Tom, Rozdzial

 1  I,1  |           tam niespokojna strona, szabli z ręki nie popuść. Toteż,
 2  I,1  |  białogłowy u nas w butach i przy szabli chodzą i partiom hetmanią,
 3  I,4  |           pochewki, wiszącej przy szabli, nieodstępny instrument,
 4  I,7  |         zaniedbał. Jeśliś taki do szabli jak do komendy, to i nie
 5  I,7  |           nie wydobywając jeszcze szabli, obejrzał się naokoło po
 6  I,7  |           Uważaj waćpan na koniec szabli... Nie wyginaj tak dłoni,
 7  I,9  |          Ręką, nawet mimo woli do szabli wiszącej nad łożem sięgnął,
 8  I,10 |       narzekał, udawał Katona,~Od szabli wolał pióro z gęsiego ogona;~
 9  I,11 |        się po boku jakby szukając szabli.~- Jak to? - rzekł - jak
10  I,12 |     przymawia, a jak przyjdzie do szabli, to go nie masz. Sam za
11  I,14 |        nie puściły. Porwał się do szabli, musiano go związać. Teraz
12  I,17 |      głownię ciężkiej dragońskiej szabli i powtórzył:~- Innej nie
13  I,17 |             Jezus Maria! toć ja i szabli nie mam! - krzyknął Kowalski.~-
14  I,18 |        nie miał nikogo na długość szabli przed sobą, zwracał twarz
15  I,18 |        wymknąwszy się spod jednej szabli, biegł jak pod smycz pod
16  I,18 |        pod cięciem czekającej nań szabli.~Środkiem wirydarza biegały
17  I,22 |           zarówno w języku, jak w szabli.~- Co waść przez to rozumiesz? -
18 II,4  |        wpierw Kmicic głownią swej szabli w czuprynę gruchnął. Palce
19 II,4  |      przesuwając co chwila sztych szabli pod ramionami synów.~Lecz
20 II,4  |          zapuszczając ostrze swej szabli między szprychy woza i bodąc
21 II,4  |     każdemu...~Kmicic, wsparty na szabli, oddychał ciężko i milczał,
22 II,5  |       twój dowcip wart był twojej szabli, to byś już hetmanem wielkim
23 II,5  | pachołkiem, nie większym od mojej szabli. Ale już był jako anioł.~-
24 II,7  |          nim wysmaruje, ma być od szabli, szpady i włóczni bezpieczen.
25 II,23 |           przejechał.~- To nie od szabli, miłościwy panie, jedno
26 II,23 |       głębszą jeszcze szczerbę od szabli noszę, którą szczerbą mało
27 II,24 |    szybkie. I nadludzkimi ciosami szabli kruszył ludzi, jak piorun
28 II,25 |        zasadziwszy ją na rękojeść szabli, szedł z gołą głową, podpierając
29 II,26 |        dopóki pary w nozdrzach, a szabli w garści... Jeno mi o tę
30 II,28 |         wyrostka ojczyźnie służę, szabli z garści nie popuszczam!
31 II,34 |          waszmość, któryś jest do szabli jeniusz, swoje arkana mi
32 III,4 |          jeno wsunąwszy mu sztych szabli tam, gdzie szyja piersi
33 III,4 |        się wzdłuż ostrza polskiej szabli, tylko zachwiała mu się
34 III,4 |     zachodzące słońce grało mu na szabli, więc otoczyła go jakoby
35 III,4 |          natomiast wygięty koniec szabli małego rycerza spadł z piorunową
36 III,6 |        ostrogami bość, ale płazem szabli okładać, i tak pędzili jeden
37 III,7 |     okrutnie wąsikami ruszać i po szabli się macać, że pana Zagłobę
38 III,8 |        kładąc nieznacznie rękę na szabli, Zagłoba. ~Król na to:~-
39 III,15|       ukazuje krzywcem zabrukanej szabli na bramę.~- Nie dosyć na
40 III,17|        łapał się tylko za głownię szabli, powtarzając: "Bij, kto
41 III,23|           Owszem, kto nie chwycił szabli lub dzidy zimą, ten schwytał
42 III,23|      Bodajem go kiedyś na długość szabli spotkał!~- Pewnie byś waćpan
43 III,23|           byś waćpan na głębokość szabli leżał w ziemi... Ale nie
44 III,27|   błyskawicznych ruchów rapiera i szabli ni odróżnić księcia od Kmicica.
45 III,27|        nowo, ciął go samym końcem szabli w czoło.~- Christ! - krzyknął
46 III,27|        całej siły, po czym sztych szabli oparł mu na gardle, aż skóra
47 III,27|      Andrzej i uderzył rękojeścią szabli Wojniłłowiczowskiego konia
48 III,27|          jako zadana samym końcem szabli, nie była zbyt ciężką.~Pan
49 III,30|     bitwie nos rozbito głownią od szabli, skłonił się, dał Kmicicowi