Tom, Rozdzial

 1  I,3  |           ze sobą tak cicho jak w kościele.~- Tyś chłop mowny - szeptał
 2  I,7  |         wszyscy, kiedy to razem w kościele hukną, to jakobyś chóry
 3  I,7  |      trzeba głowy.~Korona sobie w kościele wypoczywa, od czego i powaga
 4 II,9  |        weselić się i wiwatować. W kościele Świętego Ducha, w kościele
 5 II,9  |        kościele Świętego Ducha, w kościele Bernardynów i w niedawno
 6 II,9  |        ujrzał też Kmicic wojsko w kościele stojące. We wspaniałej gotyckiej
 7 II,9  |   pierwszy raz przyszło nocować w kościele. Więc wewnątrz rozlegał
 8 II,12 |   spowiadał go długo w pustym już kościele; po czym leżał pan Andrzej
 9 II,13 |          zapalić zabudowania przy kościele Świętej Barbary. Pożar,
10 II,14 |          zapomniał o tym ziemskim kościele, o ludziach i o twierdzy,
11 II,14 |    klasztorne zadrżały, a szyby w kościele i zabudowaniach poczęły
12 II,15 |   Kordecki w nocy leżał krzyżem w kościele; skoro świt, pojawił się
13 II,15 |  błogosławione! Nie ma szkód ni w kościele, ni w zabudowaniach... Ogień
14 II,15 |       wzywający na mszę poranną w kościele jasnogórskim. Jenerał wraz
15 II,17 |        dala do roju żółtych ós.~W kościele nie skończyło się jeszcze
16 II,17 |      Tylko suplikacje, śpiewane w kościele, górowały nawet nad głosem
17 II,19 |            którzy nie mogli być w kościele, chcąc sobie ową stratę
18 II,21 |      ołtarzem odprawiał wotywę, w kościele mało jeszcze było modlących
19 II,21 |        odszedł, począł się ruch w kościele, król klęczał ciągle.~Aż
20 II,21 |         ale wybaczaj waćpan, że w kościele obszerniejszej relacji dać
21 II,21 |           nieba nam spadłeś!... W kościele nie przystoi... słusznie!
22 II,22 |  pokazywał się nigdzie, nawet i w kościele, ale za to u siebie w mieszkaniu
23 II,30 |        ręce.~Uciszyło się nagle w kościele tak, że oddechów ludzkich
24 II,30 |        kolana i milczał chwilę, w kościele cisza ciągle trwała śmiertelna,
25 II,30 |        znów przerwał i klęknął. W kościele uczynił się szmer, lecz
26 II,30 |        Wielki płacz rozległ się w kościele, który naprzód w chłopskich
27 II,30 |          twarzach, bo w całym tym kościele nie było nikogo, kto by
28 II,31 |        ręce.~Uciszyło się nagle w kościele tak, że oddechów ludzkich
29 II,31 |        kolana i milczał chwilę, w kościele cisza ciągle trwała śmiertelna,
30 II,31 |        znów przerwał i klęknął. W kościele uczynił się szmer, lecz
31 II,31 |        Wielki płacz rozległ się w kościele, który naprzód w chłopskich
32 II,31 |          twarzach, bo w całym tym kościele nie było nikogo, kto by
33 II,33 |      Andrzej - ale choćbym go i w kościele znalazł...~- Dla Boga! nie
34 II,42 |          Tę misiurkę powinieneś w kościele powiesić.~- Będziem go ścigali
35 III,8 |   kazałbym go uwędzić i w Orszy w kościele powiesić, gdzie z innych
36 III,9 |       coraz niżej.~Wtem w jedynym kościele, jaki po pożarze w Warce
37 III,9 |         mnie, bom ja nie kurek na kościele, który się kręci dniem i
38 III,11|         niego krużganek. W tym to kościele objawienie miałem, bo gdym
39 III,15|       broniących się z rozpaczą w kościele, strach zdjął, gdy nagle
40 III,15|           Cisza nagle czyni się w kościele, słychać tylko zwierzęce
41 III,32|         mało jeszcze ludzi było w kościele. Pan Andrzej, wsparty na
42 III,32|    zwracać ku niej oczu, bo był w kościele, lecz przymknąwszy powieki,
43 III,32|         sobie - oto Bóg nam się w kościele po rozłące spotkać kazał...~
44 III,32|      hufiec zbrojny pojawił się w kościele. Na czele szli z brzękiem
45 III,32|          gotowa wiary bronić, a w kościele stało się aż jasno od stali,
46 III,32|       ciszej i po chwili po całym kościele rozległ się głos od ołtarza:~"
47 III,32|          około pana Andrzeja, a w kościele zerwał się znowu gwar zdumienia.~
48 III,32|        rozległ się tu i owdzie po kościele. Oleńka trzęsła się cała,
49 III,32|          Gdy to imię zabrzmiało w kościele, gwar ludzki zmienił się
50 III,32|         wiemy! - grzmiało w całym kościele.~- Uciszcie się - rzekł
51 III,32|          nie była tej niedzieli w kościele, bo przy słabej pannie Kulwiecównie
52 III,32| przerywanym głosem wszystko, co w kościele słyszała, biegając przy