Tom, Rozdzial

 1  I,2  |           kielichy, gdy Ranicki znów zerwał się.~- Zdrowie podkomorzego
 2  I,2  |             wyć i szczekać. Cały dom zerwał się na nogi. Na podwórzu
 3  I,5  |              był jakby nieprzytomny, zerwał się nagle i zakrzyknął:~-
 4  I,9  |             płomienie.~Chciał wstać, zerwał się nawet na chwilę i zakrzyknął:~-
 5  I,10 |              serca.~Skoraszewski zaś zerwał się nagle, począł biegać
 6  I,11 |          całkiem zajęli.~Pan Zagłoba zerwał się z ławy, jakby mu czterdzieści
 7  I,12 |              Pan Wołodyjowski aż się zerwał z miejsca.~- Na Boga! nie
 8  I,13 |             na cześć Karola Gustawa, zerwał się wraz ze wszystkimi z
 9  I,16 |       zdrajca! zdrajca!"~Pan Andrzej zerwał się, jakby go żelazem przypieczono.~-
10  I,21 |        księcia. Twarz mu sczerniała, zerwał się z krzesła i rękoma począł
11  I,23 |           była wysoko...~Pan Andrzej zerwał się z miejsca z iskrzącymi
12  I,24 |           nóg się rzucił - na koniec zerwał się jak szalony i chwyciwszy
13  I,25 |              książę koniuszy.~Kmicic zerwał się na równe nogi.~- Co
14  I,26 |             Kmicica na progu kuźni i zerwał się na równe nogi.~- Jakże
15 II,1  |              grzmot do chaty.~Kmicic zerwał się i chwyciwszy szablę
16 II,2  |              miał wzrok bystrzejszy, zerwał nagle czapkę z głowy.~-
17 II,2  |      garłacza mnie witacie?~Tu stary zerwał się i począł krzyczeć:~-
18 II,2  |        Zabłudowie piwa nie pili."~Tu zerwał się pan Kmicic i począł
19 II,2  |              jej, żem z Radziwiłłami zerwał i że innej idę szukać służby?"~
20 II,2  |       pytanie, co sam będzie czynił.~Zerwał ze zdrajcami, spalił za
21 II,6  |             po obecnych, aż Rzędzian zerwał się z ławy, a pan Stanisław
22 II,6  |             Zagłoba przestał wątpić. Zerwał się i wpadł do kwatery Skrzetuskiego.~-
23 II,9  |  Przemęczywszy się przez noc na łożu zerwał się do dnia, zbudził ludzi
24 II,10 |             wietrze głowę ochłodzić. Zerwał się więc i począł żegnać
25 II,10 |          zapłać, Bóg zapłać!~Po czym zerwał się, siadł na koń i odjechał.~
26 II,11 |     tymczasem poczęło świtać; Kmicic zerwał się i wyszedł przed zajazd.~
27 II,15 |          spodziewają.~Pan Czarniecki zerwał się na równe nogi.~- I jutro
28 II,18 |             usłyszał to Kuklinowski, zerwał się jak opętany, oczy wytrzeszczył,
29 II,18 |       rozległ się za stodołą. Kmicic zerwał się i stanął w cieniu przy
30 II,19 |           przybladł jeszcze mocniej, zerwał się z miejsca, zbliżył się
31 II,21 |             Klasztor zdobyty?~Kmicic zerwał się ze łzami w oczach i
32 II,21 |           wszystkim sercom. Sam król zerwał się z rumieńcami na pożółkłej
33 II,25 |        wzgórza, na którym stał król, zerwał czapkę z rękojeści i począł,
34 II,25 |          chwili szarpnąwszy za delię zerwał ją z pleców i za przykładem
35 II,26 |            że podnieść się niemocen, zerwał się z łoża, chwycił wiszący
36 II,26 | przysporzycie...~Kmicic, choć chory, zerwał się nagle z łoża i padł
37 II,28 |          opar unosił się z czupryny, zerwał się z miejsca, skoczył na
38 II,30 |             chłopskich piersiach się zerwał i z onych wybuchnął, a potem
39 II,31 |             chłopskich piersiach się zerwał i z onych wybuchnął, a potem
40 II,33 |           wierzy! - powtarzał.~Nagle zerwał się z miejsca. - Bądźcie
41 II,34 |            nagle:~- Soroka!~Żołnierz zerwał się tak szybko, że mało
42 II,41 |             żołnierzysko dojrzał go, zerwał się z zydla i wyprostował
43 II,41 |            się straszno.~Wtem pomruk zerwał się wśród otaczających majdan
44 III,6 |        osłupiałymi oczyma, na koniec zerwał się i zakrzyknął:~- Jam
45 III,7 |        miejsca Wołodyjowski.~Zagłoba zerwał się także z kupy wojłoków.~-
46 III,9 |              usłyszał kasztelan, gdy zerwał się z miejsca i zakrzyknął
47 III,9 |            puścił na temblak, czapkę zerwał z głowy i ze zjeżoną czupryną,
48 III,16|              Taurogach, sam Bogusław zerwał się i wyjechał tegoż samego
49 III,16|              kraj.~Wówczas szlachcic zerwał się i pojechał chcąc szkody
50 III,17|           spotkać przygoda.~Sakowicz zerwał się na równe nogi niby zaperzony,
51 III,18|        będzie, to będzie...~Bogusław zerwał się na równe nogi.~- Na
52 III,18|            sobie łatwo poradzi?~Wtem zerwał się na równe nogi, bo drzwi
53 III,23|    doprowadziła rozpaczy, tak że się zerwał i wychodząc rzekł:~- Dobrze!
54 III,24|               który był bardzo żywy, zerwał się, stuknął szklanką o
55 III,25|               który był bardzo żywy, zerwał się, stuknął szklanką o
56 III,27|     zaczerwienił się i zbladł, nagle zerwał się na równe nogi i porwawszy
57 III,32|          pana Andrzeja, a w kościele zerwał się znowu gwar zdumienia.~