Tom, Rozdzial

 1  I,1  |            zawołał nagle Żmudzin, któremu znów się coś w żarnach popsuło.~-
 2  I,3  |        oprymują! - wołał Ranicki, któremu plamy czerwone, białe i
 3  I,4  |      flegmą Józwa.~Na to Ranicki, któremu chodziło o to, aby czasem
 4  I,7  |   pilnowały pana Wołodyjowskiego, któremu ręka to przychodziła do
 5  I,10 |        wystawiać z przeciwnikiem, któremu nigdy w polu dostać nie
 6  I,10 |           Wittenberg, stary wódz, któremu młodość na wojnie trzydziestoletniej
 7  I,10 |        lub kasztelan to był wódz, któremu pancerz wygniatał na ciele
 8  I,10 |         schodzące czerwone pręgi, któremu młodość zbiegała na stepach
 9  I,11 |  podskarbiego litewskiego wracał, któremu raz do roku rachunki z puszczańskiego
10  I,12 |          sługa księcia Bogusława, któremu ten starostwo oszmiańskie
11  I,13 |           powtórzył pan miecznik, któremu zaimponowała nieco wielkość
12  I,16 |    Sapiehy, wojewody witebskiego, któremu pierwsi musieli przynieść
13  I,17 |         nie zdrajcę, ale takiego, któremu by człowiek mógł całym sercem
14  I,19 |       nigdy! - odrzekł Radziwiłł, któremu fala krwi napłynęła do głowy. -
15  I,20 |          Pewnie, że nieszczęście, któremu jeśli nie było można zapobiec,
16  I,20 |          zakrzyknął pan miecznik, któremu nagle odwagi przybyło -
17 II,1  |          to żołnierz kuty i bity, któremu jedno tylko uczucie obcym
18 II,1  |         odjechali, prócz jednego, któremu Soroka rozkazał strażować
19 II,2  |           po Kmicicu pan Ranicki, któremu gdy twarz w gniewie pocętkowała
20 II,2  |            Kmicica samego nie ma, któremu hetman jakąś inną funkcję
21 II,5  |   Rzędzian na widok dawnego pana, któremu tyle lat służąc wiernie,
22 II,10 |      potopić kazał. Pan starosta, któremu pomoc jako z nieba spadła,
23 II,10 |         jeśli tak - rzekł Kmicic, któremu aż oczy zaświeciły na kircholmskie
24 II,12 |        wzrokiem Czarnieckiemu, ku któremu szczególnie zwrócił się
25 II,13 |         nie tylko w obronie pana, któremu wierność poprzysiągł, ale
26 II,13 |         radźcie potem, mówcie, co któremu sumienie i wzgląd na dobro
27 II,17 |      prawowitego Jana Kazimierza, któremu niech Bóg da zdrowie i panowanie
28 II,17 |       jeszcze!... Pan Czarniecki, któremu Szwedzi pierwsi nie dotrzymali
29 II,20 |   pierwszy się podniósł ten pułk, któremu pan Wojniłłowicz pułkownikuje.~-
30 II,22 |           przejdzie w ręce króla, któremu szlachta, wojsko i hetmani
31 II,28 |          ratować.~Tu pan Zagłoba, któremu już od niejakiego czasu
32 II,29 | wyrachowania, sprzymierzeńcy. On, któremu nie dość było być najpotężniejszym
33 II,29 |           wojewodą wileńskim, on, któremu Litwa cała była nie do miary
34 II,32 |        stoi Hektor częstochowski, któremu Jasna Góra po księdzu Kordeckim
35 II,33 |   miecznik rosieński protestował, któremu naprzód perswadowano, potem
36 II,35 |       ludzie i konie. Stary Ułan, któremu brzucha przybyło, spoglądał
37 II,35 | popróchnieją - odpowiedział Ułan, któremu tęskno było za wojną.~Jakoż
38 II,35 |      człek i nam wielce życzliwy, któremu bym córkę własną powierzył...
39 II,36 |          ją odwiozą, waćpana zaś, któremu w dalszą drogę musi być
40 III,4 |     uczynił się podobny do ptaka, któremu dziób tylko potężny z nastroszonych
41 III,5 |     usiekł?~- Swena? Gdyby się to któremu z waszmościów zdarzyło,
42 III,5 |      mogłem.~- Znam ja ich! Pokaż któremu koronę i róg gronostajowego
43 III,9 |     starego żołnierza prowadzony, któremu pół wieku we krwi rozlewie
44 III,9 |       punktem środkowym bitwy, ku któremu z wolna poczęła ciężyć i
45 III,11| przeraźliwy głos Wołodyjowskiego, któremu chodziło o języka:~- Żywych
46 III,12|           między innymi i Kmicic, któremu nie tylko sprzykrzyła się
47 III,12|           do jednego. Wittenberg, któremu o ów szaniec jak o głowę
48 III,13|           między innymi i Kmicic, któremu nie tylko sprzykrzyła się
49 III,13|           do jednego. Wittenberg, któremu o ów szaniec jak o głowę
50 III,14|        księcia, by to poznać. On, któremu księżniczki ulegały, nie
51 III,24|           raka z kobieli.~Duglas, któremu gonitwa dawno się już uprzykrzyła,
52 III,24|      ludzi takim zapałem, przeciw któremu nic ostać się nie zdołało.~
53 III,25|           raka z kobieli.~Duglas, któremu gonitwa dawno się już uprzykrzyła,
54 III,25|      ludzi takim zapałem, przeciw któremu nic ostać się nie zdołało.~
55 III,27|       silniejszego od się chłopa, któremu praktyki brakuje.~Więc poczęła
56 III,27|    obalonym bawołem.~Wtem książę, któremu coraz więcej krwi wypływało
57 III,30|      obszukiwanie trupów.~Kmicic, któremu głównie o konie chodziło,