Tom, Rozdzial

1001 II,23 |                  Ja ci i dziś wierzę - rzekł król. - Zostań po staremu
1002 II,23 |            waszej królewskiej mości! - rzekł Kmicic.~I powstrzymawszy
1003 II,23 |               musi być już niedaleko - rzekł ze wzruszeniem król.~Wtem
1004 II,23 |              Pojedziem ku tym zorzom - rzekł wreszcie król - dziw, że
1005 II,23 |            Jedźcie z Bogiem, ludzie! - rzekł Jan Kazimierz.~Uciekający
1006 II,23 |           ojczyzny, świeciła mi łuna - rzekł wreszcie Jan Kazimierz -
1007 II,23 |              był to Kmicic.~- Dobrze - rzekł.~I podniósłszy się w strzemionach,
1008 II,23 |              Tyzenhauza.~- To zmowa! - rzekł - zdrajcy znać dadzą! Mości
1009 II,23 |                 Wasza królewska mość - rzekł z powagą - losy ojczyzny
1010 II,23 |               próśb twych poddanych! - rzekł składając ręce kasztelan
1011 II,23 |                 Niechże i tak będzie - rzekł łagodniej król. - Nie odrzucam
1012 II,23 |            kupy, zakazuję ci jechać! - rzekł król.~A na to Tyzenhauz:~-
1013 II,23 |         Wlejcie mu gorzałki w gardło - rzekł król.~I istotnie lepiej
1014 II,23 |                odwrócił się do króla i rzekł głośno:~- Pozwól, miłościwy
1015 II,23 |               zawołał Kmicic.~- Jedź - rzekł król - ale i my ruszymy
1016 II,23 |          wesołość i po niejakim czasie rzekł do pana Kmicica:~- Ale to
1017 II,23 |           Tyzenhauz.~- Mości królu ! - rzekł - droga wolna i nocleg zamówiony.~-
1018 II,23 |           Kmicica.~- Wybacz waszmość - rzekł - z miłości to do pana cię
1019 II,23 |          byłbym waści w łeb strzelił - rzekł Tyzenhauz - ale gdym się
1020 II,23 |                   Niechże tak będzie - rzekł Kmicic.~I padli sobie w
1021 II,24 |               od razu traktem jechać - rzekł król.~- Cichajcie!... -
1022 II,24 |         zmieniła się w jednej chwili i rzekł:~- Za zakrętem wojsko idzie
1023 II,24 |               pana marszałka ludzie? - rzekł król.~Kmicic w tej chwili
1024 II,24 |           koniem.~- Pojadę zobaczyć! - rzekł.~Kiemlicze ruszyli zaraz
1025 II,24 |                zwrócił się do górali i rzekł:~- Ludzie, coście za jedni?~-
1026 II,24 |             mówić, a gdy uciszyło się, rzekł podniesionym głosem, tak
1027 II,25 |                  Głośno o nim będzie - rzekł król - nie będziesz potrzebował
1028 II,25 |          uśmiechać.~- Miła ojczyzno! - rzekł król - bodajem ci mógł spokój
1029 II,25 |                   Jeśli nie Szwedzi? - rzekł król.~- Nie, miłościwy panie!
1030 II,25 |             marszałka czekać będziem - rzekł król.~Orszak zatrzymał się;
1031 II,25 |            skał...~- Panie marszałku - rzekł król - tobie restaurację
1032 II,25 |            Byle nic takiego nie było - rzekł - co by waszą królewską
1033 II,25 |                   Zgoła nic takiego! - rzekł król - owszem, ucieszyło
1034 II,25 |         myśleliście, panie marszałku - rzekł król - tak jak i my sami
1035 II,25 |         Zdumieli się wszyscy; król zaś rzekł:~- Panie marszałku, szkoda
1036 II,25 |         księdza biskupa poznańskiego i rzekł:~- Dla Boga! zdumienie mnie
1037 II,25 |                 Proszę na widowisko! - rzekł marszałek.~I chwiejąc się
1038 II,26 |           uczynić.~- Miłościwy panie - rzekł - za parę dni już i na koń
1039 II,26 |             naznaczona.~- Słuchaj no - rzekł nagle król - powiedziałeś
1040 II,26 |           podniósł wynędzniałą twarz i rzekł:~- Tak jest, miłościwy panie!...
1041 II,26 |              cofnął, lecz sposępniał i rzekł:~- Kto w tym kraju koronę
1042 II,26 |              po czole.~- Dziw, dziw! - rzekł - wierzę ci, ale nie pojmuję.
1043 II,26 |         bladość jego i zmęczenie, więc rzekł:~- Odpocznij, a później
1044 II,26 |               Boga! Toż to kryminał! - rzekł król.~- Nic to jeszcze,
1045 II,26 |              nas potem odstąpili?... - rzekł ze smutkiem król.~- Ja też,
1046 II,26 |                 Boże, jej błogosław! - rzekł król. - Za to ją kocham!~-
1047 II,26 |              jak ważne rzeczy mówisz - rzekł król - przynajmniej raz
1048 II,26 |                Strach powtarzać, co mi rzekł... "Rzeczpospolitą waszą (
1049 II,26 |                   Męko Pana naszego! - rzekł. - Radziwiłłowie, Radziejowski,
1050 II,26 |                 to stanie się pewnie - rzekł król.- Cóżeś dalej robił?~-
1051 II,26 |             przez łzy.~- Jeszcze też - rzekł - da Bóg do sił wrócić,
1052 II,26 |              mi wczoraj życie ocalił - rzekł król. - Pomóżcie, panie
1053 II,27 |              jakby duchem proroczym, i rzekł:~- Iżeście owe punctum zamieścili,
1054 II,27 |               tych ziem uchodzącego! - rzekł król.~- Daj Boże najprędzej!... -
1055 II,27 |                 i uśmiechał się, nagle rzekł:~- Siła też było oponentów?~-
1056 II,27 |               Złote słowa waszmości! - rzekł ksiądz prymas. - Niech jeno
1057 II,27 |            chorągwi."~- Chwała Bogu! - rzekł król. - A gdzie pan Czarniecki?~-
1058 II,27 |                 zewsząd dobre wieści - rzekł król. - Chwała Pannie Najświętszej!...
1059 II,27 |               Bóg, aby się to stało! - rzekł.~- Jak to? - spytał ze zdumieniem
1060 II,27 |               bokach?~- Bodaj waści! - rzekł rozweselony pan. - To mi
1061 II,27 |                i fortuna się odmieni - rzekł osłabionym głosem ksiądz
1062 II,27 |         starszy pokojowiec królewski i rzekł:~- Miłościwy panie, przyjechał
