Tom, Rozdzial
1 I,1 | wpierw wojny zażyć, jakoż na własnej skórze praktykowałem. Teraz
2 I,7 | tylko Lubicza, ale i skóry własnej. Nie poznaję jednak Kmicica,
3 I,8 | był pan Wołodyjowski pewny własnej stałości. Sumienie mu to
4 I,10 | narodu przechodzić, krwi własnej się wyrzekać?! Mości panowie,
5 I,12 | jakby ją wydobywał spod własnej pachy, i zaczął mówić szybko,
6 I,13 | więc i radość, i poczucie własnej niemocy, i graniczący z
7 I,14 | odzyskać, co stracone, i w jego własnej stolicy mieczem traktat
8 I,18 | Rzeczypospolitej?~- Toć ja nie z własnej woli waszmościów tam odwoziłem!~-
9 I,19 | warchoł służy tylko dla własnej korzyści i z rozkoszy, jaką
10 I,19 | sobie zjednał i w pysze własnej jak w słońcu chodził - musiał
11 I,19 | wyciął, pocztowych włączył do własnej chorągwi, więc hetman kazał
12 I,21 | dokazać, temu nie wolno ni własnej, ni cudzej słabości folgować,
13 I,23 | Jeśli w czym pobłądzę, to z własnej winy.~- Listy już mam popisane,
14 I,25 | się przyglądać starannie własnej postaci, przy czym poruszał
15 II,1 | chaty, a nie, to cię we własnej smole ugotujem.~- Jeden
16 II,2 | nie wierzę!~- Jam jest, we własnej osobie! - rzekł Kmicic wyciągając
17 II,2 | spłonął ze wstydu i poczucia własnej sromoty. - Podobnoż to łatwiej
18 II,5 | ludźmi nie masz, który by o własnej mocy na koniu mógł usiedzieć!~-
19 II,7 | dać uczuć tej zależności i własnej przewagi.~Radziwiłł zaś
20 II,9 | oddał... Tobie zaś ja z własnej szkatuły za konie zapłacę,
21 II,11 | szwedzkiego obozu, szukając w nim własnej prywaty; ci pili, hulali
22 II,11 | coraz wyraźniej dawał, gwoli własnej dumie, uczuć nieszczęsnemu
23 II,11 | nieprzyjacielowi do zawojowania własnej ziemi pomógł? Który by tak
24 II,13 | okupować. Schroniliśmy się tu z własnej woli z żonami i dziećmi,
25 II,15 | który wskutek nieostrożności własnej został pobity jak nowicjusz?
26 II,16 | pory, dotknięty w miłości własnej, Kuklinowski powziął śmiertelną
27 II,17 | tu ćma taka, że palców u własnej ręki nie dojrzysz.~Starszyzna
28 II,18 | zaś pułkownikiem swojej własnej chorągwi w litewskim kompucie.~
29 II,19 | ludowi mówiąc, iż gdybym własnej szczęśliwości tylko pragnął,
30 II,21 | przyjeżdża takich, którzy dla własnej chwalby albo spodziewanej
31 II,21 | własnemu królowi, przeciw własnej ojczyźnie, przeciw własnym
32 II,23 | zawołał:~- Nie daj Bóg, abym z własnej ziemi drugi raz miał uchodzić!
33 II,23 | król bezpiecznym snem na własnej ziemi.~Tegoż wieczora pan
34 II,26 | piorun trzasł. Sam się roboty własnej przeląkłem. Nie wiedziałem,
35 II,26 | żadnymi nie skaptowan, ale z własnej woli i skruchy.~- Jeślić
36 II,29 | w głowie, wtedy o swojej własnej wierze wątpił i wówczas
37 II,40 | praktykować.~- Miarkujcie po własnej skórze, czylim dobrze praktykował!~
38 III,5 | od niego, to niech mu od własnej pychy żywot pęknie... Taki
39 III,6 | marszałek bowiem nie żałując własnej fortuny ogłosił, iż ten,
40 III,10| waćpan, na żywy Bóg, bo we własnej skórze nie usiedzim!~- Już
41 III,12| pospieszyć z ratunkiem, ale o własnej musiała myśleć skórze, król
42 III,13| pospieszyć z ratunkiem, ale o własnej musiała myśleć skórze, król
43 III,15| targał i przewalał we krwi własnej.~Lecz coraz nowe zastępy
44 III,18| weselisko zjechała. A tu do własnej żony mąż musi w wojłokach
45 III,22| tylko włości, ale nawet własnej osoby. Między jego jurgieltnikami
46 III,22| Niebożę! na schody o własnej mocy ci niesporo, a grozisz...
47 III,24| powróz! Za to w Prusiech i własnej ochocie pofolguję. Zaś bym
48 III,25| powróz! Za to w Prusiech i własnej ochocie pofolguję. Zaś bym
49 III,26| wielkim przerażeniu i o własnej skórze coraz bardziej poczynał
50 III,27| uszy stulił i zdawał się z własnej skóry chcieć wyskoczyć.
51 III,29| zwycięstwie, ale nawet o ocaleniu własnej piechoty.~Mógł jeszcze wycofać
52 III,32| skłuty, do pół boków we krwi własnej rycerskiej się pławiąc,
53 III,32| wówczas, gdy on we krwi własnej za Najświętszą Pannę, za
|