Tom, Rozdzial

 1  I,3  |       mój klejnocie; komilitonów moich, z którymi ostatnią wojnę
 2  I,6  |          dlatego, że towarzyszów moich - wbrew prawom boskim i
 3  I,9  |        do dom i cóż zastaję? Oto moich kompanionów porżniętych
 4  I,12 |       niemało krwi szwedzkiej na moich rękach i jeszcze niemało
 5  I,13 |     mości ze wszystkich grzechów moich, i taka ich kupa, że jeno
 6  I,13 |          jeśli cię nagroda z rąk moich dojdzie i daj Boże doczekać,
 7  I,13 | przyjmuję, nie przeszli jutro do moich nieprzyjaciół.~- Mości książę -
 8  I,14 |         bo nie tu jeszcze koniec moich zamysłów... I na te światła
 9  I,15 |      przysięgam, że więcej z rąk moich nie wyjdzie...~Tymczasem
10  I,16 |     teraz stanąć, bo ona nie zna moich cnotliwych chęci i za zdrajcę
11  I,17 |        znacie, ale spytajcie się moich towarzyszów, w jakich bywałem
12  I,17 |        on do Upity uciekł, gdzie moich ludzi znajdzie, jeżeli ich
13  I,19 |        Bóg da, że się z czasem o moich intencjach przekona, jako
14  I,20 |          co przeciw mnie mają, i moich racji nie chcą wysłuchać?"~-
15  I,20 |      Uściskaj panią Skrzetuską i moich basałyków. Setne to chłopy!~
16  I,21 |          pana Wołodyjowskiego po moich własnych majętnościach łowić.
17  I,25 |           iż skrupuły w tobie od moich słów rebelizowały, i nie
18  I,26 |      diabeł wcielony! Z pośrodka moich ludzi mnie porwał!~Kmicic
19  I,26 |        ratunek. A ten ściął go w moich oczach... jakby go piorun
20 II,2  |      pragnę obmyć się z grzechów moich, nowy żywot rozpocząć i
21 II,4  |   wcielony?! Raz się wymknąłeś z moich rąk, a teraz do Szwedów
22 II,5  |       zdumiony Zagłoba.~- Jego w moich oczach sam pan Kmicic rozciągnął -
23 II,7  |          że jego koczotka jest w moich rękach...~- Pohamuj się,
24 II,8  | Tymczasem przejrzyj się w oczach moich, a poznasz, czyli ich podziw
25 II,8  |   Szlachcic ów, nie znając widać moich prawdziwych dla pana naszego
26 II,8  |         dobrze, nie liczą się do moich przyjaciół i gotowi podnieść
27 II,13 |     obrońcami Marii?!... Precz z moich oczu! Niegodniście tu się
28 II,16 |      czepiają się tak samo kości moich jak waszych; odpowiedzialność
29 II,16 |        masz prawa przypominać mi moich obowiązków względem króla!~-
30 II,17 |  spowiedzi byłem i do wszystkich moich praktyk szczerze się przyznałem.
31 II,20 |          nie wspominać, żeby tam moich intencyj na wspak nie wzięto
32 II,21 |     niewierni Tomasze dotkną ran moich!~- U mnie masz wiarę! -
33 II,21 |        Częstochowę?~- Wiem to od moich ludzi, tychże Kiemliczów! -
34 II,21 |         woli miłościwych państwa moich negować ani od przedsięwzięcia
35 II,22 |       przygody, nie ujdzie żyw z moich rąk!~- Nie będzie potrzeby -
36 II,26 |           Ot! ta blizna... Ludzi moich pobił sam jeden i uszedł...
37 II,26 |       tej dziewki i nigdy mi ona moich kiejdańskich uczynków nie
38 II,26 |       nagrody przedstawię, boś w moich oczach już wart tego.~-
39 II,34 |       dziesiąte pokolenia mnie i moich Tatarów wspominać będą!...~-
40 II,39 |          do pułkowników:~- Wedle moich rozkazów, wszyscy powinni
41 III,3 |    Szwedowi służą, niech do psów moich poselstwa odprawują, gdyż
42 III,6 |         Zaniechać go! On wziął w moich oczach, niech ją samemu
43 III,7 |         uczcie na nocleg, między moich Tatarów. Szałas mam wygodny,
44 III,7 |             To ja cię wszystkich moich arkanów wyuczę! - zawołał
45 III,8 |     ofiarując. Nie lekceważę tak moich żołnierzy, jako myślicie,
46 III,11|        tyle wart, co wichtarze u moich butów.~- O tym i nie ma
47 III,12|      strzeże on się dobrze i bez moich fortelów nie dacie sobie
48 III,13|      strzeże on się dobrze i bez moich fortelów nie dacie sobie
49 III,19|        wojska powyprawiane wedle moich rozkazów?~- Rajtarie wyszły
50 III,20|      fałsz nie postał na wargach moich, nigdy nie splamił mnie
51 III,23|         amnestii wyłączon. Ludzi moich u samych bram Warszawy poszarpał