Tom, Rozdzial

 1  I,3  |           Mitruny już niedaleko.~- Daleko czy blisko - wszystko jedno!~
 2  I,4  |            Upity było dość jeszcze daleko. Ale w samej wsi musieli
 3  I,6  |         ich wykonania było jeszcze daleko, bo bezład wzrastał coraz
 4  I,6  |          powiedzieć... Ale on stąd daleko; ja pięć dni jechał i szkapę
 5  I,8  |        Birż, na kurlandzką granicę daleko. A że, jako widzę, nowe
 6  I,9  |           masz inkluza. Bóg widzi, daleko mi teraz do samochwalstwa,
 7  I,9  |      tobołami. Z tego miarkuję, że daleko i na długo.~- Tak? - mruknął
 8  I,10 |          drzew, za dąbrowami, hen! daleko podnosiły się dymy ku niebu;
 9  I,11 |          choć z Wielkopolski tutaj daleko, kto wie, czy płomień wkrótce
10  I,12 |             więc mówił dalej tonem daleko już łagodniejszym:~- Kalwin
11  I,12 |          powitać, nisko powitać!~- Daleko waćpanu do marszałka - odrzekł
12  I,15 |        przy księciu, ale jego pułk daleko. Dwa regimenty szkockie...~-
13  I,16 |            od własnych stronników, daleko mniejszego znaczenia, że
14  I,18 |           nie doszły, bo było zbyt daleko. Oficer widocznie myślał
15  I,18 |     Radziwiłła. Kiejdany od Birżów daleko, a Radziwiłł od Pontusa
16  I,20 |       Jakoż nie byłoby już od tego daleko, gdyby nie warchołowie,
17  I,22 |            być podniesiony. Tak ci daleko lub blisko do jednego jak
18  I,24 |            tak blisko, a potem tak daleko, by słowa nie rzec i odjechać?
19  I,25 |      hetman umyślnie powysuwał tak daleko przeciw zastępom Zołtareńki,
20  I,25 |        tamtego nieprzyjaciela het, daleko, wyżeną. Wówczas zbiegowie
21  I,25 |          podróży zostawili za sobą daleko Niemen i weszli w kraj jeszcze
22  I,25 |             zapuszczały się czasem daleko w głąb kraju, aż pod samą
23  I,25 |          być cierpliwy i wytrwały, daleko wytrwalszy niż w "amorach",
24  I,25 |   Skrzetuski ma żonę cudnej urody. Daleko to!... Ale jednak posłałem
25  I,25 |   zbójeckie.~- Pal blisko, nagroda daleko! - rzekł Kmicic.~- Mało
26  I,26 |            Pilwiszki pozostały tak daleko, że wszelka możliwość pogoni
27 II,1  |         wiem, mój jegomość. Poszli daleko, jeszcze zeszłego roku,
28 II,1  |     zrozumiał pytania.~- Jak to?~- Daleko idą?~- Oj ! kto je tam przeszedł:
29 II,8  |        bogactwem. Lata te były już daleko, ale teraz zdawało się hetmanowi,
30 II,9  |             Ale mniejsze podjazdy, daleko od oczu komendantów wysyłane,
31 II,14 |        wybuchły w ogniu, roznosząc daleko naokół płonące głownie.~
32 II,15 |           widocznie przy działach.~Daleko, na dwa strzelenia armat,
33 II,16 |  pomiarkował, iż zapędził się zbyt daleko. Lecz rozkazów nie cofnął
34 II,18 |        czasie, że musiał już dojść daleko i że szaniec może być tuż,
35 II,20 |        Kazimierz), chociaż tak już daleko postąpił nieprzyjaciel,
36 II,23 |         osobę króla, bo za wąwozem daleko było jaśniej, i zawołał:~-
37 II,25 |         teraz było jeszcze do tego daleko. W Lubowli huczały działa
38 II,34 |      Tatarzy może i nie zechcą tak daleko iść za tobą?~- Ano! ano!
39 II,35 |        jest? - W Witebskiem.~- Oj, daleko! niewarta ta sprawa zachodu,
40 II,39 |           na noc i musieli być już daleko. Uderzyło to pana Sapiehę,
41 II,39 |          pragnął odciągnąć hetmana daleko na północ, aby ułatwić królowi
42 II,39 |           lekka jazda; lecz już za daleko się posunięto i hetman rozumiał,
43 II,40 |            Nie będę go potrzebował daleko szukać, bo właśnie chcę
44 II,42 |      Próbowaliście podchodzić? Jak daleko wypadają za wami?~- Na staje,
45 III,4 |            zawsze jeźdźców, czasem daleko na krańcu widnokręgu, czasem
46 III,4 |           Lwów, do którego niezbyt daleko. Musim języka dostać i królowi
47 III,4 |           chwili odsadziła się tak daleko, że wódz szwedzki poznał,
48 III,4 | przynajmniej prąd go wraz z koniem daleko uniesie, a tam już jakiś
49 III,4 |       odrzekł Wołodyjowski - bo za daleko.~Tymczasem otoczyli ich
50 III,9 |     polskie. Szteinbok był jeszcze daleko, ale margrabia badeński
51 III,11|            zbyt zimny. Wzrok biegł daleko w przeźroczystym powietrzu.
52 III,11|     stronie za miastem i było dość daleko. Przybywszy przed hetmańską
53 III,20|         ale gdziekolwiek będziesz, daleko czy blisko, na wojnie, w
54 III,21|       czoła oczyma odrzekła:~- Ej, daleko mnie do aniołów! Ale już
55 III,21|      siedzimy? Dziś bym chciał być daleko!~Ale z narady, która zaraz
56 III,21|           inna sprawa. Częstochowa daleko, Podlasie bliżej. A gdy
57 III,21|             że pan Sapieha jeszcze daleko; tymczasem dwa nasze podjazdy
58 III,22|            na ucieczkę, byłaby już daleko, raz na zawsze od Bogusława
59 III,28|          zatem od Taurogów niezbyt daleko.~Stary szlachcic, gdy je