Tom, Rozdzial

 1  I,1  |           nim wszystkie z należytą powagą odmówiła. Ale potem jej
 2  I,2  |            i słaniają się, i idą z powagą pijacką. Przed innymi szedł
 3  I,3  |             dygnęła z nadzwyczajną powagą, a pan Kmicic wargi przygryzł,
 4  I,3  |       znowu dygnęła z nadzwyczajną powagą, a orszańskim zabijakom
 5  I,5  |           postanowiła przyjąć go z powagą i zimno, jednak nie mogła
 6  I,7  |     kościele wypoczywa, od czego i powaga jej rośnie, a król jegomość
 7  I,9  |        cieszy się między kozactwem powagą, porwał Skrzetuskiemu umiłowaną
 8  I,10 |       Ostrożka, z taką godnością i powagą, jakby wyłącznie jemu były
 9  I,12 |      rysach, z których biła pycha, powaga i potęga. Była to gniewliwa,
10  I,17 |          babki; więc poznaj to, że powaga kilku pokoleń we mnie spoczywa,
11  I,17 |          się, bo rzeczywiście jego powaga wobec takiego Mirskiego
12  I,21 |         wnet cały kraj powstanie i powaga radziwiłłowska zmaleje w
13  I,23 |         Bogusław będzie największą powagą w Prusiech i całkiem może
14 II,5  |           szwedzkie czeka, aby pod powagą króla szwedzkiego na was
15 II,6  |            nie radzono.~Gasił więc powagą najpoważniejszych pułkowników.
16 II,6  |  przyjmując z odpowiednią godności powagą życzenia.~Winszował pierwszy
17 II,6  |          Zagłoba spojrzał z dumą i powagą po obecnych, aż Rzędzian
18 II,6  |         Powinieneś... - przerwał z powagą pan Zagłoba.~- O jedno też
19 II,6  |     przecie nie z takim uznaniem i powagą, jakiej by sobie pan eks-regimentarz
20 II,12 |          Przyznać trzeba - rzekł z powagą pan Zamoyski - że w tych
21 II,13 | Zamoyskiego, najstarszego wiekiem, powagą i urzędem, on zaś powstał
22 II,15 |           stropieni, ze smutkiem i powagą w twarzach. Dojechawszy
23 II,16 |   zgromadzeniem zakonnym. Zaledwie powaga przeora i pana Zamoyskiego
24 II,19 |      przystanął i kłaniał mu się z powagą czapką. Nie dziwota! Czuł
25 II,19 |     wzniósł w górę i mówił dalej z powagą i spokojem zaziemskim:~-
26 II,21 |           panowie! - odezwał się z powagą król - nie wiedzieliśmy,
27 II,21 |         Kiemliczówna est - rzekł z powagą ksiądz kanclerz królowej,
28 II,21 |       lepiej!...~Na to ozwał się z powagą prymas:~- Nie chcę ja woli
29 II,23 |           królewska mość - rzekł z powagą - losy ojczyzny i Kościoła
30 II,25 |            obwódką okolone. Wielka powaga, ale przy tym niesłychana
31 II,25 |        poszli śladem marszałka, bo powaga duchowna broniła.~Lecz nuncjusz
32 II,26 |          szarpały, od czego mnie i powaga waszej królewskiej mości
33 II,28 |         słuchać musisz - odrzekł z powagą wojewoda.~- Że słuchać muszę,
34 II,28 |             głową kiwnął i rzekł z powagą:~- Jedź, wasza miłość, spokojnie.~-
35 II,29 |        majestatem w twarzy i zimną powagą śmierci.~Żołnierze przychodzili
36 II,30 |           tych starcach majestat i powaga; gdzieniegdzie wśród sędziwych
37 II,31 |           tych starcach majestat i powaga; gdzieniegdzie wśród sędziwych
38 II,37 |            jaśnie wielmożny hetman powagą swą za niego ręczy, to tak
39 II,37 |        spoglądać i mówić z większą powagą:~- Choćby tu sam Kmicic
40 II,37 |      potrafiłbym go moją hetmańską powagą osłonić; proszę zatem waszmościów,
41 II,38 |            jaśnie wielmożny hetman powagą swą za niego ręczy, to tak
42 II,38 |        spoglądać i mówić z większą powagą:~- Choćby tu sam Kmicic
43 II,38 |      potrafiłbym go moją hetmańską powagą osłonić; proszę zatem waszmościów,
44 II,40 |            z prawdziwie senatorską powagą hetman - waćpanu ani twojemu
45 III,3 |    żołnierstwem, przestróg i rad z powagą udzielając, których wszyscy
46 III,11|     Zagłoba przyjął z nadzwyczajną powagą i godnością, a pomoc przyrzekł
47 III,14|      tamtej urodą, ale taka w niej powaga i nieprzystępność, jakby
48 III,18|          Mości mieczniku - rzekł z powagą książę - posądziłeś mnie
49 III,23|         między pospólstwem czcią i powagą. Sakowiczowi żal było zostawiać