Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          więc i nie szczędziły mu słów, wzajemnie się w pochwałach
 2  I,1  |       jakoby z nieba! Od konfuzji słów mnie brakuje.~- Nie bardzoś
 3  I,1  | młodzieńca, a teraz, po tej burzy słów, śmiechu i wesołości, takie
 4  I,6  |          jego postaci rycerskiej, słów, zaklęć, kochania. ~Tymczasem
 5  I,6  |       było myśleć bez trwogi. Nie słów, ale uczynków trzeba było
 6  I,9  |        byłoby lepszego balsamu od słów waszmości.~- Zdrajcaże ci
 7  I,10 |       upojony wielkością własnych słów i przekonany, że tej nocy
 8  I,13 |     posłów, z którymi kilkanaście słów uprzejmych zamienił, po
 9  I,13 |           żal, dla którego innych słów nie znalazł, jeno wykrzyk
10  I,13 |        stronie. Uchem łowił szmer słów Oleńki, chrzęst jej lamowej
11  I,13 |       ugodę rozpoczynającą się od słów:~"Nie mogąc lepiej i dogodniej
12  I,19 |     powiedziałbym mu do ucha parę słów, od których skóra by na
13  I,20 |           Kmicic odetchnął, bo ze słów i głosu poznał, że pan miecznik
14  I,22 |        Kmicica w Billewiczach, ze słów Zagłoby i Skrzetuskiego,
15  I,24 |        się na nowo. Szkoda czasu, słów i nowej męki.~"Nie pójdę!" -
16  I,25 |  Zołtareńko "pohałasować" - wedle słów hetmana - ze Szwedami, ale
17  I,25 |             Ze zdumieniem słucham słów waszej książęcej mości! -
18  I,25 |         skrupuły w tobie od moich słów rebelizowały, i nie spodziewałem
19  I,26 |         ręku i z tym się zgódź, a słów próżno nie trać! Pogoń nie
20  I,26 |         Umilkli obaj.~Jednakże ze słów Kmicica ukazywało się jasno,
21 II,2  |        umieścił kilka nieśmiałych słów na własną obronę, doznał
22 II,4  |       mając innych dowodów, prócz słów, nie zdoła go przekonać
23 II,9  |        Wielkopolsce dzieje, na to słów w ludzkiej gębie brakuje...~
24 II,11 |         do Szwedów!~I na poparcie słów błyskało tysiące szabel.~
25 II,11 |      wyjazdu z Kiejdan.~Słuchając słów Weyharda Wrzeszczowicza
26 II,12 |         litanię, a wówczas grzmot słów rozlegał się z jednego końca
27 II,12 |      Kmicic słuchał ze zdumieniem słów księdza Kordeckiego, które
28 II,14 |        idzie na nas!~Słuchał tych słów młody mniszeczek, siedmnastoletnie
29 II,14 |         Najświętszej Panny... Ot! słów w gębie nie staje!... Ja
30 II,15 |           Kmicic zamieniwszy parę słów z Czarnieckim rzekł:~- Pójdę
31 II,16 |        waćpan... Mam ci też kilka słów rzec.~- I ja waćpanu.~-
32 II,19 |          mu:~- Nie traćcie próżno słów i czasu!... Samych was nędza
33 II,19 |          i lekceważeniem słuchali słów mówiącego, teraz poczęli
34 II,20 |       piersi słuchając wzniosłych słów wygnanego króla, który wytykając
35 II,21 |           się nad bystrością tych słów, najbieglejszego statysty
36 II,23 |        jakie dowody, prócz gołych słów, może złożyć?...~Dawne winy
37 II,23 |        oblicze silniej jeszcze od słów go broniło.~- Bóg patrzy
38 II,28 |       słuchał z lubością własnych słów, przymykając przy piękniejszych
39 II,30 |           obiecuję.~Słuchało tych słów królewskich duchowieństwo,
40 II,31 |           obiecuję.~Słuchało tych słów królewskich duchowieństwo,
41 II,32 |          pieśń poczynającą się od słów:~ ~Wittenberku, nieboże,~
42 II,37 |           królewskie listy prawdę słów Kmicicowych potwierdzały.
43 II,38 |           królewskie listy prawdę słów Kmicicowych potwierdzały.
44 III,6 |         nie słyszał już ostatnich słów, bo z ran, z upływu krwi
45 III,15|         mnie weźmie a choć i mnie słów w gębie nie brak, przecie
46 III,16|       uciekał, zaczynającą się od słów:~ ~Bóg cię z dzieciątkiem
47 III,20|     zadrżał, a oficer słuchał jej słów bledniejąc jak chusta, na
48 III,24|         tej ekspedycji, ale kilka słów wyjaśniało jej przyczyny.
49 III,25|         tej ekspedycji, ale kilka słów wyjaśniało jej przyczyny.
50 III,30|       chwili nie umiał, na więcej słów modlitwy się nie zdobył,