Tom, Rozdzial
1 I,2 | Kokosiński nadstawiając mu~swe pucołowate policzki. - Bogdaj
2 I,4 | Billewiczówna zmarszczyła swe sobole brwi i rzekła z pewną
3 I,4 | zbrodnia wycisnęły pospołu swe pieczęcie. Obce Oleńce uczucie
4 I,6 | odeprzeć, ale jeszcze chorągwie swe zwycięsko poza własne granice
5 I,6 | brat wojny, i rozpościerał swe panowanie coraz szerzej.
6 I,8 | służbie usilnością winy swe zmazać, a na żadne terminy
7 I,10 | niektórzy kazali rozbijać swe namioty. Tam też wyprawiano
8 I,10 | że Karol Gustaw przysyła swe wojska krewnemu Janowi Kazimierzowi
9 I,12 | rzekł książę marszcząc swe potężne brwi - waści nie
10 I,13 | wzbudzał absolutną ufność w swe zdolności wojenne w zebranej
11 I,14 | zawód. Wszakże oddał im swe Birże w zakład wierności,
12 I,22 | zadrgały serca, gdy usłyszeli swe nazwiska razem wymienione,
13 I,25 | wojewoda wileński wszystkie swe postępki dobrem i zbawieniem
14 II,7 | wojen z Chmielnickim odniósł swe zwycięstwa, które imię jego
15 II,8 | się, książę Janusz gładził swe długie wąsy z zadowoleniem,
16 II,8 | nasrożył, a Oleńka utkwiła swe niebieskie oczy z wyrazem
17 II,8 | począł chodzić i odmawiać swe kalwińskie pacierze. Po
18 II,9 | ostrzeżenia dojść mogły, pędził swe konie wraz z kompanią ku
19 II,9 | leśnych, a prócz tego mieli swe "komitywy" między Kurpiami,
20 II,9 | aż pod Lublin drapieżne swe zagony.~Po drodze do Pułtuska
21 II,12 | odsłaniali na widok publiczny swe skaleczałe członki. Wycie
22 II,13 | szlachta i żołnierze z nimi swe głosy, dzwony większe i
23 II,13 | jakby na pożar, mieszając swe jęki z odgłosem trąb, które
24 II,14 | obchodząc mury, zacierał swe zsiniałe ręce i mówił:~-
25 II,14 | zmieszani w tłumie łączyli swe anielskie cienkie głosiki
26 II,15 | marszałków.~Miller zmarszczył swe gęste brwi, co widząc Wrzeszczowicz
27 II,16 | że już abdykował i prawa swe Karolowi przekazał - to
28 II,16 | mnóstwa zamków, otworzyły swe bramy przed zwycięzcą; jakże
29 II,16 | na kraj, wiodąc za sobą swe lodowate potomstwo. Nocami
30 II,16 | Muszkietnicy zawdziewali im swe kapelusze na głowy, a raczej
31 II,17 | luterscy odprawiali po okopach swe nabożeństwo i działa milczały.
32 II,19 | wpływem przerażenia ponowi swe usilności, i kto wie, czy
33 II,21 | kościoła Bogu za cudowne swe ocalenie podziękować. Szary
34 II,21 | a gdy ten powiedział mu swe przybrane miano, rzekł:~-
35 II,22 | wie, co pocznie, czego za swe usługi nie zażąda i czy
36 II,22 | czy całej władzy w ręce swe uchwycić nie zechce, aby
37 II,22 | doświadczenia, że gdy królowa zdanie swe wyrzecze, to próżno by od
38 II,23 | się przerodził i krwią za swe winy odpokutował?... Czym
39 II,23 | skłonach, chmury rozkładały swe ociężałe cielska na szczytach,
40 II,27 | owa szlachta, tak dotąd o swe prerogatywy zazdrosna, tak
41 II,30 | wodze wszelkich spraw w swe niestrudzone ręce: pracował
42 II,31 | wodze wszelkich spraw w swe niestrudzone ręce: pracował
43 II,39 | winien tu pan hetman przez swe kunktatorstwo, lecz nikt
44 III,1 | potężny niedźwiedź niesie swe ciężkie cielsko, krusząc
45 III,3 | jego i jego wojsk bramy swe otworzyć zechcesz.~- Nie
46 III,12| zawdzięczał Karol wszystkie swe przy układach zwycięstwa.
47 III,13| zawdzięczał Karol wszystkie swe przy układach zwycięstwa.
48 III,14| wstępuje...~Tak mówiąc odrzucał swe złote włosy w tył i oczy
49 III,16| życzysz?...~Oficer podniósł swe anielskie oczy do góry i
50 III,17| Oleńka.~I nuż przedstawiać swe plany ucieczki.~Pan miecznik
51 III,20| czym podniosła na niego swe cudne oczy, które w tej
52 III,27| Gosiewski i puszcza ostatnie swe dwie chorągwie, jak dwa
53 III,29| załatwienia, puścił się w swe dawne strony i szedł za
|