Tom, Rozdzial
1 I,8 | waćpannie nie podoba? Dajże mnie nadzieję!~- Nie mogę, nie mogę...~-
2 I,10 | żołnierzem wielkie rokującym nadzieje. Nad ostgotlandzką pułkownikował
3 I,12 | z Wielkopolanami.~- Mam nadzieję, że to Bóg wszystko jeszcze
4 I,12 | prawda! Wszelako miejmy nadzieję, że Pan Bóg pomoże.~- Jedźmy
5 I,12 | tu przyślę do wyboru. Mam nadzieję, że waszmościowie dobrodzieje
6 I,13 | książę - odparł Kmicic - mam nadzieję, że nie masz między nimi
7 I,13 | waćpan uczyń.~- Daj mi jeno nadzieję, że jak uczynię, to i ciebie
8 I,13 | dla którego zostawiła mu nadzieję, był ten, że w głębi serca
9 I,16 | siebie, i dla ciebie. Mam nadzieję, że jeszcze ulepię z tego
10 I,17 | załoga szwedzka, zniweczy nadzieję uwolnienia ich w umysłach
11 I,17 | Stanisław Skrzetuski.~- Miałem nadzieję, pókim Szwedów nie zobaczył -
12 I,19 | przychodzi, choć mamy w Bogu nadzieję, że rychło pomsta ich dosięgnie.
13 I,21 | pomoc Kmicicowi miał był nadzieję, że jeszcze może Wołodyjowskiego
14 I,23 | gdyby pan marszałek powziął nadzieję, że i koronę wielkoksiążęcą
15 I,23 | córką wianem wziąść. Tę nadzieję w nim obudź, a skusi się,
16 II,7 | Szwedów przechodziło wszelkie nadzieje. Województwa poddawały się
17 II,8 | nagle do Janusza.~- Mam też nadzieję, że go kara nie minie, i
18 II,10 | zakrzyknął Kmicic. - Nadzieję proroctwo zostawuje! Więc
19 II,10 | proroctwem będą... Balsam i nadzieję wlałaś mi do duszy strapionej...
20 II,13 | zwątpieniem i sam począł tracić nadzieję?~A przecie tu ludzie, te
21 II,16 | uczynili Millerowi niejaką nadzieję zgody. Ledwie to usłyszał,
22 II,17 | pomiarkować. Sznurka, mam nadzieję, że już nie ugaszą, bo będzie
23 II,18 | pojedyncze straże, ale miał nadzieję łatwo je przy takiej ciemności
24 II,19 | wrażenie, gdyż jego wszystkie nadzieje wspierały się dotąd na tym
25 II,19 | sam Miller począł tracić nadzieję, a po wysadzeniu kolubryny
26 II,19 | pan straciłeś już wszelką nadzieję?~- A pan, czy ją masz jeszcze
27 II,19 | ukrywam panom, że wszystkie nadzieje moje na nim polegały. Wyłom
28 II,20 | z kraju już były ożywiły nadzieje tych exulów i wielu gotowało
29 II,29 | pomyślną gwiazdę, nie tylko nadzieje swoje i zamiary, ale tak
30 II,29 | początkach oblężenia jeszcze miał nadzieję, że w ostatnim razie może
31 III,1 | Jana Kazimierza stracił nadzieję utrzymania Rzeczypospolitej,
32 III,1 | Kazimierzowe siły, by Prusakom nadzieję pomocy odjąć.~Musiał to
33 III,1 | Czarnieckiego, na którym największe nadzieje Jana Kazimierza i Rzeczypospolitej
34 III,3 | zmieszany, bo Zamość omylił jego nadzieję... Co najwięcej, mimo tego,
35 III,3 | mając niepłonną, jak tuszę, nadzieję, że wasza książęca mość
36 III,3 | ufności mojej nie zawiedzie nadzieje przewyższy, do szczęścia
37 III,4 | miał więc Kanneberg i tę nadzieję, że gdy pokona przeciwnika,
38 III,6 | byle się skrupiło, a mam nadzieję, że tak będzie! - odrzekł
39 III,12| oblężeni z każdym dniem nadzieję odsieczy; owa armia pod
40 III,13| oblężeni z każdym dniem nadzieję odsieczy; owa armia pod
41 III,14| podnieść, a cóż dopiero jakowąś nadzieję powziąść. Sami przyznacie,
42 III,20| Taurogów. W tym całą złożyli nadzieję, spodziewając się kary boskiej
43 III,21| wódz niezrównany, wszystkie nadzieje na walnej bitwie gruntuje,
44 III,23| jednakże tracił coraz bardziej nadzieję, czy się potrafi utrzymać.~
45 III,23| oblatuje, niech w ucieczce ma nadzieję, nie we mnie. Zbytnioś waćpan
46 III,23| Wiśniowieckiego głową. Mamy nadzieję w tym, że pospolite ruszenie,
47 III,24| Daj to Bóg! Tę samą mam nadzieję - odparł żywo Kmicic. Jakbym
48 III,25| Daj to Bóg! Tę samą mam nadzieję - odparł żywo Kmicic. Jakbym
49 III,26| dodał Wołodyjowski. - Miejmy nadzieję, że jego termin się zbliża.
|