Tom, Rozdzial

 1  I,2  |          okiem po izbie jadalnej i ujrzał na poczerniałej ze starości
 2  I,7  |           miłościwy, że kto go raz ujrzał, musi go pokochać.~- My
 3  I,8  |         znów szedł dalej, aż nagle ujrzał lecące po niebie stadko
 4  I,10 |         jego głową.~Odwrócił się i ujrzał swego błazna, który wspinając
 5  I,13 |     czeladna w Wodoktach, gdzie ją ujrzał po raz pierwszy, i te ciche
 6  I,13 |       gniew jak teraz, gdy ją znów ujrzał po długim niewidzeniu, cudniejszą
 7  I,14 |            było więcej, aż w końcu ujrzał książę jakoby wojska idące
 8  I,17 |      prowadzący tuż za wozem konia ujrzał w ciemnościach opończę i
 9  I,17 |          gdym ich teraz w Szawlach ujrzał i te ich żółte brody jako
10  I,20 |            naprzód i minąwszy wieś ujrzał przed sobą dwór, stare gniazdo
11  I,22 |           ukośnie oczyma, póki nie ujrzał jasnego czoła, oczu nakrytych
12  I,25 |        postawy, którą gdy raz ktoś ujrzał, na zawsze musiał zapamiętać.
13 II,2  |         Teraz, gdy ich pan Andrzej ujrzał zdrowych, gdy w szopie podle
14 II,4  |      szwedzki, ale zamiast Szwedów ujrzał brykę, za nią dwa wozy i
15 II,4  |         Wodoktów i po raz pierwszy ujrzał w czeladnej Oleńkę między
16 II,7  |          Janusz, jeszcze nim brata ujrzał, jakoby odżył, bo ów Bogusław
17 II,9  |           okolicę gęściej osiadłą, ujrzał po wszystkich wioskach ruch
18 II,9  |         naglona.~Kmicicowi, gdy to ujrzał, wargi poczęły się trząść
19 II,9  |      żołnierzy. Tu po raz pierwszy ujrzał też Kmicic wojsko w kościele
20 II,9  |          wśród czerwonych płomieni ujrzał czerwone, porozpalane trunkiem,
21 II,10 |     rozglądać bliżej i dokładniej, ujrzał na wielu domach ślady drapieżnych
22 II,11 |            zwróciwszy się ku niemu ujrzał, iż chłop czapkę trzymał
23 II,14 |             skoro między budynkami ujrzał gdzie zbitą masę kapeluszy
24 II,16 | niespokojnie, gdy następnego ranka ujrzał dwa białe habity zbliżające
25 II,18 |            góry i wytężając wzrok, ujrzał nad sobą czarną linię oznaczającą
26 II,18 |     Rzuciwszy za siebie spojrzenie ujrzał jeszcze iskierkę, ale już
27 II,19 |        wczoraj, jakem tego Kmicica ujrzał, wydawało mi się, że ja
28 II,21 |            dłoniach, a oprócz nich ujrzał pan Andrzej, gdy oczy jego
29 II,21 |      czytać ewangelię.~Pan Andrzej ujrzał twarz wymizerowaną, żółtą
30 II,21 |           Jan Kazimierz, ledwie ją ujrzał, zaraz zakrzyknął:~- Częstochowa
31 II,29 |       spadła zasłona z jego oczu i ujrzał odmienioną twarz ojczyzny,
32 II,33 |        jakem go tylko w Kiejdanach ujrzał, zarazem sobie pomyślał:
33 II,35 |        ramieniem księżnej Gryzeldy ujrzał prawdziwie cudne zjawisko,
34 II,36 |      naokoło przelękłym wzrokiem i ujrzał dzikie twarze patrzące ze
35 II,39 |         też pan Sapieha z radością ujrzał w swym obozie księcia krajczego.
36 II,39 |        Siła ludzi naszarpał!~Jakoż ujrzał pan hetman kilkudziesięciu
37 II,40 |       odpoczywali.~Pan hetman, gdy ujrzał Kmicica, chwycił go w ramiona
38 II,41 |           w pustym polu, na którym ujrzał pan Andrzej oddział lekkiej
39 II,41 |       pochodniami.~Przy ich blasku ujrzał pan Andrzej pal świeżo zaostrzony,
40 III,5 |       cóżem w tej Rzeczypospolitej ujrzał! Oto Opalińskich, Radziejowskich,
41 III,17|       Billewiczów dotknięto, w tym ujrzał najstraszniejszą przepaść
42 III,17|            się, by tych znaków nie ujrzał książę. Ten jednak spostrzegł.~"
43 III,27|         środek w głąb pola i nagle ujrzał regiment czerwonych dragonów,
44 III,27|        oczyma Bogusława; na koniec ujrzał go i poznał natychmiast
45 III,27|          ku polu bitwy.~Z dala już ujrzał chorążych, stojących ze
46 III,27|       zazdrości w sercu, ledwie go ujrzał, zakrzyknął:~- Oto przybywa
47 III,29|          liści wierzbinową gęstwą, ujrzał przy zorzy wieczornej połyskującą
48 III,29|            wioską.~Przy jej blasku ujrzał pan miecznik jazdę Chrząstowskiego,