Tom, Rozdzial
1 I,5 | rozbudzone sumienie tego żołnierza nie umiało odczuć jej oburzenia
2 I,8 | reputacji jako sławnego żołnierza.~- Także to o mnie mówił?~-
3 I,10 | że rozpisywano podatki i żołnierza, czego by przecie nie czyniono,
4 I,10 | się na czarniawej twarzy żołnierza.~- Jaśnie wielmożny wojewodo! -
5 I,10 | bywa dla niewyćwiczonego żołnierza najstraszniejszą; więc zanim
6 I,11 | Stanisławie, największego żołnierza w Rzeczypospolitej i przyjaciela
7 I,12 | Michale, i za misterna dla żołnierza. Przyznaję, że gładka, ale
8 I,15 | posłuszeństwo złamał. Dla tego żołnierza do szpiku kości była to
9 I,17 | zwalił z konia najbliższego żołnierza.~Inni poczęli się cofać
10 I,18 | podziwiać sprawność szwedzkiego żołnierza; zaledwie bowiem rozległy
11 I,18 | Czemuż to?~- Znacie mnie jako żołnierza, poznajcie jako statystę.
12 I,20 | Skrzetuski.~- A wspomnij czasem żołnierza, który choć nie miał do
13 I,22 | Oleńka, chowana przez starego żołnierza stawiającego pogardę śmierci
14 I,23 | wszędy pełno będzie obcego żołnierza i niebezpieczno!... Najlepiej
15 I,25 | niemiecką. Nigdzie polskiego żołnierza, nigdzie polskiego moderunku,
16 II,1 | sień.~- Co tam? - spytał żołnierza stojącego u proga.~- Wystrzał,
17 II,9 | jak rozbójnika, nie jak żołnierza. Zresztą jest już w obcej
18 II,10 | Nie mniej nad dwa tysiące żołnierza stało we właściwym mieście,
19 II,14 | rosło serce na widok tego żołnierza z krwi i kości, dla którego
20 II,15 | Węgrzyna, starego i wytrawnego żołnierza, którym na ziemię rzucić
21 II,16 | pilniej doglądać tak płatnego żołnierza, jak szlachtę, a nawet swoich
22 II,17 | zostało na łup rozpuście żołnierza. Nawet ci, którzy jeszcze
23 II,17 | jest. Nie są to żadne dla żołnierza arkana! - rzekł Czarniecki.~-
24 II,18 | uczyć najznamienitszego żołnierza i statystę nowych czasów,
25 II,19 | znów mu wytłumaczył słowa żołnierza, zamyślił się. Rzeczywiście,
26 II,19 | przebrany za szwedzkiego żołnierza.~Na nieszczęście, poznano
27 II,22 | już reputację wielkiego żołnierza.~Lecz niemal ważniejsza
28 II,26 | dopiero mnie, prostaka, żołnierza, on, taki statysta! To mówię
29 II,32 | Boś znał wielkiego żołnierza, ale swawolnika i radziwiłłowskiego
30 II,33 | mość posłuchać prostego żołnierza, to powiem, co myślę: jeżeli
31 II,35 | Uczciwą ma twarz i na dobrego żołnierza wygląda.~- Rozpytywałem
32 II,37 | Bogusław to potrafi!~- Takiego żołnierza pogrążyć!~- Słyszałem -
33 II,38 | Bogusław to potrafi!~- Takiego żołnierza pogrążyć!~- Słyszałem -
34 II,40 | że mu, kogo chce, za tego żołnierza puszczę, który zresztą z
35 II,40 | zaniecham, byle mi tego żołnierza puścił!..~- Czekaj - rzekł
36 II,41 | niej bronić, lecz nowego żołnierza było tylko ośmset piechoty
37 II,41 | ślepe instrumentum. Tego żołnierza zechciej wasza książęca
38 II,41 | twoje zaręczył.~- Przez tego żołnierza odpiszę panu hetmanowi,
39 II,41 | książęca mość i tak tego żołnierza, a ja się na parol stawię,
40 II,41 | książęca mość tego starego żołnierza mi wypuści... to... ja...
41 III,8 | estymę jako dla wielkiego żołnierza, chociaż mi parol złamał,
42 III,9 | lud wyborny, przez starego żołnierza prowadzony, któremu pół
43 III,9 | trzy tysiące wyborowego żołnierza, muszkieterów i jazdy, uciekało
44 III,10| chorągiew pana Koszyca, żołnierza dobrego. Ten w nich! Skoczą
45 III,10| by to była dla prostaka żołnierza niepowszednia... - zaczął.~-
46 III,11| taką służbę, jakiej on od żołnierza wygląda, a zwłaszcza na
47 III,11| trzy tysiące wyćwiczonego żołnierza, dowodzonego przez biegłych
48 III,15| doświadczonego w podjazdowej wojnie żołnierza, więc pozwolił, opatrzył,
49 III,16| Aleksandra, wnuczka starego żołnierza, wychowana w tradycjach
50 III,20| wiesz, co to jest rozkaz dla żołnierza, że w posłuchu nie tylko
51 III,20| Jestem wnuczką i córką żołnierza; dziad i ojciec mój również
52 III,23| Sakowicz jako doświadczonego żołnierza i zdolnego oficera rad używał
53 III,29| O, to krew! to żona dla żołnierza, to słuszny wolentarzyk!~-
|