Tom, Rozdzial
1 I,5 | pokrywający jego sumienie. Czuł się upokorzony. Nie wiedział,
2 I,5 | samemu ryknąć płaczem i czuł, że tak miłuje tę dziewczynę,
3 I,7 | niczym nie zbywało. Ilekroć czuł się słabszym, jeździli na
4 I,8 | Boże nikomu gorszej żony.~Czuł pan Wołodyjowski, że mu
5 I,8 | pod tym względem czyste, czuł swoją wartość i to dodawało
6 I,8 | przepadnie.~Że przepadnie, czuł to pan Wołodyjowski doskonale;
7 I,10 | szlachty wielkopolskiej czuł w sobie bojową ochotę, ten
8 I,14 | tej komnaty, będziesz się czuł rozgrzeszony ze wszystkich
9 I,16 | Andrzej mówił szczerze, co czuł i myślał, ale gdyby był
10 I,20 | straconą strażę jechał. Czuł, że tam nie będzie wdzięcznie
11 I,21 | się Oleńka, tym większy czuł do niej żal, tym głębszą
12 I,21 | wezwał do księcia.~Radziwiłł czuł się już lepiej i oddychał
13 I,22 | również pokrywał złość, bo czuł, że dzięki toastom pana
14 I,22 | natury zbyt trudnym. Więc czuł to, co czuje dziki zwierz
15 I,23 | wydzierała do odjazdu. I czuł, że ta podróż, pełna spodziewanych
16 I,23 | radziwiłłowski i szwedzki, czuł jakby radość wielką na myśl,
17 I,24 | i godzina odjazdu biła, czuł, że tamto życie będzie obce,
18 I,24 | śmiertelnie i dlatego w tej chwili czuł się wobec tych nowych widoków
19 I,25 | wody nie zalał, bo raz: czuł, że to na nic, po wtóre:
20 I,25 | Lubicza przyjechał, nie czuł, aby mu tak raźno było na
21 I,25 | kolisko dostanie ;teraz Kmicic czuł, że chce płynąć z nim razem
22 II,2 | Radziwiłłami, ale przecie czuł pan Kmicic w sobie jakąś
23 II,2 | on, niedawno zwyciężony, czuł w sobie teraz taką potęgę,
24 II,2 | Radziwiłła nie chcieli porzucić. Czuł przy tym, że ta nić będzie
25 II,9 | chacie leśnej Kiemliczów.~Czuł się silnym, zdrowym, przedsiębiorczym,
26 II,11 | to dlatego, że niestety czuł i uznawał prawdę w słowach
27 II,12 | popychany przez tysiące, czuł w sobie siłę za tysiące,
28 II,12 | Kmicica dusza nieomal wyszła; czuł tylko, że ma przed sobą
29 II,16 | w owego szlachcica.~Ten czuł na sobie badawczy ów wzrok
30 II,16 | Miller wiedział o tym i czuł, w co się wdał, jak straszna
31 II,18 | mocno. Lecz jednocześnie czuł się na koniu i wolnym, a
32 II,19 | świętego miejsca.~Miller czuł co dzień wzrastający opór;
33 II,19 | spoza chmur. Każdy w duszy czuł wyczerpanie i znużenie,
34 II,19 | ani wiedział, jak walczyć; czuł, że otoczył go jakiś łańcuch
35 II,19 | powagą czapką. Nie dziwota! Czuł się już bezpieczny pod zasłoną
36 II,20 | nie wiedział, chociaż i on czuł, że źle koło niego.~- A
37 II,23 | wymyślonymi historiami go zwodzić?~Czuł, że do tego zabraknie mu
38 II,29 | olbrzymiała coraz więcej. Czuł się wobec niej prochem i
39 II,34 | jeszcze był słaby, teraz czuł, że wracają mu siły, i gotów
40 II,39 | tym głośno.~Sapieha zaś czuł, że czynił, co należało,
41 II,41 | a zwłaszcza o Oleńce.~I czuł, jak w ciemności gorące
42 III,9 | szła od nich, a tę siłę czuł w sobie pan kasztelan, bo
43 III,14| honorowym człekiem będąc, czuł litość dla nieszczęść damy,
44 III,19| Książę Bogusław wieczorem czuł się już o tyle lepiej, że
45 III,20| Oleńka.- Stało się.~Ketling czuł, że wypada mu już odejść,
46 III,20| przebaczenia, lecz z drugiej strony czuł, że ona dosyć ma własnego
47 III,22| celu koło południa, gdy się czuł najzdrowszy, kazał się ubrać
48 III,23| jednakże przed Babiniczem czuł on jakiś strach, prawie
49 III,26| pan Michał. - Nie będę też czuł inwidii, jeśli tobie ten
50 III,27| jeszcze sztych Kmicicowy czuł na gardle, ale wkrótce wino
51 III,27| barwiczką i bielidłem, już czuł znużenie w prawicy... Począł
52 III,32| teraz tuż pod jego bokiem. I czuł ją koło siebie, i nie śmiał
|