Tom, Rozdzial
1 I,1 | Teraz od śmierci starego pułkownika upłynął już kawał czasu,
2 I,1 | apteczki po leki dla młodego pułkownika; myśl tę potwierdziła panna
3 I,4 | niego z wieścią o śmierci pułkownika przyjechali! - mruknął ponuro
4 I,7 | Litwie. Otaczano też młodego pułkownika we wszystkich okoliçach
5 I,7 | Józwa Beznogi, do usług pana pułkownika.~- Macie wieści?~- Do Lubicza
6 I,7 | której żartobliwy ton młodego pułkownika dziwnie dodawał otuchy,
7 I,7 | Kmicic odparł od razu:~- Pułkownika chowają, to i pompa być
8 I,7 | i runął twarzą do nóg pułkownika...~- Żyje! - rzekł Wołodyjowski -
9 I,8 | potężny, wpadł w objęcia pułkownika i witali się radośnie; po
10 I,12 | poczyna.~To rzekłszy skinął na pułkownika Ganchofa i począł mu coś
11 I,13 | wziąwszy pod rękę młodego pułkownika skierował się z nim ku drzwiom.~
12 I,17 | mówić.~- Wedle woli pana pułkownika ! - odrzekł żołnierz.~Jeńcy
13 I,17 | przez drugiego witać swego pułkownika. Butrymi, Gościewicze Dymni,
14 I,19 | idąc za przykładem swego pułkownika wypowiedziała posłuszeństwo.
15 I,19 | się mógł łupem zuchwałego pułkownika. Bo Radziwiłł nie wątpił,
16 I,19 | miał o sprawności młodego pułkownika, wzrosła podwójnie w jego
17 I,25 | pułkownikuje?~- Nie wiemy, aleśmy pułkownika widzieli, bo na rynku z
18 I,25 | Soroka dobrze znał swego pułkownika, bo nagle Kmicic ukazał
19 II,1 | Wierny Soroka wiózł swego pułkownika przez lasy głębokie, sam
20 II,1 | co potem będzie, to już pułkownika głowa."~Tak rozmyślając
21 II,1 | przywykłemu myśleć głową swego pułkownika i czuć jego sercem.~Tymczasem
22 II,2 | spojrzał podejrzliwie na pułkownika, bo w sercu powstała mu
23 II,2 | Kiemlicz.~- Według rozkazu pana pułkownika - odparł stary siadając
24 II,3 | wileński wysyła młodego pułkownika z jakąś misją do króla.
25 II,3 | ze zdziwieniem na swojego pułkownika, czyniąc sobie po cichu
26 II,3 | patrząc jak w tęczę w groźnego pułkownika, mruczał do Biłousa:~- Chyba
27 II,4 | napotkać teraz słynnego pułkownika, albowiem sądził, że nie
28 II,5 | Posłaniec z listem do pana pułkownika - rzekł.~- Dawaj go sam! -
29 II,6 | tego?! Czy to nam niewola pułkownika koniecznie obierać?... Zali
30 II,6 | podoba! A nie obierzecie pułkownika, to się i lepiej stanie,
31 II,14 | do Wrzeszczowicza, i do pułkownika Sadowskiego, Czecha i lutra,
32 II,15 | strzelaninie, wysłał znów pułkownika Kuklinowskiego z wezwaniem
33 II,16 | gwardii królewskiej pod wodzą pułkownika Wolfa, stało tuż w pobliżu,
34 II,18 | Puścić! - rozległ się głos pułkownika.~Lina skrzypnęła, pan Andrzej
35 II,18 | Nuże, szelmy; odciąć pana pułkownika, duchem, żywo!~I nim Kmicic
36 II,19 | służyć, bo takiego drugiego pułkownika nie masz ani między Polaki,
37 II,23 | że należy do regimentu pułkownika Irlehorna, że mieli wiadomość
38 II,25 | pod Zakrzewem, w komendzie pułkownika Attenberga będących, napadł
39 II,34 | chciał paść do nóg swego pułkownika, bo był to raczej przyjaciel
40 II,34 | tylekroć spoglądał z ukosa na pułkownika, w obawie, czy zmarszczenia
41 III,4 | tu być więcej. Ruszaj do pułkownika!~Tymczasem nadjechała reszta
42 III,5 | rzekł pan kasztelan do pułkownika Polanowskiego:~- Sieć nastawiona,
43 III,16| wbrew testamentowi starego pułkownika, który jej wybór tylko między
44 III,18| Wszakże to oni nawet starego pułkownika nie zostawili w spokoju,
45 III,18| powiada, że jej testament pułkownika Billewicza zakazuje losem
46 III,23| chłopów. Porazili oni znacznie pułkownika Bützowa, który przeciw nim
47 III,28| chłopaków, mieli z rozkazu pułkownika Rosy poucinane ręce.~Tak
48 III,28| kraju.~Pod Kołtyniami zbił pułkownika Baldona i oddział jego zniósł
49 III,30| sami poczęli prosić swego pułkownika, by odwrócił się czołem
50 III,30| ręką:~"Do JMP Babinicza, pułkownika wojsk tatarskich i wolentarskich."~-
51 III,32| zostanie odczytany, przez pułkownika chorągwi laudańskiej przywieziony.~
|