Tom, Rozdzial

 1  I,1  |        Ktoś ty jest? jakiś jest? Żyw chodzisz po świecie? czy
 2  I,5  |          w oknach :~- Bywaj, kto żyw ! bywaj !~Żołnierze, którzy
 3  I,6  |           że póty tylko, póki on żyw, macie na kim krzywd waszych
 4  I,7  |       się splamił, iż jeśli jest żyw, katu oddany być powinien,
 5  I,9  |        pewno, żem spod jego ręki żyw wyszedł? Sam też sobie przyznaję,
 6  I,14 |      przecie on tego wysłuchał i żyw dotąd, i ci, którzy ów wyraz
 7  I,16 |      Boga! nie spadnie, pókim ja żyw!... Błagam waszą książęcą
 8  I,17 |           jeno pan hetman. Pókim żyw, nie będzie z tego nic!~-
 9  I,20 |    billewiczowskiej głowy, pókim żyw! Pomyśl waćpan, ktom jest,
10  I,25 |          znajduje oporu, ale kto żyw opuszcza dawnego pana i
11  I,25 |           Tatarzy, elektor i kto żyw naokoło. A my z księciem
12  I,26 |          książęca mość Bogu, żeś żyw dotąd, bo żeby nie to, żem
13  I,26 |    książęca mość Bogu, żeś dotąd żyw, i kwita!~- Nie, panie kawalerze!
14  I,26 |  porzuciłem waszą stronę i pókim żyw, póki mi tchu w gardzieli
15 II,1  |       który zapłaci.~- Byle stąd żyw wyjechał.~Tak rozmawiając
16 II,6  |        Bijże tych psubratów, kto żyw! Bij, kto w Boga wierzy,
17 II,15 |        Puścił ją. A sam zdrowy i żyw do tej pory; do bitwy chodzi
18 II,17 |       wojna w całym kraju... kto żyw, w pole wychodzi!~Co działo
19 II,17 |          tu widzicie, jeśli jeno żyw będę, jeżeli zdołam się
20 II,22 |          na myśl, że póki książę żyw, zemsta nie uciecze, a najlepsza
21 II,22 |        Boże przygody, nie ujdzie żyw z moich rąk!~- Nie będzie
22 II,24 |  usłyszał cichy jęk.~- Dla Boga! Żyw! - zakrzyknął.~- Zdjąć mu
23 II,24 |         głębiej.~- Dycha! dycha! Żyw! - powtórzyło kilka głosów.~
24 II,25 |      okolicy ciągnie ku nim, kto żyw i kto szablę w garści utrzymać
25 II,32 |      szerzyła się jak pożar. Kto żyw, przystępował do niej, zarówno
26 II,33 |     prezentować się królowi. Kto żyw, chciał widzieć ów czambulik,
27 II,34 |         się tam dowiedzieli, żem żyw?~- Od ludzi Kuklinowskiego.
28 III,6 |         Carolus!~- Na Boga! Póki żyw, tak nie uciekał przed nikim,
29 III,7 |        Trąby grały larum, by kto żyw, chronił się do miasta,
30 III,7 |        zawsze jedno, a ja, jakom żyw, widziałem czółna nad brzegiem.
31 III,8 |        Myślę, że siostrzan waści żyw być musi, bo inaczej woda
32 III,8 |      Słusznie waść mówisz! Jeśli żyw, powinien bym go kazać koniem
33 III,8 |      Bogu i Najświętszej Pannie! Żyw chłop, to go i wydostanę.
34 III,12| miłościwy królu, Babinicz! Jeśli żyw wyjdzie, będzie mógł powiedzieć,
35 III,12|             Tak będzie, jakom tu żyw, tak będzie! I zaraz szturm
36 III,13| miłościwy królu, Babinicz! Jeśli żyw wyjdzie, będzie mógł powiedzieć,
37 III,13|             Tak będzie, jakom tu żyw, tak będzie! I zaraz szturm
38 III,23|  powietrzu - i tym bardziej, kto żyw, chwytał za broń.~W mig
39 III,23|          uradował się, iż książę żyw i zdrowy, o tyle zatroskały
40 III,26|          prowincji pruskiej.~Kto żyw, chwytał za broń, by dać
41 III,28|        Laudzie. Na tę wieść, kto żyw był, wychodził witać. Więc
42 III,28|          z dnia na dzień, bo kto żyw, biegnie do niego, wszystkie
43 III,29|         Po ugaszeniu pożaru, kto żyw, począł zbierać rannych,
44 III,31|     jakoby gorączkowym głosem:~- Żyw jeszcze czy zmarły?~- Żyw,
45 III,31|        Żyw jeszcze czy zmarły?~- Żyw, ale śmierć nad nim.~Tu
46 III,31|        bo jej oddechu zbrakło.~- Żyw jeszcze - odrzekł ksiądz.~
47 III,31|     odpowiedzią, że pan chorąży "żyw jeszcze", na koniec jeden
48 III,31|           usłyszał, że nie tylko żyw, ale i zdrowy będzie, bo
49 III,32|     siadła na koń; z tłumów, kto żyw, dopadał wozów, bryczek,