Tom, Rozdzial

1501 III,30|          zmiłuj się! Bądź wola Twoja! Już pójdę, pójdę!~Potem czas
1502 III,30|        szczęśliwości mojej. Ale niech już tak będzie, jak Ty rozporządzisz!
1503 III,30|               Ty rozporządzisz! Teraz już rozumiem, żeś mnie chciał
1504 III,30|           była ostatnia moja prywata. Już więcej nie będę. Ojcze miłościwy!
1505 III,31|              i strach. Nie o zdobyczy już myśleli, ale o tym jeno,
1506 III,31|            kopytach końskich u samych już progów domowych. Spokój
1507 III,31|            Rzeczpospolita nie chciała już poprzestać na samym wypędzeniu
1508 III,31|             wojnie węgierskiej, cicho już było w większej części ziem
1509 III,31|               gdzieś hen! w polu, ale już oczekiwano ich powrotu.~
1510 III,31|             się dokoła.~Wreszcie, gdy już minęli kołowrot, rzekł:~-
1511 III,31|              parę godzin potem, późną już nocą, dzwonek ozwał się
1512 III,31|              na jego spotkanie.~- Czy już? - spytała.~I nie mogła
1513 III,31|           przeciw nieprzyjaciołom się już oponował i krew rozlał.
1514 III,31|             przecie i książę Bogusław już teraz królowi i Rzeczypospolitej
1515 III,31|          nieprzyjaciołom powinęła się już noga i gdy korzyść własna
1516 III,31|                w czym ich wina! Teraz już nie ma zdrajców, bo nie
1517 III,32|              po izbie zgadł zaraz, iż już jest w Lubiczu.~Następnie
1518 III,32|            później pan Kmicic wstawał już i chodził na kulach, a następnej
1519 III,32|               do której od lat całych już tęsknił, która nigdy nie
1520 III,32|              w cyborium, odwrócił się już po Ostatniej Ewangelii ku
1521 III,32|               sądem niebieskim staną, już w tym życiu doczesnym mają
1522 III,32|              żywym ogniem palony."~Tu już płacz niewieści rozległ
1523 III,32|           nieżyczliwość ludzka dłużej już nie ścigała, lecz aby przynależną
1524 III,32|            wracającego z wojny męża - już wiedzione ciekawością, płci
1525 III,32|              tak samo koło nich.~Byli już dobrze za miastem, gdy nagle
1526 III,32|               cała Upita do nas wali! Już są we wsi, a Babinicz pewnie
1527 III,32|        zatrzymał się nieco opodal, bo już tyle ludu natłoczyło się
1528 III,32|     bezwładnie po sukni; lecz gdy był już blisko, gdy spojrzała w