Tom, Rozdzial

 1  I,2  |           straszliwą blizną przez czoło, oko i policzek, z jednym
 2  I,5  |       chodził, i znów czuprynę na czoło nagarniał, wreszcie zniecierpliwił
 3  I,5  |           czuprynę począł ręką na czoło nagarniać.~- Mój królu ! -
 4  I,5  |          Zimny pot wystąpił mu na czoło, włosy zjeżyły się na głowie
 5  I,9  |     którzy śmiało mogli mi stawić czoło.~- Aza mogli być tacy?~-
 6  I,9  |    Kmicica opadła na poduszki, na czoło wystąpił mu pot obfity i
 7  I,13 |         jakieś brwi czarne, białe czoło i jasne włosy. To ona!~Kmicic
 8  I,13 |       rzucające na policzki, i to czoło jasne, spokojne, kochane...
 9  I,13 |         bliżej mogli dostrzec, że czoło to było gęsto kroplami potu
10  I,14 |       chwycił brzemienne troskami czoło w obie dłonie i począł chodzić
11  I,15 |        kratę i przycisnął do niej czoło, ale przez chwilę nic nie
12  I,18 |        chcąc całym frontem stawić czoło.~Lecz Jan Skrzetuski, który
13  I,19 |          własnemu królowi stawiał czoło, monarchom sądził się być
14  I,19 |          chwili jednak zmarszczył czoło i rzekł:~- Tu teraz wszystko
15  I,19 |          nagle i uderzył dłonią w czoło.~- Dwie chorągwie jazdy
16  I,20 |       wodza coraz silniej oblewał czoło.~Nagle zmiął list w ręku
17  I,23 |     natomiast palnął się dłonią w czoło i zakrzyknął:~- Głupim!
18 II,6  |      sobie pan Zagłoba obcierając czoło, które pociło mu się obficie. -
19 II,14 |          odetchnął. Pot zlewał mu czoło, koszula dymiła, twarz miał
20 II,15 |          Pan Czarniecki prowadził czoło. Kmicic pochód zamykał.~
21 II,17 |       Ksiądz Kordecki stawiał jej czoło z niepohamowaną energią,
22 II,18 |        Jemu zaś żyły wystąpiły na czoło, oczy w ciemności świeciły
23 II,19 |       Wrzeszczowicz uderzył się w czoło.~- Na Boga! - rzekł. - Od
24 II,19 |              Tu począł trzeć ręką czoło. - Co nam z tego? - rzekł
25 II,24 |       mgnieniu oka wysunął się na czoło, lecz Kmicic, zamiast złączyć
26 II,25 |           ust opadający. Wyniosłe czoło i rzymski nos dodawały piękności
27 II,26 |           głowę, począł całować w czoło i pocieszać:~- Jędrek! takiś
28 II,27 | Krzysztoporski uderzył się ręką w czoło.~- Mróz mi mentem pomięszał,
29 II,35 |     wijące się loczki zdobiły jej czoło, bystre oczka strzygły ku
30 III,3 |           krople potu uperliły mu czoło, lecz wszystko na próżno,
31 III,4 |           mogły jako tako stawiać czoło krokom Czarnieckiego, poczęły
32 III,4 |       polu z szablą w ręku stawić czoło polskiej jeździe.~Dnia 20
33 III,4 |          Sweno wyjechali zaraz na czoło.~- Poznaję tych ludzi -
34 III,4 |         mało ich, by nam stawiali czoło, ale po lasach muszą być
35 III,4 |   wyprowadził Kanneberg, stanowił czoło i dumę całej armii szwedzkiej;
36 III,6 |        miał ostre, bardzo wysokie czoło, na nim chmurne jowiszowe
37 III,6 |        byłby mu może stawił także czoło i zginąłby niechybnie, ale
38 III,8 |           gdzie się brwi schodzą, czoło podnosiło mu się w duże
39 III,9 |           stawili w otwartym polu czoło i w dwie godziny później
40 III,15|       piechota próbowała postawić czoło w ulicy i posiłkowana z
41 III,15|           nieco i z potu uznojone czoło obetrzeć. Nagle spojrzał
42 III,15|         zrosił mu w jednej chwili czoło i - o dziwo! - ów feldmarszałek,
43 III,17|          oszmiański uderzył się w czoło.~- Czekaj no, wasza książęca
44 III,24|           on z pewnym powodzeniem czoło samemu Czarnieckiemu, dlatego
45 III,25|           on z pewnym powodzeniem czoło samemu Czarnieckiemu, dlatego
46 III,27|       podczas gdy Litwa uderzy na czoło wojsk, on z Tatary mógł
47 III,27|    stanowić o losach bitwy. Toteż czoło hetmana zachmurzyło się
48 III,27|          go samym końcem szabli w czoło.~- Christ! - krzyknął po
49 III,27|     Andrzej uderzył się pięścią w czoło, przez chwilę znać było,
50 III,31|       pełna, światu całemu stawić czoło gotowa; w kości zaś napastników