Tom, Rozdzial

 1  I,5  |      niebezpieczna rzecz z takimi ludźmi zadrzeć. Niejeden już ciężko
 2  I,5  |          gdy podwórzec zaroił się ludźmi i końmi, nikt nie wyszedł
 3  I,5  |    zajaśniał światłem, zaroił się ludźmi, a wśród tego zamętu, nawoływań,
 4  I,6  |            A zaś między zbrojnymi ludźmi, między szlachtą, między
 5  I,7  |      Kmicic - wolno ze wszystkimi ludźmi odjadę i pannę ze sobą zabiorę.~-
 6  I,8  |        dworach przebywał i między ludźmi się ocierał. Skłonił się
 7  I,8  |           jej dziadku laudańskimi ludźmi dowodził?~- Wiem - odpowiedziała
 8  I,10 |          napełniło się tak dalece ludźmi, że domów zbrakło na pomieszczenie
 9  I,10 |           pozycję, zajął ze swymi ludźmi pan wojewoda poznański.
10  I,11 |     jeszcze konie wyślę z pewnymi ludźmi do Białej, do Łosic, do
11  I,13 |           sobą, ale że był między ludźmi, w dostojnym towarzystwie,
12  I,13 |           będę banitem, Oleńka, z ludźmi się pojednam, sławę odzyszczę,
13  I,14 |   pociągnąć je za sobą i wypełnić ludźmi i radziwiłłowski obóz.~Lecz
14  I,17 |        niedźwiedź w matni; rzucał ludźmi jak odyniec psami, podnosił
15  I,18 |     której spuszczał się ze swymi ludźmi pan Wołodyjowski. Oficer
16  I,18 |      chwili ataku mieli dozór nad ludźmi, używał do woli w pierwszym
17  I,21 |       zmilczę, bom tam przed tymi ludźmi oczami za waszą książęcą
18  I,23 |    pochwycą, to pokażą się małymi ludźmi. Kto wysoko nie mierzy i
19  I,25 |           rękę ze swymi dworskimi ludźmi i ubierała nimi sosny przydrożne,
20  I,25 |        Wołodyjowski z laudańskimi ludźmi. Jakoż było to naturalne,
21  I,25 |          walki z nierównego stanu ludźmi; on wreszcie, wobec całego
22  I,26 |           jak waćpan, bo z takimi ludźmi siła można dokazać. Gdyby
23 II,3  |      Kiemlicz, razem z synami i z ludźmi, których masz, to będzie
24 II,4  |              Ocierając się między ludźmi, słyszało się to i owo,
25 II,4  |     zasługę w niebiesiech i przed ludźmi, jakoby psa wściekłego zabił!~
26 II,5  |     jednego człowieka między tymi ludźmi nie masz, który by o własnej
27 II,7  |        rozstąpiły się przed owymi ludźmi nie czyniąc im żadnego wstrętu,
28 II,9  |        własne winy przed Bogiem i ludźmi koloryzować!~- Za śmiele
29 II,9  |          obchodzili się Szwedzi z ludźmi niż w Przasnyszu, i nie
30 II,9  | cierpliwie owe uciski, szlachtą i ludźmi rycerskimi będąc?~- Z czymże
31 II,12 |           czołgający się ze swymi ludźmi w pierwszych szeregach,
32 II,12 |       przeszkadzać mi może. Przed ludźmi chcę się zwać Babiniczem,
33 II,13 |            by nie szerzyli między ludźmi zwątpienia, wydalił ich,
34 II,15 |           mną i z kilkudziesięciu ludźmi. Oni tam, zdaje się, śpią
35 II,15 |       posłałem chorążego z trzema ludźmi do Wielunia po odzież ciepłą
36 II,20 |          i z przedniejszymi w nim ludźmi, o których wiedziano, że
37 II,21 |         pustej stodółce z kilkoma ludźmi... Tam mnie do belki powrozami
38 II,23 |   uczyniło mu się źle między tymi ludźmi.~Nawet król, chociaż nie
39 II,23 |         ja naprzód z kilkunastoma ludźmi - ozwał się Tyzenhauz. -
40 II,24 |            Tyzenhauz z dwudziestu ludźmi w mgnieniu oka wysunął się
41 II,24 |           Tyzenhauz ze wszystkimi ludźmi.~Nie szedł on w pomoc Kmicicowi,
42 II,24 |            Tyzenhauz zaś ze swymi ludźmi skoczył ku nim i uderzyli
43 II,25 |          osobą własną między tymi ludźmi znajduje, i baliśmy się,
44 II,26 |            gdym ja skoczył z mymi ludźmi i starłem ich w mgnieniu
45 II,26 |           myśl: poszedłem z kilku ludźmi do kwatery księcia Bogusława,
46 II,30 |        nie zapełnił się szczelnie ludźmi wszelakich stanów i płci
47 II,31 |        nie zapełnił się szczelnie ludźmi wszelakich stanów i płci
48 II,33 |           aby mi komendę nad tymi ludźmi powierzył! ~
49 II,40 |      jakby nic w usta nie brał. Z ludźmi nieużyty, dumny, zaczepny,
50 III,4 |   królewskiego kredensu, ze stoma ludźmi pieszej gwardii, wynurzyła
51 III,7 |    powietrze wyleci ze wszystkimi ludźmi - rzekł. - Może i sam Czarniecki
52 III,9 |         żadnej wątpliwości z tymi ludźmi rozniesie na szablach i
53 III,9 |     potężniej następował ze swymi ludźmi, więc i obrona stawała się
54 III,15|       Zagłoba na powrót ze swoimi ludźmi; spojrzą: wybuch nie rozniósł
55 III,16|       pierwszego przed wszystkimi ludźmi! przed tymi nawet, którzy
56 III,21|     Tomasz - bo też i między jego ludźmi siła mamy krewnych, znajomych
57 III,21|          prezydium pobuntował i z ludźmi, z końmi i z nami razem
58 III,22|          Sakowicz, by ukryć przed ludźmi książęcy uczynek, umyślnie