy dodać,
48 III,12|                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! - rzekł król. -
49 III,13|                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! - rzekł król. -
50 III,15|       kwarcianych słuchało w skupieniu ducha. Król ślub uczynił, że w
51 III,15|            naprzeciw kościoła Świętego Ducha, który wówczas za murami
52 III,15|              Litwą na kościół Świętego Ducha, a Mazury i Wielkopolanie
53 III,15|            zabłysły od strony Świętego Ducha na murach, uznał Wittenberg,
54 III,26|          miejscowym mieszkańcom dodały ducha do obrony i zemsty, a srogą
55 III,26|            uroniono tylko armaty, ale "ducha przewieziono przez Wisłę".
56 III,27|      zasłaniają. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! Nie ma już po
57 III,27|           podtrzymywała w nich jeszcze ducha.~Tymczasem upłynęło pół
58 III,29|                  W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! Burza to przeleciała!~-
59 III,32|             etc. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, amen.~Jako złych