1063 II,27 |               dość hardo dygnitarzom i rzekł:~- Niech będzie pochwalony
1064 II,27 |             Nie tu granica jej łask! - rzekł król wznosząc oczy ku niebu -
1065 II,27 |             Pisze mi ksiądz Kordecki - rzekł - iżeście wielkiego kawalera
1066 II,27 |           pomięszał, miłościwy panie - rzekł - bom zapomniał jednej wieści
1067 II,27 |             patrzyli na króla, ten zaś rzekł:~- Jużeśmy dawno pana Jana
1068 II,28 |            krotofile.~- Panie bracie - rzekł - tyś zgnębił Radziwiłła,
1069 II,28 |           okiem łysnął, głową kiwnął i rzekł z powagą:~- Jedź, wasza
1070 II,28 |                do pana Wołodyjowskiego rzekł:~- Waść, na wypadek zdania
1071 II,28 |              rycerz.~- Panie Michale - rzekł do niego pan Zagłoba po
1072 II,28 |               Rzeczypospolitej wieje - rzekł pan Stanisław- a chwalić
1073 II,28 |               pan Rzędzian westchnął i rzekł:~- Bo oprócz obrazy boskiej
1074 II,28 |                trudno ludzi utrzymać - rzekł pan Michał. - Wczoraj Stankiewiczowa
1075 II,28 |        pustoszenie Prus elektorskich - rzekł Zagłoba - skrzyknąć kupę
1076 II,28 |            piwo na nic, chyba grzane - rzekł pan Michał.~- To dajcie
1077 II,28 |             długo już nie łuszczyli! - rzekł pan Zagłoba - niech sobie
1078 II,28 |          utrafił mówiąc o ich wierze - rzekł Wołodyjowski do Zagłoby -
1079 II,28 |                śpiewają.~- Jakże to? - rzekł pan Roch - samiż między
1080 II,28 |          synowie?~- Nie masz innych! - rzekł z głębokim przekonaniem
1081 II,28 |             Roch, mocno już podpiły, i rzekł:~- Jeżeli tak, tedy jako
1082 II,28 |             się taki z waści rezolut - rzekł pan Wołodyjowski.~- Tak
1083 II,28 |         milczące twarze zlazł z ławy i rzekł:~- Nauczę ja Sapia rozumu!...
1084 II,28 |                Pomiarkuj się ojciec! - rzekł pan Jan Skrzetuski.~- Szelmą
1085 II,28 |                   A ja szelmą jestem - rzekł - jeżeli jeden człowiek
1086 II,28 |            Poganinie, Turku bezecny! - rzekł na to Zagłoba. - Jakże to?
1087 II,28 |          znacznie im z serc wyparował, rzekł Wołodyjowski:~- A nie będziesz
1088 II,28 |               go przygryzać, na koniec rzekł:~- Nie, panie Michale, kocham
1089 II,28 |              Urodna jest, assentior! - rzekł Zagłoba - ale to persona
1090 II,28 |                Już waćpan zaczynasz? - rzekł pan Wołodyjowski.~- Kiedym
1091 II,28 |               bestyjka jako kukiełka - rzekł mlaskając wargami pan Zagłoba.~
1092 II,28 |              że ją jeszcze zobaczysz - rzekł pan Zagłoba.~Dalszą rozmowę
1093 II,28 |            nosił.~- Panie pułkowniku - rzekł do Wołodyjowskiego - będziem
1094 II,28 |              się ciemna.~- To dobrze - rzekł Wołodyjowski - pójdziem
1095 II,28 |             nim idzie.~- Pójdę i ja! - rzekł Wołodyjowski.~- I my! -
1096 II,28 |             południe!~- Ja zaś pójdę - rzekł namyśliwszy się dzierżawca
1097 II,28 |              do podsadzania petardy! - rzekł Wołodyjowski.~- Ale i do
1098 II,28 |                gotowych.~- Dałby Bóg - rzekł pan Tokarzewicz - żeby pod
1099 II,28 |           mordowała!~- Straszna noc! - rzekł pan Stanisław - słyszycie
1100 II,29 |               potem na siebie.~Lecz on rzekł:~- Jakoby mi ktoś z piersi
1101 II,29 |             więc obejrzał się szybko i rzekł przytłumionym głosem:~-
1102 II,29 |                w tym wichrze słychać - rzekł znów książę otwierając całkiem
1103 II,29 |                do bramy.~- Biją się! - rzekł medyk książęcy.~- Jako zwyczajnie! -
1104 II,29 |             Nagle począł się oglądać i rzekł:~- Zimno na mnie od niej
1105 II,29 |        pozostał bez ruchu.~- Skonał! - rzekł medyk.~- Marii wzywał! słyszeliście,
1106 II,29 |                  Dorzućcie na ogień! - rzekł do struchlałych paziów Charłamp.~
1107 II,29 |              Słowo stało się ciałem! - rzekł - to Szwedzi musieli wysadzić
1108 II,29 |                  Dorzućcie do ognia! - rzekł pacholętom Charłamp.~I znów
1109 II,29 |             wojewoda wileński?~- Tu! - rzekł Charłamp ukazując na ciało
1110 II,29 |                Wołodyjowski spojrzał i rzekł:~- Nie żyje!~- Nie żyje!
1111 II,29 |             sprzedawczyk!~- Tak jest - rzekł ponuro Charłamp. - Ale jeśli
1112 II,29 |           Zagłoba.~- Prawda jest!... - rzekł cichym głosem pan Zagłoba,
1113 II,29 |        wreszcie Wołodyjowski.~- Ach! - rzekł - już on na sądzie bożym
1114 II,29 |            Macie mnie, rozsiekajcie! - rzekł. - Nie odstąpiłem go razem
1115 II,29 |    Wołodyjowskiego.~- Panie Michale! - rzekł.~- A czego?~- Już mnie zawziętość
1116 II,29 |       spoglądać ku górze.~- Boję się - rzekł po chwili - żeby mi który
1117 II,29 |                  Dobrzy pachołkowie! - rzekł z uznaniem pan Michał-woleli
1118 II,29 |       Billewiczówny w zamku nie było - rzekł.~- A skąd wiesz?~- Pytałem
1119 II,29 |             wziął do Taurogów.~- Oj! - rzekł Zagłoba - to jakoby wilkowi
1120 II,32 |            sobą i ścisnąwszy za głowę, rzekł:~- Witaj, sławny żołnierzyku!
1121 II,32 |         relacja wojewody witebskiego - rzekł pan Michał.~Król wziął pismo
1122 II,32 |                się w tym pan Sapieha - rzekł - pisząc, iż wielka litewska
1123 II,32 |             jesteśmy panu wojewodzie - rzekł skończywszy - że mi całą
1124 II,32 |                osiadła mu na obliczu i rzekł patrząc z zadowoleniem na
1125 II,32 |               było inaczej!~- Pewnie - rzekł król. - Ciężkie to były
