Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      Andrzej nie zdejmował wzroku z Oleńki i oczy iskrzyły mu się coraz
 2  I,3  |           Głupiś, Kokoszko! A co do Oleńki, będziesz i ty z nogi na
 3  I,3  |      zgodnie żyć, bo ich opiekunami Oleńki nieboszczyk podkomorzy wyznaczył.~-
 4  I,3  |      Kmicica pochylił się nad kunim Oleńki. Sama teraz nie wiedziała,
 5  I,4  |           kijem w podłogę; na twarz Oleńki biły ciemne rumieńce, a
 6  I,4  |       wzbierał coraz więcej w sercu Oleńki i zawziętość przeciw towarzyszom
 7  I,5  |            Andrzeja. Ostatnie słowa Oleńki przedarły jednak pancerz
 8  I,5  |         własnym sumieniu, i w sercu Oleńki... Tu, gdy wspomniał, że
 9  I,6  |     litosnych podniosło się w duszy Oleńki na obronę pana Andrzeja,
10  I,7  |            Następnie zwrócił się do Oleńki:~- Daj panienka ręce umyć...
11  I,8  | Wołodyjowski rozczulił się nad dolą Oleńki i począł głową kręcić, ustami
12  I,13 |            przebaczeniem. Na jagody Oleńki wystąpiły rumieńce tak świeże
13  I,13 |              Uchem łowił szmer słów Oleńki, chrzęst jej lamowej sukni
14  I,13 |            Michał.~Wtem słodki głos Oleńki zabrzmiał mu w uszach:~-
15  I,19 |         przyszłości rezydencją jego Oleńki być miały.~Tymczasem pan
16  I,20 |      ludzkiej męce - mówił dalej do Oleńki - i zdrajcą mnie zakrzyknęłaś
17  I,21 |         przed oczyma lodowata twarz Oleńki i jej usta zaciśnięte wówczas,
18 II,1  |         zakładnikiem bezpieczeństwa Oleńki. Lecz teraz, gdy Bogusław
19 II,1  |         tylko znikło bezpieczeństwo Oleńki, ale i dowód, że pan Kmicic
20 II,1  |            Radziwiłłów, zdrajca dla Oleńki, zdrajca dla konfederatów,
21 II,1  |         zguba dla niego samego, dla Oleńki, krzywda dla ojczyzny -
22 II,1  |              nie byłoż ci posłuchać Oleńki!~I porwał go żal jak wicher.
23 II,2  |        dojedzie do czci, sławy i do Oleńki.~- Przecie jej włos z głowy
24 II,8  |        nogami, podsunął się żywo do Oleńki; jednocześnie rzucił paziowi
25 II,8  |             chciał wypuszczać z rąk Oleńki, ale część ich powiedział
26 II,10 |         szczupła, wysoka, trochę do Oleńki podobna z powagi w twarzy
27 II,33 |           od Charłampa o wyzwoleniu Oleńki jak najprędzej wywiedzieć.~-
28 III,16|        pułkownik Billewicz, dziadek Oleńki, i stanąwszy wedle wezgłowia,
29 III,16|          tak prawie mocno jak samej Oleńki. Spodziewał się ciągle,
30 III,16|             Wszystko, co czynił dla Oleńki, mogło się tłumaczyć gościnnością
31 III,16|         odwagi, i co dzień na cześć Oleńki. Goście zebrani, w pochwałach
32 III,16|             wspomniał. Myślom samej Oleńki Bogusław narzucał się z
33 III,16|             mimo woli śladami myśli Oleńki, bo po chwili dodał:~- Elektor
34 III,17|            Tu zwrócił się książę do Oleńki:~- Przebacz waćpanna, że
35 III,18|              To rzekłszy poszedł do Oleńki.~Książę tymczasem naradzał
36 III,18|             wstał.~- A co? można do Oleńki? - spytał książę.~Lecz miecznik
37 III,20|          brakuje!~Tu zwrócił się do Oleńki:~- Pani, ty nie wiesz, co
38 III,20|           śmiał stanąć przed oczyma Oleńki, przysłał jej zaraz kartkę
39 III,20|             stoi Horotkiewicz."~Dla Oleńki był to po prostu grom. Wielkość
40 III,21|         radości jak żubr; po twarzy Oleńki poczęły także płynąć łzy
41 III,21|            jej głosie, że nieufność Oleńki znikła zaraz, ale za to
42 III,21|           miecznik zwracając się do Oleńki.~- Księcia Bogusława znam
43 III,21|          przyprowadzili go zaraz do Oleńki i Anusi, które obecnie mieszkały
44 III,22|             natychmiast z nowiną do Oleńki.~- Główna rzecz - rzekła
45 III,23|            sam książę przed stopami Oleńki. Hamując dziką swą naturę,
46 III,23|      spytała zaraz tego samego dnia Oleńki, czy prawda, że książę chciał
47 III,23|        Anusi wesoło i zabawnie, dla Oleńki ciężko i jednostajnie. Z
48 III,23|       wieczór wpadał z Wieściami do Oleńki. Czasem gryzł ręce, gdy
49 III,23|             zaś wpadła jak burza do Oleńki.~- Oleńka! przyszedł czas! -
50 III,26|          Lecz najwięcej wzdychał do Oleńki. Im bardziej zapuszczał
51 III,28|      zmęczone, że mimo przedstawień Oleńki niepodobna było ruszyć dalej,
52 III,28|             się powiek nieszczęsnej Oleńki. Wszystkie rany duszy odnowiły
53 III,29|        Piątego zasię dnia rzekła do Oleńki:~- Pan Wołodyjowski taki
54 III,30|          jak w tydzień będzie u nóg Oleńki.~Tu powstał pan Andrzej,
55 III,31|       samemu. Tymczasem przy pomocy Oleńki zagospodarowywał Wodokty.~
56 III,31|             nami.~Tu zwrócił się do Oleńki:~- Co myślisz, proszę?~Na
57 III,32|          sobą słodką a smutną twarz Oleńki.~Ona także dostrzegła go
58 III,32|         nagle rzuciła się w ramiona Oleńki.~Oleńka przyjęła ten wybuch