Tom, Rozdzial

 1  I,7  |   katedralny i królestwo mają w nim swój ganeczek.~- A czemuż by
 2  I,8  |         razu wszedł in medias res i swój sentyment jakoby na stole
 3  I,10 |        dysydentów pragnących triumf swój choćby na grobie ojczyzny
 4  I,10 |             na proch zdrajcy, który swój kraj, jęczący już pod dwoma
 5  I,12 |            dokonał... Niedźwiedź ma swój barłóg, wilk swoją jamę,
 6  I,12 |            głośno:~- Zostawiam więc swój podpis na dokumencie i wyjeżdżam.~-
 7  I,12 |            młodszą bracią nazywa, i swój konterfekt zaraz każe malować,
 8  I,13 |       wielkich wojowników, każdy ma swój obyczaj. Hannibal podobno
 9  I,13 |          niezwyczajny. Popsuł przez swój strach zabawę, bo i książę
10  I,15 |          Zagłoba. - Dajże mnie choć swój pierścień!~- Masz waćpan
11  I,17 |          cię wziął w ramiona, bo co swój, to swój.~- Cóż ja waćpanu
12  I,17 |             ramiona, bo co swój, to swój.~- Cóż ja waćpanu poradzę?
13  I,17 |        nazwać, aby każdy dudek miał swój czubek. A żonaty jesteś?~-
14 II,1  |         owóż widocznie teraz trafił swój na swego - nie! widocznie
15 II,2  |          Aha! Praliście! Tedy macie swój rachunek u Zołtareńkowych
16 II,9  |       przystęp".~Chmielarze, którzy swój towar dostawiali aż do Przasnysza
17 II,15 |           począł szybciej prowadzić swój oddział.~Miał on bowiem
18 II,18 |           sposobem zdołał przywieść swój zamiar do skutku?~Wyszedłszy
19 II,18 |     Uczyniło mu się nieco ciepło.~- Swój - odezwały się inne głosy.~-
20 II,18 |             mego naboju, ma jeszcze swój własny. Tym lepiej."~W tej
21 II,19 |          gdy sądził, że wino skutek swój już uczyniło, w następujące
22 II,19 |          tych panów, którzy mogliby swój humor do lepszych czasów
23 II,19 |              Sadowski obnażył nawet swój zupełnie.~Lecz w tej chwili
24 II,19 |        żywie? - zapytano z murów.~- Swój, ze Dzbowa!... Przywiozłem
25 II,22 |          żołnierz walczył, nad stan swój królewski trudy i niewygody
26 II,23 | przyłożywszy.~- Nieprzyjaciel czyli swój?~- Swój, ale nieprzyjaciel,
27 II,23 |         Nieprzyjaciel czyli swój?~- Swój, ale nieprzyjaciel, którego
28 II,23 |            nieco i zaczął podrzucać swój obuszek.~- Byłem.~- Daj
29 II,23 |   Podjechałem za nim; on myślał, że swój, nie strzegł się i nim się
30 II,25 |             w oczach, i wychyliwszy swój kielich, krzyknął tak, że
31 II,28 |            szturmem kazał na powrót swój, rychło mający nastąpić,
32 II,29 |           piętnami i straszna przez swój wyraz piekielnych cierpień.~
33 II,29 |            zamiary, ale tak głęboki swój upadek, że gdy spoglądał
34 II,29 |            I widział ów książę cały swój upadek, całą nędzę i poniżenie,
35 II,40 |      uderzył go oczyma.~Lecz trafił swój na swego albo na lepszego,
36 II,41 |           buławę o żelaznej głowie, swój znak pułkownikowski, więc
37 III,4 |          jakoby pod nóż wyprowadził swój oddział; nie chodziło mu
38 III,4 |       Chciał Szwed w przelocie wbić swój rapier aż po gardę pod pachę
39 III,6 |          Byłeś księży, ale będziesz swój własny! - odrzekł kasztelan.~
40 III,6 |           Zagłoba:~- Każde bydlę ma swój rozum. Setny chłop z ciebie,
41 III,9 |       spoglądając ze zdziwieniem na swój sztab, wzruszał ramionami.~-
42 III,11|            sprawy, nie wiedząc, kto swój, kto nieprzyjaciel, krzycząc
43 III,12|          piersi za swego monarchę i swój kraj nadstawiał.~Litwini,
44 III,13|          piersi za swego monarchę i swój kraj nadstawiał.~Litwini,
45 III,15|          jeno mruczeniem oznajmiały swój przestrach.~- Simiae czy
46 III,16|             będzie łupu szukał. Tam swój nawet, jeśli się zapamięta,
47 III,17|       przypisywał w tej chwili stan swój nadzwyczajnej sile miłości
48 III,22|            milczenia.~- Uważałem za swój obowiązek...~Lecz jej serce