1126 II,32 |                 Niechże tu przyjdzie - rzekł król.~- Ma on też ważną
1127 II,32 |          piekła rodem.~- A nieprawda - rzekł król - wszystko to księcia
1128 II,32 |     rozstrzelanie ordynowałem.~- Oj! - rzekł król. - To, widzę, prędko
1129 II,32 |                   Zaraz się to okaże - rzekł król. I zaklaskał w dłonie.~-
1130 II,32 |            Zawołaj tu pana Babinicza - rzekł do pazia, który ukazał się
1131 II,32 |              nie było.~- Mości panie - rzekł na to Kmicic - łeb szlachecki
1132 II,32 |         nawrócił?~- Uściskajcie się! - rzekł król.~- Od razum waszmości
1133 II,32 |        waszmość pan do mojej kwatery - rzekł Wołodyjowski - znajdziesz
1134 II,32 |             relację, bo był przy tym - rzekł Wołodyjowski.~
1135 II,33 |              Kmicica za przegub ręki i rzekł:~- Pomiarkuj się waść!...
1136 II,33 |         Wiedziałem, żeś waść rezolut - rzekł mały rycerz - ale żeby aż
1137 II,33 |               zdziwienia, Wołodyjowski rzekł:~- Przedstawiam waszmościom
1138 II,33 |               przyszłego komilitona! - rzekł Jan Skrzetuski.~Charłamp
1139 II,33 |              zalecał...~- Zaniechaj! - rzekł pan Wołodyjowski - zbyt
1140 II,33 |                Gadał tedy przy stole - rzekł Charłamp - iż nie żadna
1141 II,33 |         nawoływał.~- Mniejsza z tym! - rzekł Zagłoba.~- Owóż, widocznie
1142 II,33 |               masz tu nic straconego - rzekł Jan Skrzetuski - jeno roztropności
1143 II,33 |         Wysłuchaj Charłampa do końca - rzekł pan Zagłoba.~Kmicic zacisnął
1144 II,33 |             zaraz Bogusławowi wydał! - rzekł Skrzetuski.~- Ja nie statysta -
1145 II,33 |          powstrzymać.~- Może to być! - rzekł Charłamp. - To pewna, że
1146 II,33 |           Bogusławem spotkać możecie - rzekł pan Wołodyjowski.~- Dziękuję
1147 II,33 |             natomiast pan Wołodyjowski rzekł:~- Odprowadzę waszmość do
1148 II,33 |              ulicy padniesz.~- I ja! - rzekł Jan Skrzetuski.~- To chodźmy
1149 II,33 |                kroku postąpić.~- Ha! - rzekł Zagłoba - przystańmy nieco.
1150 II,33 |             oddział minął, pan Zagłoba rzekł:~- Drogo te auxilia będą
1151 II,33 |           Słyszałem jeszcze w drodze - rzekł pan Michał - że król nasz
1152 II,34 |                 padł do nóg pańskich i rzekł:~- Miłościwy panie! Niegodzien
1153 II,34 |               ruszyć.~- Nie odmawiam - rzekł zdziwiony Jan Kazimierz -
1154 II,34 |             wymościć.~- Uspokój się! - rzekł król.~- Gdybym, panie, miał
1155 II,34 |             panie! ojcze dobrotliwy! - rzekł rycerz ściskając kolana
1156 II,34 |              moimi Tatarami nie mogę - rzekł sobie Kmicic - bo to już
1157 II,34 |                 więc wyprostował się i rzekł:~- Na rozkazy waszej miłości!~-
1158 II,34 |                złotych, bez rachuby, i rzekł do wachmistrza:~- Masz!~-
1159 II,34 |             Nie śmiałem bez permisji - rzekł krótko wachmistrz.~- Trzymaj! -
1160 II,34 |               wachmistrz.~- Trzymaj! - rzekł Kmicic podając mu drugą
1161 II,34 |              na przewodnika przysłał - rzekł do Kmicica w łamanym rusińskim
1162 II,34 |            plecami, za pas wetknięty i rzekł:~- Patrz tu, rabie! i tu!~-
1163 II,34 |              kolei szkapę.~- Czołem! - rzekł - listy od króla! Jeden
1164 II,34 |             ściskać, na pożegnanie zaś rzekł pan Wołodyjowski:~- A pilnuj
1165 II,34 |         dzięgielu zdrajcom Prusakom! - rzekł pan Wołodyjowski.~- Bądźcie
1166 II,35 |        pochyliwszy się do ucha Kmicica rzekł wielce tajemniczo:~- Mówią,
1167 II,35 |             gościa.~- Panie Babinicz - rzekł - wszakże waszmość mówiłeś
1168 II,35 |            twarz poważną.~- Zdrajco! - rzekł pół żartem, a pół serio -
1169 II,35 |            obrócił.~- Ten Podbipięta - rzekł - zapisał jej jakoweś folwarki
1170 II,35 |              pana Sapiehy prowadzić? - rzekł ze zdumieniem Kmicic.~-
1171 II,35 |              drodze przyszło?~- Ehe! - rzekł Kmicic - już tam moje afekta
1172 II,35 |               na pana starostę.~On zaś rzekł jakby do siebie samego:~-
1173 II,36 |                   Cóż, mości rycerzu - rzekł wesoło - największą ozdobę
1174 II,36 |        powziąwszy nagłe postanowienie, rzekł:~- Dziękuję i ostaję, a
1175 II,36 |     Przejrzałem cię, panie starosto! - rzekł do siebie Kmicic. - W Zamościu
1176 II,36 |              nim rozkazu nie obaczę! - rzekł stanowczo oficer.~- Rozkazu
1177 II,36 |           grozi, więc odetchnął lżej i rzekł:~- Mamyż z niczym wracać
1178 II,36 |                i szczerości, iż Kmicic rzekł łagodniej:~- Jakże? Toś
1179 II,36 |           Mario!~- Uspokój się panna - rzekł jeszcze łagodniej pan Kmicic. -
1180 II,37 |                 Skorom jest hetmanem - rzekł do pana Kmicica - to pod
1181 II,37 |           Sobiepan! jak mi Bóg miły! - rzekł. - Siedzą sobie tam z siostrą
1182 II,37 |              to pana Kmicica za ucho i rzekł:~- A kto cię tam wie, zbereźniku,
1183 II,37 |              skonaniem w ręce wpadł! - rzekł ponuro.~- Twej zawziętości
1184 II,37 |                   Obaj Radziwiłłowie - rzekł - kochali się w praktykach,
1185 II,37 |             musiało być.~- Tak było! - rzekł hetman.~- Zdrowie hetmańskie!~
1186 II,37 |    radziwiłłowskimi. Słysząc je hetman rzekł:~- A wiecie waszmościowie,
1187 II,37 |             dopiero na samym odjezdnym rzekł jej:~- Żeby nie jedno licho,
