Tom, Rozdzial
1 I,3 | Tumgrata na mrozie przy koniu prowadził? Kto owego koroniarza
2 I,4 | wieszają jak latem bąki przy koniu. A teraz tu przyjechali
3 I,17 | chociażem w opresji, a ty na koniu i na wolności, chętnie bym
4 I,17 | i umknął na jego własnym koniu!~- Jako w wodę wpadł!~-
5 I,17 | na nim uciekł.~- Na moim koniu?~- Tak jest!~Kowalski wziął
6 I,17 | na nic nie zdało. On na koniu waszej mości, a to najlepszy
7 I,17 | opończy, ba, na swoim własnym koniu, toż to niesłychana rzecz,
8 I,17 | zaś usadowił się na jego koniu i jechał tuż przy więźniach,
9 I,21 | całej nocy spędzonej na koniu, w południe następnego dnia
10 I,23 | własnym uniesieniu jak na koniu.~- Potem o tym, jakim ja
11 I,25 | krzesło, siadł na nim jak na koniu i wsparłszy ręce na poręczy
12 I,25 | cuglami prowadzić.~- W tym koniu człowieczy dowcip... Niechże
13 I,26 | chybiam. Siedźże spokojnie na koniu, umykać nie probuj!~- Nie
14 II,1 | szmatę w kuble wiszącym przy koniu i obmywał mu twarz; chwilami
15 II,1 | za trzy dni tak będzie na koniu siedział jak każdy z nas.~
16 II,1 | tak: siedzi na najlepszym koniu, więc jak zechce, to ucieknie -
17 II,5 | który by o własnej mocy na koniu mógł usiedzieć!~- Jakże
18 II,7 | jakiegoś prostaka na srokatym koniu, który ciągle trzymał się
19 II,11 | wychodziły mu z głowy. W dzień na koniu, w nocy na łożu rozmyślał
20 II,15 | przypadł oficer na spienionym koniu.~- To od marszałka Wittenberga! -
21 II,16 | większą część życia spędził na koniu. Chudy był przy tym jak
22 II,18 | Żołnierz skoczył co tchu w koniu i po kwadransie z tą samą
23 II,18 | jednocześnie czuł się na koniu i wolnym, a myśl, że rozsadził
24 II,25 | się na białym jak mleko koniu sam pan marszałek koronny,
25 II,30 | wojownicza szlachta, z dziecka na koniu i w polach hodowana, wśród
26 II,31 | wojownicza szlachta, z dziecka na koniu i w polach hodowana, wśród
27 II,32 | jego saniami i na jego koniu jeździł. Ale potem i dla
28 II,33 | Naprzód jechał na srokatym koniu śniady jakoby w dymie uwędzony
29 II,34 | siedząc na dzielnym cisawym koniu, którego król mu podarował,
30 II,34 | Kmicic przechylił się na koniu i chwycił małego rycerza
31 II,36 | skończył, dopadł na spienionym koniu Kozak wołając:~- Pan Babinicz!
32 II,39 | silnie zachorzał i ledwie na koniu usiedzieć może, febris nie
33 II,41 | wszystkim zawiadywał, że zaś na koniu z trudnością mógł usiedzieć,
34 II,42 | ubrany i siedzący na białym koniu.~- Bogusław! - ryknął nieludzkim
35 II,42 | uciekających jeździec na białym koniu biegł ciągle w pierwszym
36 III,4 | kroków przed sobą jeźdźca na koniu.~Dzień był pogodny i słońce
37 III,4 | siedzący na dzielnym tarantowym koniu, przybrany w burkę i rysi
38 III,4 | uderzył, a teraz siedząc na koniu jako wicher ścigłym używał
39 III,4 | ścigłym i zwrotnym jak sokół koniu. Zauważyło go wreszcie całe
40 III,5 | do rana przesiedział na koniu, widział, co się dzieje,
41 III,6 | ale stanąwszy koń przy koniu, ramię przy ramieniu, bodli
42 III,11| Sapieha pojawił się na białym koniu od ostatnich zastępów i
43 III,11| pojawił się na spienionym koniu przed hetmanem.~- Effendi! -
44 III,15| tłumów przed pałacem na koniu.~- Kto nam przyszedł w sukurs
45 III,19| jako i dzisiaj.~- Będę na koniu jako i ty!... Milcz, nie
46 III,21| Kiedy z buzdyganem na koniu po polach latał, to myślałam,
47 III,27| sam ruszył, ile tchu w koniu, z powrotem do chorągwi.~
48 III,27| rzucał się na swym cisawym koniu w gęstwę największą, i wszystkie
49 III,27| Oficer skoczył, ile tchu w koniu; hetman zaś posunął się
50 III,27| i poznał natychmiast po koniu, po błękitnej wstędze i
51 III,27| arkanem na szyi, pieszo, przy koniu tatarskim, bez kapelusza,
52 III,28| jego odżyła; w polu, na koniu, znalazł się w swoim żywiole,
|