Tom, Rozdzial
1 I,6 | nasionko leśne z wiatrem szybko leci, ale gdy drzewem w
2 I,8 | Wieść o liście zapowiednim szybko się rozleciała po całym
3 I,11 | dwóch mężów zbliżających się szybko pod lipę. Jeden z nich był
4 I,12 | własnej pachy, i zaczął mówić szybko, głosem przypominającym
5 I,12 | Harasimowicz zniknął tak szybko za drzwiami, jakby się w
6 I,13 | czasem wzrok jego biegał szybko po zebranych twarzach i
7 I,14 | szlacheckich. Odjeżdżały tak szybko jakoś i pospiesznie, jakby
8 I,16 | nas porwie. Trzeba tylko szybko działać, aby oporni nie
9 I,17 | włócznie, a tam kurzawa szybko się porusza. To jazda, to
10 I,18 | gromadki ludzi poruszające się szybko w różne strony. Krzyk ludzki
11 I,20 | liczysz..~Pan miecznik począł szybko gładzić czuprynę, wreszcie
12 I,20 | komnaty. Kmicic zbliżył się szybko ku niej; lecz nagle wspomniał,
13 II,7 | mu się szeroko i chwytały szybko powietrze, ręce rwały szaty
14 II,8 | Janusza, zbliżył się więc szybko.~- O co idzie? - rzekł stawając
15 II,13 | żołnierzy przenoszących się szybko z miejsca na miejsce. Rozpoczęły
16 II,14 | Pożar ogarnął budynek tak szybko, pociski zaś padały jeden
17 II,14 | wyciągnął rękę i począł mówić szybko:~- Patrz! patrz! oto! ot
18 II,15 | Rozkazy dane przeleciały szybko z jednego końca linii szwedzkich
19 II,15 | mu list. Jenerał rozerwał szybko pieczęcie i przebiegłszy
20 II,16 | definitorium. Przesunął się szybko przez podwórce klasztorne,
21 II,16 | Błeszyńskiego, wyjął mu szybko list z ręki, rozerwał pieczęcie
22 II,17 | wracały za każdym razem szybko i w nieładzie pod własne
23 II,18 | obejść, on zaś posunął się szybko ku fosie i ukrył się w niej.~
24 II,21 | nagle i począł oddychać szybko; jasne rumieńce wystąpiły
25 II,23 | Kazimierz.~Uciekający przemknęli szybko.~- Ot, co by nas było spotkało,
26 II,24 | rapier między synów, tak szybko, jak wąż żądło wysuwa, i
27 II,24 | je biskupów i posunął się szybko za Tyzenhauzem.~Nagle stanął
28 II,26 | płonącymi gorączką, dysząc szybko, tak mówić począł:~- Na
29 II,29 | zabobonny, więc obejrzał się szybko i rzekł przytłumionym głosem:~-
30 II,34 | Żołnierz zerwał się tak szybko, że mało stołu nie przewrócił,
31 II,35 | założyła na szyję i migając szybko rączkami, biegała naokoło
32 II,36 | swoim Tatarom i ruszyli szybko naprzód, bo niebezpiecznie
33 II,41 | ramię oprawcy, począł sapać szybko i głośno, nareszcie rzekł:~-
34 III,2 | znajomy oficer przesunął się szybko koło rozmawiających.~- Stój! -
35 III,4 | zwinął się pod kulbakę tak szybko, że rapiery puste powietrze
36 III,6 | na piersiach, oddychając szybko.~- A gdzie reszta szwedzkiego
37 III,8 | oznajmiać. Łódź pomknęła szybko, na drugim brzegu uczynił
38 III,8 | szwedzkiej.~Kmicic zbliżył się szybko ku niemu.~- Nie poznajesz
39 III,9 | oddział szybciej, ale niezbyt szybko. Wjechali w las gęsty, w
40 III,18| bo drzwi otworzyły się szybko i ukazała się w nich panna
41 III,20| zupełnie, jeno począł oddychać szybko.~Oleńka nie ochłonęła jeszcze
42 III,21| rękoma za szyję poczęła mówić szybko:~- Nie płacz, waćpanna...
43 III,24| Plan ów przeprowadzono szybko i z wielką dokładnością.
44 III,24| ścisnął kolanami konia, szybko popędził do pierwszej straży
45 III,24| łatwo mógł być zniesion. Ale szybko idąc połączyliśmy się szczęśliwie.
46 III,25| Plan ów przeprowadzono szybko i z wielką dokładnością.
47 III,25| ścisnął kolanami konia, szybko popędził do pierwszej straży
48 III,25| łatwo mógł być zniesion. Ale szybko idąc połączyliśmy się szczęśliwie.
49 III,26| jednak nie mógł już iść tak szybko jako wprzódy. Nieraz trzeba
50 III,27| szereg nie zaciskał się dość szybko, a Kmicic parł coraz potężniej.
51 III,27| bezładne i cofające się szybko ku dalszym liniom wojsk
52 III,27| znajomość wojny: więc nie tak szybko wieczorna błyskawica zapala
53 III,27| rajtarią poczęła się zmniejszać szybko.~W kilka minut potem pierwsze
54 III,27| je usłyszał, obejrzał się szybko, a widząc, że pan Kmicic
55 III,29| nieprzyjacielska piechota poczęła się szybko formować w gąszczach na
56 III,31| odwróciwszy oczy poczęła szybko odmawiać pacierze, aby bolesne
|