1188 II,38 |                 Skorom jest hetmanem - rzekł do pana Kmicica - to pod
1189 II,38 |           Sobiepan! jak mi Bóg miły! - rzekł. - Siedzą sobie tam z siostrą
1190 II,38 |              to pana Kmicica za ucho i rzekł:~- A kto cię tam wie, zbereźniku,
1191 II,38 |              skonaniem w ręce wpadł! - rzekł ponuro.~- Twej zawziętości
1192 II,38 |                   Obaj Radziwiłłowie - rzekł - kochali się w praktykach,
1193 II,38 |             musiało być.~- Tak było! - rzekł hetman.~- Zdrowie hetmańskie!~
1194 II,38 |    radziwiłłowskimi. Słysząc je hetman rzekł:~- A wiecie waszmościowie,
1195 II,38 |             dopiero na samym odjezdnym rzekł jej:~- Żeby nie jedno licho,
1196 II,39 |             zalterował się na twarzy i rzekł obecnym:~- Krewniak mój
1197 II,39 |                w ucieczce i konfuzji - rzekł - dlatego nie masz w nim
1198 II,39 |             daje...~- Panie hetmanie - rzekł na to książę Michał - pewien
1199 II,39 |      błogosławieństwo boże niezbędne - rzekł Oskierko - a błogosławieństwo
1200 II,39 |             wielmożny panie hetmanie - rzekł Kmicic. - Wieści potrzeba.
1201 II,39 |             wielmożny panie hetmanie - rzekł - jest dwóch żołnierzów
1202 II,39 |              dobijają.~- Bogu chwała - rzekł pan Sapieha uderzywszy się
1203 II,39 |           owych towarzyszów, następnie rzekł:~- Wszystko to są zwykłe
1204 II,39 |       wyruszenia gotowi.~- Są gotowi - rzekł Oskierko - jeno konie kiełznać
1205 II,39 |               czytanie.~- To diabeł! - rzekł - zamiast iść za księciem,
1206 II,39 |              Jaśnie wielmożny panie! - rzekł Oskierko. - Już wasza wielmożność
1207 II,39 |              są zdumiewające rzeczy! - rzekł biorąc się za głowę pan
1208 II,39 |           następować jako najprędzej - rzekł Sapieha.~- Póki się książę
1209 II,40 |                 chwycił go w ramiona i rzekł:~- Już mi i gniewno było
1210 II,40 |           muszę.~- Bóg tym rozrządzi - rzekł poważnie hetman - ale chcesz,
1211 II,40 |         książęcej wysokości elektora - rzekł Sakowicz - przysyła mnie
1212 II,40 |            dość niedbale, przeczytał i rzekł:~- Szkoda czasu... Nie mogę
1213 II,40 |                waść tam cicho!~Po czym rzekł:~- Sumienie jeno prawdę
1214 II,40 |             straszne oczy w hetmanie i rzekł dobitnie:~- Tak jest!~-
1215 II,40 |        zmarszczył.~- Nic tu po tobie - rzekł do Sakowicza - możesz jechać.~-
1216 II,40 |         schwytanym człeku była mowa? - rzekł patrząc surowo i bystro
1217 II,40 |                była...~- Uspokój się - rzekł hetman - dałeś mu jakowe
1218 II,40 |              Bogusława...~- Rozumiem - rzekł hetman. - Czeka go pomsta
1219 II,40 |          milczenia.~- Książę w matni - rzekł po chwili hetman - może
1220 II,40 |           oddać.~- Wasza dostojność! - rzekł Kmicic - niech wasza dostojność
1221 II,40 |             żalu i niepokoju, a hetman rzekł:~- Niedziwno mi, że cię
1222 II,40 |         żołnierza puścił!..~- Czekaj - rzekł hetman. - Sakowicza zatrzymać
1223 II,41 |          natychmiast.~- Tu już Janów - rzekł - i nie ma z czego czynić
1224 II,41 |                zębami kłapał. Wreszcie rzekł:~- Licho mnie napadło...
1225 II,41 |              szczękając ciągle zębami, rzekł:~- Proszę za sobą... Paroksyzm
1226 II,41 |             jakiś nieruchomy.~Wreszcie rzekł:~- Zaraz... niech odpocznę...~
1227 II,41 |            duch, nie boję się ciebie - rzekł - ale przepadnij!~- Przyjechałem
1228 II,41 |            chwilę.~- Panie kawalerze - rzekł - namyślam się, czyś lepszy
1229 II,41 |          takowy układ nie przystanie - rzekł. - Rad bym cię miał, alem
1230 II,41 |                  Wasza książęca mość - rzekł Kmicic - za małe miłosierdzie
1231 II,41 |                prosisz, a grozisz?.. - rzekł Bogusław - kark zginasz,
1232 II,41 |              nie spuszczając go z oka, rzekł:~- Przy świadkach! przy
1233 II,41 |         oficerowie.~- Mości panowie! - rzekł książę - oto pan Kmicic,
1234 II,41 |        pułkowniku, powstań waszmość! - rzekł grzecznie oficer.~Kmicic
1235 II,41 |               błędnie.~- Głowbicz... - rzekł poznając oficera.~- Mam
1236 II,41 |                do niego.~- No, stary - rzekł - czas na cię.~- A prosto
1237 II,41 |             szybko i głośno, nareszcie rzekł:~- Gorzałki jeszcze...~-
1238 II,41 |             odetchnął głęboko.~- Ot! - rzekł - żołnierski los, za trzydzieści
1239 II,41 |         puścili się rysią.~- Soroka! - rzekł Kmicic.~- Wedle rozkazu! -
1240 II,41 |                 Wasza książęca mość! - rzekł - poseł sapieżyński pobuntował
1241 II,41 |                   To straszny człek! - rzekł sam do siebie.~I uczuł,
1242 II,42 |                biorąc.~- Uważ z tego - rzekł hetman - że kto w zemście
1243 II,42 |             służbie.~- Wasza miłość! - rzekł.~- A co powiesz, stary?~-
1244 II,42 |                było myśleć.~- Dobrze - rzekł Kmicic - zacną ma rajtarię,
1245 II,42 |             Akbah-Ułana.~- Schudłeś! - rzekł uderzając go w brzuch pięścią -
1246 II,42 |          bystrość prądu wymiarkować, i rzekł do Ułana:~- Tędy ich bokiem
1247 II,42 |          dalekie ognie!~- To szańce! - rzekł cicho Kmicic. - Mijamy!
1248 II,42 |             coraz gęstsze.~- Dobrze! - rzekł - tamci atakują!~I ruszyli.~
1249 II,42 |              Kmicic pomilczał chwilę i rzekł:~- Jeszcze mi się z nim
1250 II,42 |               choćby na kraj świata! - rzekł Kmicic.~Na to hetman:~-
