Tom, Rozdzial
1 I,8 | doli. Wzgardziłaś mną... bodaj ci się nikt gorszy nie trafił.
2 I,8 | czynić i naprawić wypada. Bodaj mnie kule biły, bom po grubiańsku
3 I,10 | i że całą Wielkopolskę, bodaj po kilku wystrzałach na
4 I,12 | jakiś głos.~- Nie przerywaj! bodaj cię zabito! - wołali inni.~
5 I,13 | teraz za kratą kołatał. Bodaj się tacy ludzie na kamieniu
6 I,13 | Bodajeś konał w rozpaczy! bodaj ród twój wygasł! bodaj diabeł
7 I,13 | bodaj ród twój wygasł! bodaj diabeł duszę z ciebie wywlókł...
8 I,15 | wściekłość go porwała.~- Bodaj cię zabito! - krzyknął na
9 I,15 | jazda do tego zdrajcy! Bodaj was obu pomsta dosięgła!~-
10 I,15 | tamtej strony! - rzekł.~- Bodaj się w słupy soli zmienili
11 I,15 | Kmicic, ale ten niepewny.~- Bodaj go!... Na miłość boską...
12 I,17 | robić?... gdzie jechać?... Bodaj cię pioruny zabiły!~- Jedź,
13 I,17 | w przedzie pana Rocha.~- Bodaj ci kula w pysku stanęła! -
14 I,21 | zgryzoty mnie nie zabiją, a bodaj czy się na tym skończy,
15 I,24 | rzekła po chwili.~- Bodaj tego wszystkiego nie było! -
16 I,24 | Lepiej nic nie mów... Bodaj mnie zabito! mniejsza byłaby
17 II,2 | masz tu na czym pisać?~- Bodaj, że się znajdzie - odparł
18 II,9 | jego się nie poczuwając.~- Bodaj was zabito! - zakrzyknął
19 II,11 | przytoczyć?... Prawdę szczekał... Bodaj go zabito!... A i ów cesarski
20 II,12 | potrzebuję... Mam i więcej... Bodaj was!...~Umilkli wszyscy,
21 II,16 | Znałżeś go waść osobiście?~" Bodaj cię zabito!" - pomyślał
22 II,18 | zdjąć! - rzekł Kosma.~- Bodaj was zabito! Ty, stary, o
23 II,18 | trud, za naszą pracę... Bodaj go!...~- Hojnie was nagrodzę
24 II,21 | zawołał król. - Złoty gość!... Bodaj tacy co dzień przybywali;
25 II,26 | napotkałem księcia Bogusława. Bodaj go Bóg wydał w moje ręce,
26 II,27 | mamy szable przy bokach?~- Bodaj waści! - rzekł rozweselony
27 II,32 | żołnierska powinność.~- Bodaj takich więcej! bodaj więcej...
28 II,32 | Bodaj takich więcej! bodaj więcej... nie panoszyłby
29 II,40 | krwi swojackiej szkoda.~- Bodaj mu pierwej było szkoda!~-
30 III,5 | masz wielkich, jeno małe, i bodaj ziemia pożarła takie, które
31 III,7 | rany przyłóż, to się zgoi. Bodaj się tacy na kamieniu rodzili.
32 III,9 | się spracował! - rzekł - bodaj się tacy na kamieniu rodzili!~
33 III,12| żeby się owoców doczekał.~- Bodaj waści zabito za taką pociechę! -
34 III,12| za okop każę wyprowadzić! Bodaj cię zabito! (powiada). Żreć
35 III,13| żeby się owoców doczekał.~- Bodaj waści zabito za taką pociechę! -
36 III,13| za okop każę wyprowadzić! Bodaj cię zabito! (powiada). Żreć
37 III,14| książę okrutnie zakochany.~- Bodaj go Bóg skarał! - zakrzyknął
38 III,15| krzyknął zdyszany pan Zagłoba - bodaj was zabito! To śmiejecie
39 III,15| od monstrów afrykańskich? Bodaj was zabito! Żeby nie ja,
40 III,15| czego lepszego niewarci! Bodaj was zabito, żeście i onych
41 III,17| nam być chciał krewnym... bodaj go zabito!... jako dworski
42 III,17| byk wiejskim jałoszkom! Bodaj go zabito! Ale poczekasz!
43 III,17| i kosztowności, których bodaj że drugie tyle.~- Sreber
44 III,20| najnieszczęśliwsi ze wszystkich ludzi!~- Bodaj tych wszystkich heretyków
45 III,20| łupią, kradną, więżą... Bodaj wszystko już przepadło!
46 III,21| płeć naszą respektujący.~- Bodaj go tak samo w piekle respektowali! -
47 III,22| włos mnie nie pogrążyła? Bodaj i ciebie tak oczarowano!~-
48 III,22| Brzydniesz mi coraz więcej.~- Bodaj bym nie był ostatnim Polakiem,
49 III,23| wpadła w takie ręce!... Bodaj mnie pan Babinicz do sądnego
|