Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      rozmawiał.~Oleńka spoglądała nań z boku, rada, że je i pije,
 2  I,3  |          Śnieg migotał, jakby kto nań iskry sypał; z białych dachów
 3  I,5  |        znana dotąd trwoga zaczęła nań nadlatywać z mroku, z głębin
 4  I,7  |      nieruchomie i tylko patrzyła nań błędnie; więc rycerz ozwał
 5  I,8  |           sercu pannie, jeśli się nań skrzywi, to jej przecie
 6  I,14 |   otworzył szeroko oczy i patrzył nań, jakby go nigdy dotąd nie
 7  I,17 |   posłuszeństwo wypowiadać i rękę nań podnosić, ale gdy zdrada
 8  I,18 |      zaraz pod cięciem czekającej nań szabli.~Środkiem wirydarza
 9  I,19 |          Ganchof.~Książę spojrzał nań i rzekł z przyciskiem:~-
10  I,19 |      poprowadzę.~Ganchof spojrzał nań ze zdziwieniem.~- Ekspedycja? -
11  I,22 |          drugi list, ale zaledwie nań okiem rzucił, twarz rozjaśniła
12  I,25 |          go, ale zawsze spoglądał nań z ciekawością, raz: dla
13 II,4  |     szarej świty, ani do tego, by nań kiwano rękawicą. Wróciwszy
14 II,4  |         wyłożona. Kmicic spojrzał nań i serce zabiło mu w piersiach.~
15 II,7  |      firankami jego łoża i kiwała nań ręką, jakby chciała rzec:
16 II,8  |         księcia Janusza, patrzyli nań z podziwem i uwielbieniem.
17 II,9  |    zwrócił się ku niemu i patrząc nań groźnie, rzekł:~- U mnie
18 II,10 |         nie doścignie, zbliży się nań sąd mój i pozostawi państwo
19 II,11 |           że oczy wszystkich były nań zwrócone, iż go jedni i
20 II,15 |          nad nim i ulewa piorunów nań spada; jednak gorzał, a
21 II,21 | odprawiającego wotywę, spoglądali nań ze czcią i uszanowaniem.
22 II,24 |           junaka.~Kmicic najechał nań tak blisko, że prawie trącili
23 II,33 |           go wielbić i wdzięcznie nań spoglądać, a potem już i
24 II,35 |           panu Kmicicu i patrzyły nań z uporem tak pełnym zalotności,
25 II,39 |         nie wchodząc, natychmiast nań uderzyć, nie dać mu odzyskać
26 II,39 |          obrócić - dlatego rychle nań następować trzeba, póki
27 II,40 |          słowa hetmańskie wywarły nań jakiekolwiek wrażenie. Twarz
28 II,41 |      odmawiać.~Po chwili przyszła nań ulga, uspokoił się znacznie
29 III,1 |            coraz bliżej następują nań z tyłu, tak i owe partie
30 III,4 |         Wołodyjowskiemu i patrząc nań z podziwem, a on tylko wąsikami
31 III,4 |         było doskonale, bo padały nań czerwone promienie zachodzącego
32 III,6 |        więc gdy jeszcze przyszły. nań owe piętna, stawał się straszny.
33 III,6 |        natychmiast, król wskoczył nań i skręciwszy koło samego
34 III,6 |      polskiego, który już wznosił nań szablę, jednym susem wydostał
35 III,6 |          Rzeczypospolitej. Ciasne nań termina przyszły!~- Vivat
36 III,8 |         oczach; Zagłoba popatrzył nań przez chwilę ze zdumieniem,
37 III,10|          Pan Czarniecki popatrzył nań przez chwilę w zamyśleniu.~-
38 III,11|          wysunął naprzód i począł nań spoglądać jak sędzia sprawiedliwy,
39 III,11|   strzemienia tatarskiego zawołał nań:~-- Panie Kmicic! Panie
40 III,12|       kilkanaście kartaunów ziało nań ogniem nieustannym, rzucano
41 III,13|       kilkanaście kartaunów ziało nań ogniem nieustannym, rzucano
42 III,16|       krwi, jednocześnie przyszły nań choroby, jednocześnie zwaliły
43 III,17|    Bogusław po raz drugi spojrzał nań badawczo, po czym siadł
44 III,20|         służbę - odrzekła patrząc nań ze współczuciem dziewczyna -
45 III,23|         włożyć, i za to inwektywy nań ci niewdzięczni ludzie rzucają,
46 III,23|       Bugu i sam Szteinbok wysłał nań znaczny podjazd, z którego
47 III,24|          uznał, że zadanie, jakie nań włożono, wcale sił jego
48 III,25|          uznał, że zadanie, jakie nań włożono, wcale sił jego
49 III,27|          Michał Kazimierz, uderza nań z boku ze swą nadworną husarią