1251 II,42 |                głowę.~- Toś mi brat! - rzekł - a żem stary, przyjm moje
1252 III,1 |               frasobliwych jenerałów i rzekł:~- Rozmarszczcie ichmościowie
1253 III,1 |               to niepodobne do wiary - rzekł po chwili król. - Widziałeś
1254 III,1 |                powiadał...~- Dobrze! - rzekł król. - Siła przy nim ludzi?~-
1255 III,1 |         człowiek wszedł w przymierze - rzekł przykładając dłoń do czoła
1256 III,1 |                człek potężny, stary, i rzekł mi, iż jest ten, który wiekopomnego
1257 III,2 |                  Bodajże waszą mość! - rzekł jeden z pułkowników. - Toż
1258 III,2 |             siemienia i sam zażywać? - rzekł na to pan Sobiepan.~- Ja
1259 III,2 |              nie obawiaj się waćpan! - rzekł pan Wołodyjowski.~I wiem
1260 III,2 |              na wały, mości panowie! - rzekł Skrzetuski.~- Idźcie, a
1261 III,3 |              Byle nas tylko oblegali - rzekł Zagłoba - bo gotowi zaniechać...
1262 III,3 |            poprowadzę!~- Ja z wujem! - rzekł Roch Kowalski. - Na króla
1263 III,3 |               szańczyków.~- Ot i są! - rzekł pan starosta.~- Są psubraty! -
1264 III,3 |                powiewać.~- Poselstwo - rzekł Zagłoba. - Widziałem, jak
1265 III,3 |             sam ten respons odniosę! - rzekł Zagłoba.~I nie czekając
1266 III,3 |       przewyższa, zaraz król i pan mój rzekł: "Ten mnie zrozumie, ten
1267 III,3 |            zwracał uwagi, i powstawszy rzekł uroczystym, dobitnym głosem:~-
1268 III,3 |           twierdzy.~- Król i pan mój - rzekł stanąwszy przed starostą
1269 III,4 |               wszystkich masz w ręku - rzekł mu na odjezdnym król.~A
1270 III,4 |               spodziewano nas się tu - rzekł do majora Swena - ale Czarniecki
1271 III,4 |                tej chwili, popatrzył i rzekł:~- To jakiś ogar z polskiej
1272 III,4 |         psiarni.~- Krzyknę na niego! - rzekł rajtar.~- Nie krzykniesz.
1273 III,4 |         dowódcą.~- Atakują naprawdę! - rzekł ze zdumieniem Kanneberg.~
1274 III,4 |                pobladł.~- Kanneberg! - rzekł.~- Na Chrystusa i jego rany!
1275 III,4 |            oczach królewskich ratować, rzekł do swej duszy ponurej:~"
1276 III,4 |        przyskoczył do małego rycerza i rzekł:~- Panie Michale, wiedziałem,
1277 III,5 |               posiedzenie skończone, i rzekł:~- Nakazuję odwrót!~Więcej
1278 III,5 |               klin między Wisłę i San, rzekł pan kasztelan do pułkownika
1279 III,5 |              my uczynim jak ów rybak - rzekł Zagłoba - który im na fletni
1280 III,5 |             Lada chwila go nie widać - rzekł pan Wołodyjowski.~- Przyjechało
1281 III,5 |              znajomy i podejmuję się - rzekł pan Jan Skrzetuski.~- Dobrze -
1282 III,5 |                wargi, szarpnął brodę i rzekł jakby sam do siebie:~- Wielkie
1283 III,5 |               niejakiej chwili Zagłoba rzekł:~- W proporcji do całej
1284 III,5 |               dopomożem krwią naszą! - rzekł Polanowski.~Czarniecki zaś
1285 III,5 |                wreszcie uspokoił się i rzekł:~- Za czym i list trzeba
1286 III,5 |        marszałek z wojskiem.~- Janie - rzekł Zagłoba macając się po kalecie,
1287 III,5 |                  A jam jest Zagłoba! - rzekł stary rycerz wysuwając się
1288 III,5 |             się jakoby lodem, wreszcie rzekł:~- Nie neguję, że pan Czarniecki
1289 III,5 |         przejął od pana Zamoyskiego) i rzekł:~- Słyszałem, jak sam Czarniecki
1290 III,5 |               i chwyciwszy się w boki, rzekł:~- A co, Janie?~- Dalibóg! -
1291 III,5 |              pan marszałek nadął się a rzekł: "Zali on chce moim praeceptorem
1292 III,6 |               czole.~- Patrz no waść - rzekł Polanowski do Wołodyjowskiego. -
1293 III,6 |        przysłał.~- Panie kasztelanie - rzekł Polanowski, który cieszył
1294 III,6 |             Kasztelan zmarszczył się i rzekł prędko:~- Jest pismo dla
1295 III,6 |       kasztelana.~- Bywajcie za mną! - rzekł do przybyłych. - Mości Polanowski,
1296 III,6 |                Czarniecki spytał:~- Co rzekł na mój list?~- Nic nie rzekł -
1297 III,6 |           rzekł na mój list?~- Nic nie rzekł - odpowiedział Zagłoba -
1298 III,6 |              to za diabeł tak pędzi? - rzekł Szandarowski - i jeszcze
1299 III,6 |                sam król między nimi! - rzekł pachołek z iskrzącym wzrokiem.~-
1300 III,6 |         spojrzał groźnie na chłopaka i rzekł:~- Kto cię przysłał?~- Co
1301 III,6 |        zwolnili koniom.~- Cichajcie! - rzekł chłopak - jako się olszyna
1302 III,6 |          pachołka.~- Słuchaj, bąku ! - rzekł. - A widziałeś króla?~-
1303 III,6 |             Rzetelną tu widzę robotę - rzekł - i kontent jestem z waszmościów!~
1304 III,6 |           Jezus mi nie pobłogosławił - rzekł Roch - bom się poprzedniego
1305 III,6 |           rozum!~- A nie potrzebuję! - rzekł Roch. - Ja jestem Kowalski,
1306 III,7 |          wyleci ze wszystkimi ludźmi - rzekł. - Może i sam Czarniecki
1307 III,7 |             nie zauważył.~- Patrzcie - rzekł Zagłoba - jako się chłop
1308 III,7 |              mówią, jakem dokazywał! - rzekł Zagłoba - mnie nie wypada!~
1309 III,7 |                 Elektor chytry człek - rzekł Jan Skrzetuski - i niech
1310 III,7 |               A ja wam mówię, że nie - rzekł Zagłoba. - Nikt nie jest
1311 III,7 |         świadczył.~- Mniejsza z tym! - rzekł Wołodyjowski. - Nieraz też
1312 III,7 |        wyprawie powiada.~- Słuchamy! - rzekł Skrzetuski.~Kmicic pomilczawszy
