Tom, Rozdzial
1 I,6 | chorągwie swe zwycięsko poza własne granice przenieść. Na nieszczęście,
2 I,8 | porucznik powiadał, co na własne uszy słyszał. Przyjechał
3 I,8 | gdy wychodzili, tedy na własne uszy, powtarzam, słyszał,
4 I,10 | Czulsi u nas teraz ludzie na własne fortuny niż na całość Rzeczypospolitej.
5 I,12 | każę!" Słyszeliśmy to na własne uszy. Prawda, że taką chorągiew
6 I,13 | jeślim tego mało sto razy na własne oczy nie widział i innych
7 I,13 | pospolite ruszenie koronne, na własne siły nie licząc, aż wreszcie
8 I,17 | Chcesz hańbę ściągnąć na własne imię? zdrajcą być ogłoszony?...
9 I,17 | mi wiary dochowasz!" Na własne uszy słyszałem, jakoby proroczym
10 I,22 | sam siebie oszukiwał lub własne sumienie, powtarzając z
11 I,25 | poczęli bóść ostrogami własne konie.~Książęcy w środku
12 I,26 | zdradziwszy najtajniejsze zamysły własne i hetmańskie. Ubodło to
13 II,4 | zbudziło go dopiero jego własne nazwisko powtórzone kilkakrotnie
14 II,5 | Widziałżeś Kmicica na własne oczy? - pytał pan Zagłoba.~-
15 II,7 | Obaczysz moje sposoby i własne młode lata ci się przypomną.~
16 II,8 | rosieński - Bóg nam dał własne kąty, po co nam do obcych
17 II,9 | odbiegli i teraz go kąsają, by własne winy przed Bogiem i ludźmi
18 II,12 | pozwolenie.~- I waszmość to na własne uszy słyszałeś?~- Tak, jako
19 II,12 | powiada, że słyszał to na własne uszy? - spytał szorstko
20 II,13 | konający, i nad spodziewanie własne rozgrzeszenie otrzymał,
21 II,13 | pod jego murami, kłamstwo własne okropnym mosiężnym dźwiękiem
22 II,14 | kijowskiego, trzymanego przez własne słowo jakby na łańcuchu
23 II,15 | się koło wachmistrza.~- Na własne oczy! Szedł od kopania studni,
24 II,16 | jeden ze szlachty - nie o własne gardła nam chodzi, nie o
25 II,16 | odpowiedzialność weźmie na własne ramiona? Kto cudom Marii,
26 II,17 | szybko i w nieładzie pod własne baterie. I jak fala morska
27 II,20 | stron, straszyły ich cienie własne.~Więc chodzili jak błędni.
28 II,21 | ale by własnych poddanych, własne dzieci, od straszliwego
29 II,23 | twierdzili, że widzieli go na własne oczy, całego w zbroi, z
30 II,25 | Nuncjusz, który z obawą o własne i królewskie losy ze Śląska
31 II,26 | Przebacz mi, panie, bom sam własne dawne uczynki przeklął i
32 II,26 | wydać nie mogła, bo jego własne wojsko na szablach by go
33 II,29 | miewał takie chwile, że darł własne piersi. Gdy nieprzyjaciele
34 II,30 | Rzeczypospolitej niż własny wczas, niż własne zdrowie ważąc.~Lecz jeszcze
35 II,31 | Rzeczypospolitej niż własny wczas, niż własne zdrowie ważąc.~Lecz jeszcze
36 II,32 | przygody jego osobę, a może i własne podnieść przez to znaczenie.~
37 II,33 | książęce wiedział. Słyszałem na własne uszy, jak ktoś wykrzyknął
38 II,34 | przedsięwziąść nie śmieli, bo na własne oczy patrzyli przy wyruszeniu,
39 II,35 | sposępniał nagle, bo mu własne zgryzoty na myśl przyszły,
40 III,1 | król. - Widziałeś go na własne oczy?~- Jako twój majestat,
41 III,5 | oczu. Czarniecki pościągał własne chorągwie, wszystkie partie
42 III,5 | odpowiedział Skrzetuski - żebym na własne oczy nie widział i na własne
43 III,5 | własne oczy nie widział i na własne uszy nie słyszał, wierzyć
44 III,9 | posępny, gdyż nawet jego własne pułki krzyczały:~- Vivat
45 III,14| rycerz.~- Co to Diana?! Własne psy by na Dianę wyły, gdyby
46 III,17| spostrzegł, że wpadł we własne sidła, i do takiego go to
47 III,22| przewidywania młodego oficera i jej własne obawy okazały się płonnymi.~
48 III,23| pobitych wojsk, Bützowa i swoje własne, poszedł, ale nie do Prus,
49 III,27| szlachty pruskiej i dwie jego własne.~Naczelną komendę miął rzekomo
50 III,27| na piechotę z czoła, jej własne wozy wpadają na nią z boku.
51 III,30| wstał dość rano, aby straty własne po zażartej potyczce obliczyć
|