Tom, Rozdzial

 1  I,2  |        Ostro, Jędrusiu! - poczęli wołać wszyscy razem.~- Już tam
 2  I,3  |     towarzyszom przyszło do głowy wołać na nich i wstrzymywać, gdy
 3  I,7  |       Stój! kto jedzie? - poczęły wołać głosy z owego oddziału. -
 4  I,7  |          ciemność, a groźne głosy wołać poczęły :~- Hej, a szto
 5  I,7  |         bo wnet jakiś głos począł wołać gromko za drzwiami:~- Stój
 6  I,10 |          Jan Kazimierz! - poczęto wołać ze wszystkich stron.~I śmiech
 7  I,10 |    szczerym, poczciwym śmiechem i wołać:~- Dosyć, mości panowie,
 8  I,10 |          biegać między szlachtą i wołać głosem najwyższej rozpaczy:~-
 9  I,12 |    wystający cokół bramy i począł wołać:~- Mości panowie, słuchajcie!
10  I,13 |           u szczytu stołu poczęto wołać:~- Ksiądz biskup Parczewski
11  I,13 |         chce przemówić! - poczęto wołać naraz w różnych końcach
12  I,13 |           rękoma za włosy, począł wołać rozpaczliwym głosem:~- Nie
13  I,17 |     złożył ręce koło ust i począł wołać:~- Mości Kowalski! To krewniak
14  I,21 |         więc kazał go natychmiast wołać do siebie.~- Nie udało ci
15  I,24 |         zaszły łzami, a on począł wołać z uniesieniem:~- Odpuszczam!
16  I,25 |           na pokojowca i kazał mu wołać podstarościego, sam zaś
17 II,1  |         wilk na trupie - i począł wołać przyduszonym wściekłością
18 II,6  |    Żeromskiego.~Lecz inni poczęli wołać:~- To i co z tego?! Czy
19 II,6  |           jego zmieszanie poczęli wołać:~- Patrzcie! jako panna
20 II,7  |         zatykał, na koniec począł wołać zachrypłym głosem:~- Tak?!...
21 II,7  |    srokaty, i kazałem go wreszcie wołać. - Gdzie jedziesz?~- Do
22 II,7  |     wściekłością, wreszcie począł wołać:~- Prawda! na Boga, prawda!
23 II,11 | zachorować obłożnie, i już chciał wołać Sorokę, by mu krew puszczał.
24 II,14 |        palącym się kłakiem począł wołać:~- Wstawajcie! Jakoby kto
25 II,15 |          za węgieł szańca, począł wołać w ciemności i wymachiwać
26 II,16 |       tulili się do swych ognisk, woląc ginąć od kul klasztornych
27 II,16 |    żołnierze poczęli broń łamać i wołać, że nie ma już rady, jeno
28 II,19 |         ukazywał się na chwilę, i wołać:~- Nie gub niewinnych!....
29 II,19 |     przestępować z nogi na nogę i wołać:~- Ludzie, a otwórzcie tam!~-
30 II,19 |            a wszyscy z daleka już wołać poczęli:~- Nie masz Szwedów!
31 II,19 |        Szwedzi odeszli! - poczęto wołać na murach i wieść piorunem
32 II,21 |        począł bić dłonią w stół i wołać ze śmiechem:~- Dobrze mu
33 II,23 |              Stój! Stój! - począł wołać Tyzenhauz.~Postacie owe
34 II,24 |           niewoli.~Jan Kazimierz, woląc widocznie pierwszą od drugiej,
35 II,28 |          ko, ko, ko!" na czubatki wołać.~- Anusia! Anusia! - powtarzał
36 II,33 |      dziesiąty czy któryś poczęły wołać:~- Jadą! Jadą!~Okrzyk stał
37 II,41 |         bo chociaż ludzi mi wstyd wołać... ale patrz tu! Zbytniś
38 III,3 |  zachodniej stronie murów poczęto wołać :~- Jadą! jadą! jadą!~Pan
39 III,4 |     prostu z osłabienia na ziemi, woląc umierać niż iść dalej.~Lecz
40 III,4 |        cała kupa! - poczęto nagle wołać w szwedzkich szeregach.~
41 III,4 |     dopadł do Kanneberga i począł wołać:~- Wasza dostojność! to
42 III,6 |           upięte. Ci obaj poczęli wołać:~- Twoje to, twoje, towarzyszu!
43 III,6 |          się pomieszał! - poczęto wołać.~- Konia mi dawajcie! Jeszcze
44 III,6 |        dawaj chorągiew! - poczęto wołać.~Szandarowski poskoczył
45 III,10|     przeciw niemu i z dala począł wołać:~- Mości kasztelanie! Król
46 III,11|     majdanu głosy trwożne poczęły wołać w ciemności:~- Nieprzyjaciel
47 III,11|    ciemnej. Niektórzy poczęli już wołać, że to król szwedzki z całą
48 III,12| ochłonąwszy ze zdumienia, poczęli wołać:~- To fantazja kawalerska!~-
49 III,13| ochłonąwszy ze zdumienia, poczęli wołać:~- To fantazja kawalerska!~-
50 III,21|     miecznika za wyloty ciągnąć i wołać:~- A co? a co mówiłam? Kto
51 III,30|     rymnął twarzą do ziemi, i nie wołać, ale krzyczeć jął w przerażeniu:~-
52 III,32|         Lubiczu.~Następnie począł wołać wiernego Soroki.~- Soroka! -