1313 III,7 |            Jedno przyjdzie za drugim - rzekł pan Michał - choćbyś osobę
1314 III,7 |           wzdychać ciężko, a po chwili rzekł:~- Nie tylkom tamtej nie
1315 III,7 |                    Nie krzywdź mnie! - rzekł Kmicic. - Odwiozłem ją szczęśliwie
1316 III,7 |            teraz księciem Bogusławem - rzekł po chwili - choćby mi kto
1317 III,7 |       słuchając opowiadania, a w końcu rzekł:~- Niech ci Bóg sekunduje,
1318 III,7 |             Wołodyjowski. - Albo ja! - rzekł Zagłoba.~- Nie! Wybaczaj
1319 III,7 |              na pohybel.~- Słyszałem - rzekł Kmicic - iż gdy tylko tych
1320 III,7 |               kolej.~- O to! to! to! - rzekł Zagłoba.~- Słyszałem, jak
1321 III,7 |             skończyć, byle skończyć! - rzekł Zagłoba. - Jechał ich sęk!
1322 III,7 |                bić?~- Głupiś, Rochu! - rzekł Zagłoba.~- Wuj zawsze jedno,
1323 III,7 |              ogonem, dziw nad dziwy! - rzekł z gniewem Zagłoba.~Lecz
1324 III,7 |            Niezła myśl! niezła myśl! - rzekł.~- Niezła dla czeladzi,
1325 III,7 |                że nie bardzo wypada! - rzekł Wołodyjowski. - Lepiej spać
1326 III,8 |           począł się nieco niepokoić i rzekł:~- Niech jeno trębacz prędko
1327 III,8 |        namoknąć!~- Ot, widać straże! - rzekł Kmicic.~Trębacz począł oznajmiać.
1328 III,8 |           odpowiednią godności posła i rzekł po łacinie:~- Zeszłej nocy
1329 III,8 |            jest w drugim końcu obozu - rzekł. - Zechciejcie ichmość panowie
1330 III,8 |            wypędzi, nie damy im rady - rzekł Kmicic. - Cała ta okolica
1331 III,8 |           ludzie sypali te szańczyki - rzekł Wołodyjowski spoglądając
1332 III,8 |              skłonił się wysłannikom i rzekł po polsku:~- Jego królewska
1333 III,8 |                myślałem, że zmarznie - rzekł machnąwszy ręką pan Andrzej.~-
1334 III,8 |           jeszcze raz Kmicicową rękę i rzekł:~- Wierzaj mi waszmość pan,
1335 III,8 |               waszmości pana oficer! - rzekł pan Zagłoba.~- I znamienity
1336 III,8 |        następnie postawił go na nogi i rzekł:~- Żeby mi król takiego
1337 III,8 |                się do nas przyczepi! - rzekł Zagłoba. ~- Jedźmy - powtórzył
1338 III,8 |             spojrzał na pana Michała i rzekł:~- Poznaję natychmiast waćpana:
1339 III,8 |                raz po razu.~Nagle król rzekł:~- Miło mi poznać tak znamienitego
1340 III,8 |          państwie?...~- In universo! - rzekł Zagłoba.~- Nie ostatnią -
1341 III,8 |                pana Andrzeja, wreszcie rzekł:~- To, widzę, wybranych
1342 III,8 |            waszej królewskiej mości! - rzekł Zagłoba.~- Jak to waść rozumiesz?~-
1343 III,8 |             was od przysięgi uwolnił - rzekł Karol - bo was opuścił i
1344 III,8 |           uwolnił.~- Mniejsza z tym! - rzekł król. - Ot, tym zdobyłem
1345 III,8 |          konsyliarzem.~- Po prawdzie - rzekł śmiejąc się król - nie powinien
1346 III,8 |             wyprostowany.~- Sadowski - rzekł król - spytaj się go, czy
1347 III,8 |           Zagłoba.~- Dość krotochwil - rzekł nagle Karol Gustaw. - Bierzcie
1348 III,8 |           podnosić, więc skłonił się i rzekł tylko:~- Dziękujem waszej
1349 III,9 |             sperka, to go wuj zjedz! - rzekł Roch.~- Gdybym ciebie zjadł,
1350 III,9 |               stanęli?~- Warkę widać - rzekł Wołodyjowski. - Ot, wieża
1351 III,9 |                nie zarżał.~- Czekać! - rzekł. - Posłuchamy, co się za
1352 III,9 |         twardej drodze.~- Czuj duch! - rzekł do żołnierzy.~Sam zaś wysunął
1353 III,9 |              jednak.~- Idą na pewno! - rzekł Wołodyjowski.~I wszyscy
1354 III,9 |          dopiero zjechał do oddziału i rzekł do panów Skrzetuskich:~-
1355 III,9 |       wojennikowi w Rzeczypospolitej - rzekł Jan Skrzetuski.~- Nie ja
1356 III,9 |             ludzki.~- Są i hałasują! - rzekł Wołodyjowski.~Szwedzi istotnie
1357 III,9 |         zwrócił z miejsca, a odchodząc rzekł:~- A być w gotowości, bo
1358 III,9 |            nieprzyjaciela.~- Jak to? - rzekł Zagłoba.~- Cicho waść -
1359 III,9 |                   Ten się spracował! - rzekł - bodaj się tacy na kamieniu
1360 III,9 |           chwili oddał próżną, po czym rzekł:~- Tylem się wody w Pilicy
1361 III,9 |            szaty, choćby i szwedzkie - rzekł pan kasztelan.~- Ja wujowi
1362 III,9 |              jadącego obok marszałka i rzekł:~- Teraz pod Sandomierz!
1363 III,10|              posępną im twarz ukazał i rzekł:~- O waszej wiktorii już
1364 III,10|      przyświadczy.~- Wuj prorokował! - rzekł Roch.~- I gdzie Carolus
1365 III,10|        gonienia jak Niemiec do postu - rzekł Zagłoba.~- Chwała Bogu i
1366 III,10|              tańce pod Warkę poszli? - rzekł z oburzeniem Zagłoba.~-
1367 III,10|               poradzi.~- Może to być - rzekł Wołodyjowski - ale co wodzowie
1368 III,10|             pokawić, już ja go znam! - rzekł Zagłoba.~- Temu nie mogę
1369 III,10|             nadziei. Wtem Wołodyjowski rzekł:~- Pan kasztelan powraca!~
1370 III,10|           ledwie im głową skłonił, już rzekł:~- Proszę o listy!~Charłamp
1371 III,10|          dostojności!~- Gadaj prawdę - rzekł z przyciskiem kasztelan -
1372 III,10|               odbyło?~- ...Incipiam! - rzekł Charłamp. - Kiedyśmy to
1373 III,10|               Zagłoba.~- Cicho waść! - rzekł Czarniecki.~- Wtem znów
1374 III,10|            milczał zdumiony, na koniec rzekł:~- To wasza dostojność miała
1375 III,10|              na sprawę!~- Mów dalej! - rzekł Czarniecki.~- Przyszedł
