Tom, Rozdzial
1 I,5 | głosem.~Oni rzucili się patrzeć; niektórzy nadbiegli z łuczywem
2 I,7 | jaki taki wypadał z chaty patrzeć, co się dzieje, a zrozumiawszy,
3 I,10 | Wyległo, co żyło, na wały, patrzeć, co to za goście; wtem od
4 I,11 | nakrywszy oczy ręką poczęła patrzeć w kierunku lipy.~Była to
5 I,13 | dobrego słowa?~I począł patrzeć na nią pilnie, i ręce składać,
6 I,16 | wielkie to szczęście dla mnie patrzeć na tę dziewczynę, wolałbym
7 I,17 | że aż żal było na niego patrzeć.~Tymczasem pułkownicy rozmawiali
8 I,20 | głowę do góry, i począł patrzeć panu Wołodyjowskiemu prosto
9 I,23 | Wiedniu nie będą chętnym okiem patrzeć na rosnącą potęgę szwedzką
10 I,25 | Bogusław nie przestając patrzeć w lustro.~Oczy Kmicica błysnęły
11 I,26 | doprowadzili!~Tu pan Kmicic począł patrzeć strasznym wzrokiem na księcia
12 II,2 | wziąwszy się w boki, począł patrzeć prosto w oczy staremu, następnie
13 II,2 | zdjął obwiązki i począł patrzeć pilnie.~- Skóra starta,
14 II,6 | ciemię nie bito. Rychło patrzeć, jak namiestnikiem cię uczynię,
15 II,9 | wyzionąć, by na ten świat nie patrzeć i przed zgryzotami uciec!~
16 II,10 | czasy, na które lepiej nie patrzeć...~- Nie mogą przyjść gorsze!
17 II,10 | starosta, a Kmicic począł patrzeć na niego ze strachem, bo
18 II,11 | mnie mój urząd nakazuje patrzeć, słuchać, o racje wypytywać;
19 II,13 | przyjąć haniebną niewolę lub patrzeć na zniewagę świętości...
20 II,15 | gasły.~Żołnierze poczęli patrzeć przed siebie z trwogą ponurą
21 II,18 | żołnierzy - żeby na dziwo patrzeć, bo takiego...~Nagle urwał.~
22 II,19 | Tu Wrzeszczowicz począł patrzeć na Sadowskiego, lecz nim
23 II,19 | zanurzą, i w oblicze Boga patrzeć będą...~Tu blask tej światłości
24 II,19 | bramie; wszyscy pobiegli patrzeć, kto przybywa.~Był to trębacz
25 II,21 | jako prawda i uczciwość patrzeć umieją.~- Moc boska! - rzekła
26 II,23 | króla, tak że i sam począł patrzeć badawczej na Kmicica.~Ten
27 II,26 | się kryć. Dziewka już i patrzeć na mnie nie chciała, bo
28 II,29 | które przed chwilą wychodził patrzeć, co się dzieje, i na których
29 II,29 | którzy go otaczali, i poczęli patrzeć bystro naprzód na niego,
30 II,29 | zwrócił nieco głowę, począł patrzeć uważnie ku drzwiom, na koniec
31 II,29 | abominacji na heretyków patrzeć nie może. A to nie tylko
32 II,32 | Szczęście to wielkie patrzeć w oblicze miłościwego naszego
33 II,33 | się tak, że oczy bolały patrzeć, i widać było, że mu panna
34 II,35 | konfundował, więc jął zaraz patrzeć w te oczka zgoła zuchwale,
35 II,41 | lufę pistoletu i począł patrzeć iskrzącymi oczyma w oczy
36 III,1 | Karol Gustaw umilkł i począł patrzeć ze zdumieniem na Aszemberga,
37 III,4 | oficerów wybiegło z miasta patrzeć, co się za rzeką dzieje.
38 III,7 | na radzie wojennej - będą patrzeć z tamtego brzegu, jako na
39 III,8 | przysłonił oczy ręką i począł patrzeć pod blask.~O kilkanaście
40 III,9 | wypadli chłopi z chałup patrzeć na wojsko, już wojsko nikło
41 III,9 | Pilicy ożłopał, że rychło patrzeć, jak mi się ryby w brzuchu
42 III,12| konia, lunetę i pojechał patrzeć na szaniec. Lecz zza dymów
43 III,13| konia, lunetę i pojechał patrzeć na szaniec. Lecz zza dymów
44 III,14| zaraz począł na niego bystro patrzeć.~- Cóżeś to był taki konfident?
45 III,15| można, sam zaś odjechał patrzeć na wyjście załogi szwedzkiej.~
46 III,15| zstępując, na paroksyzm wasz patrzeć musi... Biada tobie, Illium,
47 III,21| waćpanny żal i nie mogę na to patrzeć... Czego płaczesz?...~Tyle
48 III,23| wygnanie mnie skazują, rychło patrzeć, jak kleszczami będą szarpali!...
49 III,27| Wołodyjowski począł pilnie patrzeć w oczy Kmicica, ów zaś odrzekł
50 III,28| że oczy nie śmiały na nią patrzeć tak wprost, jak na ową czarnuszkę-Ukrainkę.~
51 III,29| żołnierzy.~Inni woleli wszelako patrzeć na Oleńkę, która zachowywała
|