Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          i nieboszczyk dziaduś... Szczęście, żeś waćpan nie zginął.~-
 2  I,1  |    waćpanną obmówią.~- Wielkie to szczęście! - rzekła oddychając głęboko
 3  I,4  |           tobie Bóg dał zdrowie i szczęście!...~Panna Aleksandra wiedziała,
 4  I,8  |  Wołodyjowski mówił dalej:~- Całe szczęście, że to nie pierwszyzna.~
 5  I,8  |              Inni mają już takowe szczęście, że byle na niewiastę spojrzał,
 6  I,8  |    odziedziczył.~- Dałby mu Bóg i szczęście wojenne odziedziczyć...
 7  I,9  |       waść. W głowie mi się takie szczęście nie mieści, żeby ona mnie
 8  I,9  |           list zatrzymał. Całe to szczęście, żeś tego nie uczynił!~-
 9  I,11 |           Krymu maja wolną drogę. Szczęście, że teraz Tatarzy po naszej
10  I,13 |        miecznika były słuszne. Na szczęście Oleńka nie w tej dopiero
11  I,16 |        prawdę, że choć wielkie to szczęście dla mnie patrzeć na tę dziewczynę,
12  I,19 |         jego wiódł sam hetman.~Na szczęście dla pana Wołodyjowskiego
13  I,20 |       oburącz za głowę - jakie to szczęście, żeś ojciec zaraz tam list
14  I,23 |      Kazimierz, a jutro może jego szczęście przeważyć...~Tu książę musiał
15  I,23 |         radość wielką na myśl, że szczęście może się od Szwedów odwrócić.~-
16  I,24 |      przeciw boskiej. Daj ci Boże szczęście i spokojność. Grunt, żeby
17  I,24 |              Dajże Boże i waćpanu szczęście! - odrzekła panna Aleksandra.~
18  I,25 |          Daj Bóg zdrowie, daj Bóg szczęście księciu wojewodzie za to,
19  I,25 |          znaleziono jej w domu!~- Szczęście to - rzekł pan Andrzej -
20  I,25 |    nazywacie. A tu ani rusz! Całe szczęście, że książę elektor ma tam
21 II,1  |           tylko w męstwo, ale i w szczęście młodego pana; widział niejednokrotnie
22 II,1  |           skończyło się już nasze szczęście? - mruczał do siebie rozglądając
23 II,1  |         tylko skończyło się nasze szczęście. Trzeba siedzieć w chacie,
24 II,7  | dotychczasowych wrogów, podówczas szczęście mogłoby się przechylić na
25 II,9  |    zdrowie króla szwedzkiego i na szczęście protektora trącała się kielichami
26 II,13 |       startą będzie i odmieni się szczęście jego. Otuchy w serca nabierzcie!
27 II,13 |      Królowej Anielskiej, było to szczęście nad jego zasługę.~Gdzież
28 II,14 |       pozostał bez ruchu. Padł na szczęście tuleją do góry, lecz kłak
29 II,16 |          najwyższe zwiastowano im szczęście. Wybladłe policzki zakonników
30 II,17 |         nie będzie, bo takie moje szczęście! Ej, ojcze kochany, i co
31 II,17 |          palmę osiągniesz, sławę, szczęście najwyższe, zbawienie osiągniesz.
32 II,17 |            że ma... Dajże mu Boże szczęście, daj mu Boże, bo takiego
33 II,18 |         wysoko nad jego głową.~Na szczęście, boki rowu nie były zbyt
34 II,18 |      dobrze - odrzekł puszkarz. - Szczęście, że się nie strzela, bo
35 II,19 |      której wieczność niezmienna, szczęście nieprzebrane, radość bez
36 II,26 |           nie zliczyć. Takie moje szczęście! ~- Na szczęście nie narzekaj,
37 II,26 |       Takie moje szczęście! ~- Na szczęście nie narzekaj, bo widać,
38 II,32 |         będą niewypowiedziane!... Szczęście to wielkie patrzeć w oblicze
39 II,35 | nienawiści, takie już bowiem miał szczęście ów zabijaka, że zawsze podwładni
40 II,40 |            nic do ofiarowania.~Na szczęście, pan Sakowicz nie byle czym
41 III,3 |       panowanie sprawiedliwości i szczęście a wolność obywatelom tej
42 III,4 |        rycerz następnie zadał; na szczęście, w tej chwili rozniosły
43 III,5 |               Znam ja ich!!... Na szczęście, stary Zagłoba wziął sprawę
44 III,8 |         każde pchnięcie parujesz. Szczęście, że nie na tym wojna polega,
45 III,10|      ponuro, bo im się wydało, że szczęście Rzeczypospolitej psuć się
46 III,11|       głosem - my tu pierwsi, nam szczęście! nam honor!... Wyżeniem
47 III,11|         na Kotwiczowych ludzi. Na szczęście, sam, chorym nieco będąc,
48 III,17|        wziął, ale tego mało.~- Za szczęście sobie poczytuję, że się
49 III,19|     Geniusz ni cnota nie popłaca. Szczęście, żem to i książęciem Rzeszy,
50 III,19|      ośmielił się odpowiedzieć:~- Szczęście to, że Dalila nie obcięła
51 III,20|          dobroczyńcy dał spokój i szczęście, gdy ja prócz wdzięczności
52 III,21|     więcej. Sam mi nieraz mówił: "Szczęście to Waćpanny, że ni zapomnieć,
53 III,22|        Panie kawalerze - rzekła - szczęście prawdziwe dla mnie, że to
54 III,22|          schowała natychmiast. Na szczęście, przewidywania młodego oficera
55 III,23|       morzem, w Szwecji samej.~Na szczęście po tygodniu tych niepewności
56 III,27|          chwilę, i obudził się na szczęście swoje, gdyż tymczasem nadbiegł
57 III,29|          całkiem go nie zgnębi. I szczęście szło jego śladem. Od półtora