1376 III,10|             korespondencję królewską - rzekł Charłamp - którą Szwedzi
1377 III,10|              Prus.~- Dawno to mówię! - rzekł Zagłoba.~Pan Czarniecki
1378 III,10|          zamyśleniu.~- Nieszczęście! - rzekł głośno - bo gdybym ja nadążył
1379 III,10|            Napiję się z wami chętnie - rzekł Czarniecki - a wiecie dlaczego?
1380 III,10|                 nie zważaj na rozkaz - rzekł wzruszony Zagłoba. - Sam
1381 III,10|        rozumiesz. Służba!!~- Ot, co! - rzekł Czarniecki.~
1382 III,11|     nieboraczki pocieszymy.~- Dobrze - rzekł hetman - a ja pójdę listy
1383 III,11|         zamykać oczy.~- Srogi gmach! - rzekł Roch Kowalski. - I pomyśleć,
1384 III,11|              więc tylko ręką machnął i rzekł:~- Wreszcie, co on tam wie!~
1385 III,11|   niewdzięcznością za serce zapłacić - rzekł oficer.~Kmicic zsiadł z
1386 III,11|          Okrutnie mi to nie na rękę! - rzekł. - Słyszałem, że jakiś znaczny
1387 III,11|     ordynansowy.~- Rozkaz to rozkaz! - rzekł Zagłoba - a kto żołnierz,
1388 III,11|         Powiedz waść, że się stawię! - rzekł do ordynansowego Kmicic.~
1389 III,11|              dużo! nie ma i gadania! - rzekł Jan Skrzetuski. - Czy wam
1390 III,11|             Prawda, jak mi Bóg miły! - rzekł Charłamp. - Ale było to
1391 III,11|              To już wreszcie chodźmy - rzekł Zagłoba - bo prawdę rzekłszy,
1392 III,11|          Czołem, panie regimentarzu! - rzekł mu.~- Czołem, panie kiper -
1393 III,11|             Cicho no, mości panowie! - rzekł nasłuchując zaniepokojony
1394 III,12|             aby na podjazd ruszył. Nie rzekł na to nic, zęby tylko zacisnął,
1395 III,12|              by im na przywódcę dać! - rzekł Zagłoba.~- Ba! - odparł
1396 III,12|             przeze drzwi.~- Effendi! - rzekł do Kmicica - wojska królewskie
1397 III,12|          relacją.~- Miłościwy panie! - rzekł. - Byłem przeciwny wczorajszej
1398 III,12|              Syna, i Ducha Świętego! - rzekł król. - Tyzenhauz! patrz! -
1399 III,12|          ofiarował, niech ten idzie! - rzekł król.~Pan Topór Grylewski
1400 III,12|             Widać, znów idą do ataku - rzekł Tyzenhauz. - Gdyby mniej
1401 III,12|          piechotę.~- Podjedźmy nieco - rzekł król ruszając koniem.~Za
1402 III,12|             zginąć!~- Bóg go obroni! - rzekł ksiądz Cieciszowski.~- I
1403 III,12|            można, póki wyłomu nie ma - rzekł król - to na pałace na Krakowskim
1404 III,13|             aby na podjazd ruszył. Nie rzekł na to nic, zęby tylko zacisnął,
1405 III,13|              by im na przywódcę dać! - rzekł Zagłoba.~- Ba! - odparł
1406 III,13|             przeze drzwi.~- Effendi! - rzekł do Kmicica - wojska królewskie
1407 III,13|          relacją.~- Miłościwy panie! - rzekł. - Byłem przeciwny wczorajszej
1408 III,13|              Syna, i Ducha Świętego! - rzekł król. - Tyzenhauz! patrz! -
1409 III,13|          ofiarował, niech ten idzie! - rzekł król.~Pan Topór Grylewski
1410 III,13|             Widać, znów idą do ataku - rzekł Tyzenhauz. - Gdyby mniej
1411 III,13|          piechotę.~- Podjedźmy nieco - rzekł król ruszając koniem.~Za
1412 III,13|             zginąć!~- Bóg go obroni! - rzekł ksiądz Cieciszowski.~- I
1413 III,13|            można, póki wyłomu nie ma - rzekł król - to na pałace na Krakowskim
1414 III,14|                nawet, panie Andrzeju - rzekł mu mały rycerz - jak wielkie
1415 III,14|            Szturm jeneralny na jutro - rzekł zbliżając się Zagłoba.~-
1416 III,14|              Waćpan idź naprzód spać - rzekł Zagłoba.~- Prawda! prawda!
1417 III,14|                dobrze!~- Ale nam źle - rzekł Kmicic, który kręcił się
1418 III,14|                rumieńce.~- Co dzień! - rzekł.~A pan Kmicic zaraz począł
1419 III,14|            miesiąca we włosach brak! - rzekł mały rycerz.~- Co to Diana?!
1420 III,14|          zakrzyknął Kmicic.~- Dlategom rzekł: "nie dziwota" - odpowiedział
1421 III,14|          Zagłoba.~- I ja tak mniemam - rzekł Hassling - ale słuchajcie
1422 III,14|              wąsikami ruszać, wreszcie rzekł:~- Panie kawalerze, nie
1423 III,14|          chciałbyś...~- Mości panie! - rzekł groźnie pan Michał.~Nie
1424 III,14|          Michale, bo prawdę powiada! - rzekł Zagłoba. - Sam przy niej
1425 III,14|                  Porzućmy tę materię - rzekł Hassling. - Chciałem tylko
1426 III,14|              to tylko chciałem dodać - rzekł Hassling - że gdyby panna
1427 III,14|                 jutro!~- Uf! gorąco! - rzekł pan Zagłoba. - Zły dzień
1428 III,15|                   Simiae czy diabły? - rzekł do siebie pan Zagłoba.~Nagle
1429 III,15|            odwrócił ze wstrętem oczy i rzekł:~- Panie feldmarszałku,
1430 III,15|          Tymczasem kanclerz Koryciński rzekł:~- Miłościwy panie, trzeba
1431 III,15|               dotrzymać.~- Tak jest! - rzekł król.~Wittenberg, który
1432 III,15|                Nie może inaczej być! - rzekł kanclerz Koryciński.~- Ale
1433 III,15|                i wydymając mocno wargi rzekł ze zwykłą sobie fantazją:~-
1434 III,15|                   Nie ma innej rady! - rzekł kanclerz.~- I ja nie widzę! -
1435 III,15|              weźcie, panie starosto! - rzekł do Zamoyskiego król.~Lecz
1436 III,15|             tegośmy się spodziewali! - rzekł.~Na to pan Potocki ukazując
1437 III,15|               nie zaczęli rozjeżdżać - rzekł król - bo jeszcze potrzebni,
1438 III,16|         strząsnął jasne pukle włosów i rzekł:~- Pani, jeżeli cię obraziły
