Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          przejdzie, to bym zszył!~- Strach z takim żyć - odrzekła już
 2  I,1  |             wino to grunt. Jaki tam strach ze mną żyć! Waćpanna to
 3  I,6  |      przeklinając i grożąc zarazem. Strach zabobonny zdjął umysły ludzkie.
 4  I,10 |          którzy mieli ochotę, i nie strach przed Szwedami, ale nieśmiałość
 5  I,12 |            słowo: "służba!"~Większy strach brał zbliżyć się do jego
 6  I,13 |     niezwyczajny. Popsuł przez swój strach zabawę, bo i książę się
 7  I,16 |       sprowadzę ich tu oboje, bo mi strach, żeby się ona do zakonu
 8  I,20 |            na śmierć, myślałbym, że strach zmysły ci pomieszał. Komużeś
 9  I,25 |             beczki na wozy wpakują.~Strach pana Harasimowicza byłby
10  I,25 |              Teraz tedy mi go żal i strach mi, żeby się po drogach,
11 II,1  |      wspomnienie księcia Bogusława, strach go brał. Zostając z dawnych
12 II,2  |        tylko Kmicic wzbudzał w nich strach nieopisany, a po Kmicicu
13 II,4  |            o tym inni myślą... Mnie strach, by mi Szwedzi koni w rekwizycję
14 II,9  |     Kazimierza i Czarnieckiego.~Tak strach o własną skórę i mienie
15 II,11 |             takie miejsca, na które strach nawet i Tatarom rękę podnieść! -
16 II,13 |             waćpana nazwał, jeno mi strach, żeby w dawne grzechy nie
17 II,13 |        wyszli bijąc pokłony, bo ich strach dławił i szczęśliwi byli,
18 II,13 |            nieprzywykłych do wojny, strach brał na myśl, że godzina
19 II,14 |         rodzić.~- Najwięcej, panie, strach mi owych kul ognistych,
20 II,16 |        poczęli się bić w piersi, bo strach ich ogarnął niemały. I nikt
21 II,17 |            ją za czarownicę, uczuli strach, aby im złego nie przyczyniła,
22 II,17 |    uszkodzone, resztę zaś żołnierzy strach ogarnął. Na razie trzeba
23 II,18 |            blisko?" - rzekł sobie i strach go zdjął.~Puścił się znowu
24 II,19 |            Wyłom już był uczyniony, strach w twierdzy szerzył się.
25 II,19 |             moc, lecz wy zdejmijcie strach z serc waszych! Duch mój
26 II,19 |            kolubryna! Jeśli nam nie strach jutrzejszego szturmu, któż
27 II,21 |        Największa armata wysadzona! Strach między nimi, głód, mizeria!
28 II,26 |   arcyszelmę, całą duszę mi odkrył. Strach powtarzać, co mi rzekł... "
29 II,29 |           mdlejących sił odżywić, i strach powiedzieć! on, Radziwiłł,
30 II,29 |          myśli huczały mu w głowie, strach go brał przed tą matką,
31 II,35 |            go zwątpienie, a nawet i strach: po prostu należało uzyskać
32 II,36 |            Żal jej było odjeżdżać i strach ją teraz brał, ale cofać
33 II,37 |      zamieniał, bo miał ten dar, iż strach a posłuch budził w podwładnych.
34 II,38 |      zamieniał, bo miał ten dar, iż strach a posłuch budził w podwładnych.
35 III,1 |           brew zmarszczył, wzbudzał strach nieopisany w najbliższych -
36 III,6 |         nieprzyjaciół.~Wzbudzał też strach w jednych i drugich. Za
37 III,7 |           macać, że pana Zagłobę aż strach wziął, wiedział bowiem,
38 III,15|          się z rozpaczą w kościele, strach zdjął, gdy nagle cała boczna
39 III,15|        Wittenberg oprzytomniał, ale strach nie opuścił go bynajmniej,
40 III,16|            doradzał powściągliwość, strach zabobonny kiełznał porywy
41 III,19|             nie pamiętam, jeno taki strach, jak gdybym w niezmierną
42 III,19|        jakąś głębię bezdenną. Co za strach!... powiadam ci, co za strach!
43 III,19|       strach!... powiadam ci, co za strach! Teraz jeszcze włosy wstają
44 III,19|           mi na głowie... I nie sam strach, ale... Jakby powiedzieć...
45 III,21|         mnie samą tak rozebrało, że strach. Tu powiem ci, żem mu w
46 III,21|              ale takiego, żeby mnie strach przed nim brał, nigdym nie
47 III,21|      wyrazić zdoła naszą konfuzję i strach, gdyśmy się dowiedzieli,
48 III,22|           ją to zabrali, że udawała strach, a okiem ku mnie strzygła.
49 III,22|   życzliwego, a obrotnego, który by strach i estymę u ludzi miał. Taki,
50 III,23|            Babiniczem czuł on jakiś strach, prawie zabobonny, tak okropne
51 III,27|          nie strzał książęcy... no! strach myśleć!... Rycerz to jest
52 III,27|          ciął, kąsał, kłuł, szerzył strach i śmierć coraz natarczywiej,
53 III,29|         gnane pędem powietrze, leci strach i zatracenie... Już, już
54 III,29|           bo naprzód odjął jej siły strach, a potem radość tak wielka,
55 III,30| Rzeczypospolitej! Tu panu Kmicicowi strach podniósł włosy na głowie
56 III,31|            wnet myśliwców przejmuje strach blady i nogi ich zwracają
57 III,31|       napastników zstąpiła niemoc i strach. Nie o zdobyczy już myśleli,