Tom, Rozdzial

 1  I,10 |          i Trzcianą! Wszakże to i Gustaw Adolf, który w całej Europie
 2  I,10 |         jego królewska mość Karol Gustaw, wbrew rozejmowi i mimo
 3  I,10 |     szwedzki oświadczał, że Karol Gustaw przysyła swe wojska krewnemu
 4  I,14 |         więcej się osłabił.~Karol Gustaw gotów był sypać obu rękoma
 5  I,14 |           wszystkimi trzema Karol Gustaw, król szwedzki, z całą zwycięską
 6  I,14 |   strażników nie stało... I Karol Gustaw wie o tym dobrze, i nie
 7  I,14 |   istotnie opanował... Lecz Karol Gustaw nierad tego czynić, by sąsiedzkiej
 8  I,22 |       wzięta!... Niech żyje Karol Gustaw!~Tu dopiero spostrzegł,
 9  I,24 |       panuje nam miłościwie Karol Gustaw.~- Prawda!... Consuetudo
10  I,25 |          mojego zdania musi Karol Gustaw o miastach pruskich pomyśleć,
11 II,7  |      uszedł na Śląsk, i sam Karol Gustaw dziwił się łatwości, z jaką
12 II,9  |           i narzekać. Wszak Karol Gustaw uwolnił ich od tyrana, wszak
13 II,10 |      pięciu królów i państwa ich: Gustaw, syn Eryka, osieł leniwy,
14 II,10 |         przerwał starosta.~"Piąty Gustaw Adolf - czytała panna -
15 II,10 | utrapienia i niezgody."~- Tak! to Gustaw Adolf - rzekł starosta. -
16 II,11 |   ciernistą drogą iść każe. Karol Gustaw przyjmował ich z otwartymi
17 II,11 |          mówiono bowiem, że Karol Gustaw odebrawszy hołd od południowych
18 II,11 |         były w skarbie...~- Karol Gustaw to nie wasz dawny Jan Kazimierz,
19 II,16 |           naszym jest teraz Karol Gustaw! Patrzcie więc, byście nie
20 II,20 |          niebezpieczeństwo. Karol Gustaw głaskał jeszcze i pochlebnymi
21 II,29 |           ratunku i pomocy, Karol Gustaw pogardził nim. Byłby pod
22 II,39 |        może być, żeby też i Karol Gustaw się nie ruszył, musimy więc
23 II,39 |            byle marudzić, a Karol Gustaw z elektorem uderzą przez
24 III,1 |       żyło, siadało na koń, Karol Gustaw bawił ciągle w Prusach,
25 III,1 |   zachęcić, postanowił więc Karol Gustaw skruszyć powstanie, zetrzeć
26 III,1 |       Wejher bronił, ruszył Karol Gustaw do Rzeczypospolitej, aby
27 III,1 |         czym pokrzepić. Sam Karol Gustaw wprędce pomiarkował, jak
28 III,1 |        straszliwych.~Próżno Karol Gustaw po wsiach i miastach ogłaszać
29 III,1 |            Na to odpowiadał Karol Gustaw:~- I ja, gdybym był Wittenbergiem.~
30 III,1 |   Tymczasem przyciągnął sam Karol Gustaw z główna siłą i armatami
31 III,1 |         rękami.~Pod wieczór Karol Gustaw przybył do Garbowa, wesół
32 III,1 |      uczynił?~- Czarniecki!~Karol Gustaw umilkł i począł patrzeć
33 III,1 |           pobladł i umilkł. Karol Gustaw, gdy był wesół, zdawał się
34 III,1 |    Mniejsza z tym! - odparł Karol Gustaw. - Czarniecki nie rozbity
35 III,1 |          Oficerowie wyszli, Karol Gustaw został sam. Przez czas jakiś
36 III,1 |        tym kraju rozbudzić?~Karol Gustaw wobec wojska i jenerałów
37 III,4 |        chorągwi.~Szedł więc Karol Gustaw na Narol, Cieszanów i Oleszyce,
38 III,6 |          mi wojsko" - mówił Karol Gustaw. Lecz właśnie Czarnieckiemu
39 III,6 |        tumulty w obozie, iż Karol Gustaw rozkazał w samym Leżajsku
40 III,6 |         powodu. Wówczas sam Karol Gustaw postanowił zawsze iść z
41 III,6 |       król! Ratujcie króla!~Karol Gustaw zaś zaraz w pierwszej chwili
42 III,6 |           konie! - krzyknął Karol Gustaw.~I obaliwszy pchnięciem
43 III,7 |         cofnąć nie zdołali.~Karol Gustaw w boki się wziął z radości,
44 III,8 |         na krotofilę, którą Karol Gustaw sobie z jeńcem wyprawiał.
45 III,8 |    krotochwil - rzekł nagle Karol Gustaw. - Bierzcie go i miejcie
46 III,9 |           których stał król Karol Gustaw z główną armią szwedzką,
47 III,24|     wielka potęga szwedzka. Karol Gustaw kazał jej swego czasu umyślnie
48 III,25|     wielka potęga szwedzka. Karol Gustaw kazał jej swego czasu umyślnie
49 III,26|      polski miał przegrać.~"Karol Gustaw i elektor pobili wszystkie
50 III,26|         Wytłumaczono mu, że Karol Gustaw umyślnie porozsyłał przesadzone
51 III,26|          poczęto prawić, że Karol Gustaw, który po bitwie warszawskiej