1439 III,16|             już kolano. - Wiem, iż coś rzekł, toś rzekł w szczerości
1440 III,16|                Wiem, iż coś rzekł, toś rzekł w szczerości serca, bom
1441 III,16|               smutnym jak westchnienie rzekł tylko :~- Ach, pani! pani!..~
1442 III,16|            zdarza. Słyszałem też, jako rzekł: "Diabeł by się na to porwał..."
1443 III,17|             słuchał uważnie, na koniec rzekł:~- Wolej mi poddaństwo zebrać
1444 III,17|              przywożą jak najprędzej - rzekł Szkot - jeśli potrzeba,
1445 III,17|             ułakomi.~- Lepiej klepką - rzekł Paterson - bo przez konopie
1446 III,17|                dobrą radą przysłużyć - rzekł Paterson.~- Wolałbym, żebyś
1447 III,17|         zmyślać.~- Paterson mówił mi - rzekł po chwili - że wasza mość
1448 III,17|      pogładziwszy kilkakroć czuba, tak rzekł:~- Miło mi będzie waszej
1449 III,17|                butach.~- Koniecznie? - rzekł. - A dobrze! Ale w takim
1450 III,17|            drzazgi pod nogi miecznika, rzekł strasznym, przyciszonym
1451 III,17|              skłonił głowę na piersi i rzekł:~- Przebacz, anielska panno!...
1452 III,17|              twarz mu się rozjaśniła i rzekł:~- Podziękuj, mości książę,
1453 III,17|              Rozumiem i nie rozumiem - rzekł książę. - Diabła tam! Pojmuję
1454 III,17|              plamy czerwone. Po chwili rzekł:~- Czasu nie ma, za trzy
1455 III,17|          będziesz.~- Dobrze, dobrze! - rzekł książę.~Lecz w tej chwili
1456 III,18|               mieczniku dobrodzieju! - rzekł na wstępie - zawiniłem ciężko
1457 III,18|              podał ją ociągając się, i rzekł:~- Wasza książęca mość,
1458 III,18|           wokoło po komnacie, wreszcie rzekł:~- We śnieli czy na jawie?~-
1459 III,18|             pokoju i o jego kondycjach rzekł, to była szczera prawda.
1460 III,18|         obliczu Bogusława.~- Carolus - rzekł - podpisze pacta conventa,
1461 III,18|          naszej rodzinie miał zostać - rzekł ze złośliwym uśmiechem książę. -
1462 III,18|            ożenił?~- Mości mieczniku - rzekł z powagą książę - posądziłeś
1463 III,18|               z komnaty.~- Dla Boga! - rzekł do siebie ochłonąwszy miecznik. -
1464 III,18|           Patrz, jak się świece palą - rzekł książę. - Cóż stąd wróżysz?~-
1465 III,18|               płomieniami.~- Głupiś! - rzekł porywczo książę Bogusław -
1466 III,18|              jak zwykle.~- Furda!... - rzekł Sakowicz. - W Moskwie są
1467 III,18|            szlacheckich testamentów! - rzekł książę. - Plwam na wasze
1468 III,18|                 cicho, zwiędła ruto! - rzekł do niej. - Jać nie będę
1469 III,19|              po czym pomyślał chwilę i rzekł:~- Jutro ruszamy na Podlasie.~-
1470 III,19|                głupia i pomysł głupi - rzekł nagle książę - i ja także
1471 III,19|              na łóżku.~- Myślisz?... - rzekł patrząc bystro na Sakowicza.~-
1472 III,19|            handlu mam straty", alem mu rzekł: w nagrodę skórę całą wywozisz!...
1473 III,20|              kalety, podał je Oleńce i rzekł:~- Sądź, pani, czy rozkaz
1474 III,20|                 po wyjeździe księcia - rzekł Ketling - dlatego jest na
1475 III,21|             widzisz! nie mówiłem ci? - rzekł miecznik zwracając się do
1476 III,21|                  Jak się miało udać? - rzekł miecznik. - Spuściliśmy
1477 III,21|                  Złoto, nie dziewka! - rzekł po jej odejściu pan miecznik.~-
1478 III,21|            zwrócił się do pana Biesa i rzekł:~- To jest krewna pana Zamoyskiego,
1479 III,22|               to jest przednia myśl! - rzekł po chwili milczenia Bogusław. -
1480 III,22|               się o zdrowiu waćpanny - rzekł - i spytać się, czyli się
1481 III,23|            zdawszy władzę Sakowiczowi, rzekł mu:~- Być może, iż przyjdzie
1482 III,23|             zaryczał wielkim płaczem i rzekł jej:~- Miłaś ty, dziewczyno,
1483 III,23|              że się zerwał i wychodząc rzekł:~- Dobrze! Zostajem w Taurogach,
1484 III,23|                 pytałem, co potem. Nie rzekł nic. A tu siły nasze kruszeją,
1485 III,24|             długo z tym rozbójnikiem - rzekł do Duglasa i Radziejowskiego -
1486 III,24|          straży.~- Wasza dostojność! - rzekł. - Przez zarośla widać o
1487 III,24|               drzewem.~- Nasi, nasi! - rzekł Duglas. - Książę musi być
1488 III,24|           górze.~- Wasza dostojność! - rzekł nagle oficer - ci ludzie
1489 III,24|                dość obojętnie, po czym rzekł jakby do samego siebie:~-
1490 III,24|       Ostrołękę poszło.~- To dobrze! - rzekł ucieszony Duglas. - Damy
1491 III,24|                też, słyszę, zmachał! - rzekł z zadowoleniem Wołodyjowski.~-
1492 III,24|              Zagłobę.~- Widzi mi się - rzekł do Kmicica Wołodyjowski -
1493 III,24|               wyciągnął.~- Dla Boga! - rzekł Kmicic - uczyńcie że to
1494 III,24|          Posłuchajcie mojej polityki - rzekł - bo co powiem, to się tak
1495 III,24|                 że ci tu nie brakuje - rzekł Wołodyjowski palnąwszy się
1496 III,24|                 Ha! co? nie brakuje! - rzekł uradowany z pochwały Zagłoba. -
1497 III,24|           jeżeli tak nie będzie, jakom rzekł... Dla Boga! tylko nie uduś!~
1498 III,25|             długo z tym rozbójnikiem - rzekł do Duglasa i Radziejowskiego -
1499 III,25|          straży.~- Wasza dostojność! - rzekł. - Przez zarośla widać o
1500 III,25|               drzewem.~- Nasi, nasi! - rzekł Duglas. - Książę musi być