Tom, Rozdzial
1 I,5 | niezgoda, rozjątrzenie i żal. Było im ze sobą ciężko,
2 I,5 | mówiąc. W sercu nurtował mu żal, chwilami gniew, ale przede
3 I,6 | spełnił, a wówczas chwytał ją żal prawdziwie niezmierzony
4 I,6 | obrony i osądź sprawiedliwie. Żal mnie teraz tych ludzi w
5 I,7 | Nie tylkom pewien, ale i żal mi waćpana, bom o tobie
6 I,8 | stworzenia na świecie. A taki żal mi, że wszystko przepadło!
7 I,9 | jest.~- No, od takiego nie żal po łbie dostać. Dałby Bóg,
8 I,9 | nieprzyjacielem, a tej panny mnie żal, chociaż mnie odpaliła,
9 I,11 | zapasami wyjdą także dzisiaj! Żal z kochanego kąta ruszać
10 I,12 | do końca życia. Czasem i żal, że nie będzie komu sławy
11 I,12 | Wodokty zobaczę, to mi jeszcze żal... Chciałem klin klinem
12 I,12 | intrata była dobra, to nie żal i jęzór sobie wystrzępić.~-
13 I,13 | jest. I gniew, ale zarazem żal niezmierny pochwycił pana
14 I,13 | pochwycił pana Andrzeja, żal, dla którego innych słów
15 I,13 | wiedział, jak straszny nieraz żal gryzł jej serce i oczy za
16 I,13 | zdjął z ramion; więc jakiś żal, że tyle litości i zmartwienia
17 I,17 | tak był strapiony, że aż żal było na niego patrzeć.~Tymczasem
18 I,17 | czas na oku?~- Hm! bitwy mi żal!... Prawda, że w nocy przy
19 I,20 | miłosierdzia? - spytał.~- Żal mi go - odparł Zagłoba -
20 I,21 | byłby na nie zważał! Cały żal i ból, jaki Kmicic odczuwał
21 I,21 | tym większy czuł do niej żal, tym głębszą urazę. - Cóżem
22 I,24 | i gniew to co innego, a żal co innego. Gniewum się wyzbył,
23 I,24 | Gniewum się wyzbył, ale żal we mnie siedzi - może nie
24 I,25 | nie masz. Teraz tedy mi go żal i strach mi, żeby się po
25 I,26 | Panie chorąży orszański, żal mi, że Radziwiłłowie tracą
26 II,1 | posłuchać Oleńki!~I porwał go żal jak wicher. Hej! żeby tak
27 II,2 | Mość będę, do czego mój żal i moje zgryzoty siły mi
28 II,2 | słuszność, i złość go brała, i żal jakiś do własnego sumienia,
29 II,11 | wydał.~Wówczas chwytał go żal tak niezmierny, że się budził
30 II,12 | mógł być wyspowiadany, gdyż żal za winy do tego mnie skłania.
31 II,21 | żelazną dłonią ścisnął serce. Żal zawrzał w gorącej duszy
32 II,21 | bo widzę miłość, bo widzę żal za grzechy i restaurację
33 II,23 | zwilgotniały, a taka szczerość i żal rozświeciły mu twarz, że
34 II,23 | stracił fantazję, sposępniał, żal i gorycz opanowały mu serce.
35 II,26 | panie, jeden widzisz mój żal i moje łzy!... Jam banit,
36 II,28 | dalej na zgodę, a gdy już żal znacznie im z serc wyparował,
37 II,36 | wzrok i głowę w inną stronę.~Żal jej było odjeżdżać i strach
38 III,8 | prawda! Okrutnie mi chłopa żal. Panie Andrzeju, a poszwargocz
39 III,14| widać po niej, że jakowyś żal w sercu nosi. Bywała na
40 III,16| być, mając w sercu ból, żal i niewypowiedzianą pogardę
41 III,20| się wola boża!" - przecie żal zawodu wziął górę nad rezygnacją
42 III,21| waćpanna... mnie waćpanny żal i nie mogę na to patrzeć...
43 III,23| czcią i powagą. Sakowiczowi żal było zostawiać Taurogi na
44 III,30| większy ból, na większy żal dla mnie... Niechże świat
45 III,30| Panie, nie dziwuj, że mi żal, bom był w wilię szczęśliwości
46 III,30| Panie, fiaruję ten mój żal okrutny, te moje tęskności,
47 III,31| spokój został zmącony, a żal i ból podniosły się na nowo
48 III,31| począł się budzić dawny żal do pana Andrzeja. Winy jego
|